« сбҳонк » мегуфтам дар руяти аллоҳ , ва дар осори аҷоибҳоу покиҳои аллоҳ назар мекардам . Гуфтам чун аллоҳро бо ҳамаи покиҳоу аҷоибҳо дар он сбҳонк гуфтан бидидам , гуфтам : «у бҳмдк » ; яъне хоҳам то авсофи сутӯдаи аллоҳроу ҷамолҳоу анъомоти аллоҳро бубинам , ва мехоҳам ки дар ҳамаи нағзиҳоу некуиҳо назар кунам то аллоҳро ба сифати нағзӣу некӯкории бубинам , ва ин ҷамоли аллоҳроу некӯкории аллоҳро медидам ки бениҳоятаст , валикин ба андозаи асар май байнам , ва ҳарчанд асар зиёда мешавад беҳтар май байнам .

Ва ҳамчунин аллоҳ ба ҳамаи сафоташ мебайнам нишаста , ва дар маҳалҳои осор ҳар сифатӣ ки аз ин маъонӣаст бознгрм , дар он осори аллоҳро байнам , аммо чигунагиашро натавонам гуфтан .

Дар намоз ки « аллоҳи Акбар » мегӯям яъне муайянаст ки аллоҳ ӯсту бас . Ва ба ҳарчӣ назар кунам ӯро байнаму бас , охир « қул ҳўи аллоҳи أҳд » ишоратаст ба ӯ ки эй толиб ! аллоҳ ҳозираст , аммо ту ғоибӣ . Ту аз он ғайбат ба ҳазраташи бозоӣ ки ӯ аҳадаст , касе нест ҷуз ӯ ; оламу қодир ва ҳӯшманд нест ало ӯ .

Ва акнӯн аллоҳ гӯям , яъне эй худованди ман вае созанда ҳар ҷузви ман ! чунонкӣ ҳар ҷузви ман аз фоилии аллоҳ огаҳ мешаванд ва осеб мезананд ба феъли аллоҳ . Бози таъзими аллоҳ ёдам омад , яъне ин созандаи ҳамаи чизҳо воҷиб алтъзимаст .

Боз дидам ки ҳам созандагӣ ва ҳам сифати таъзим ӯ бар аҷзоӣ ман зад , ва ҳар ҷузви ман чун арӯсӣ мешуданд ки таъзим кунанд мари шоҳи худро дар хилват . Гуфтам эй аллоҳ ! ишқӣ ки мамзуҷ бо таъзим ту бошад чаҳ хуш ҳолатӣаст ! хушӣаст .

Ва аллоҳи аълам .