Ва дар ин рӯзҳо нома ҳо расед аз рай ки « чун рикоби олӣ ҳаракат кард , яке аз шоҳаншоҳён бо бисёр мардуми дили ангези қасд рай карданд то ба фасод машғӯл шаванд .
Ва мақдами эшон ки аз бақоёии оли буйа буд , расӯлӣ фиристод сӯии ҳасани сулаймон ва ӯ аъёни райро гуфт : чаҳ посух бояд дод ва чаҳ бояд кард ? эшон гуфтанд : ту хомӯш мебош ки он ҷавоби моро мебояд дод . Он расӯлро ба шаҳр овараданд ва се рӯз кор месохтанду мардум фароз меовараданд . Пас рӯзи чаҳоруми расӯлро ба саҳро овараданд ва бар болои бдоштнду ҳасани сулаймон бо хайли хеш сохта биёмад ва бигузашт ва бар асари ваии мардуми шаҳри зиёдат аз даҳ ҳазор мардум ба силаҳи тамом , бештари пиёда аз мардуми шаҳру навоҳии наздиктар . Ва чун ин қавм бигузаштанд , аъёни раии расӯлро гуфтанд : бидидӣ ? ва гуфтанд : подшоҳи мо султони масъӯди бен Маҳмӯдаст ва ӯроу мардум ӯро фармон бардорему худованди туро ва ҳар кас ки бе фармони султони мо ӣнҷо ояд , зубин об дода ва шамшераст . Бозгард ва ончӣ дидӣ ва шунидӣ , бознмоӣ ва хиёнат макун ва бигӯӣ ки султони моро аз дасти Дайламони бастаду аҳли раии роҳат дар ин рӯзгори диданд ки аз эшон брстнд . Расӯл гуфт : ҳамчунин бигӯям ; ва ӯро ҳақӣ гузорданад ва ӯ ончии дида буд рафт ва шарҳ кард .
Муштии ғавғоу муфсидон ки ҷамъ омада буданд , мағрури оли буйаро гуфтанд : « оммаро хатарӣ набошад , қасд бояд кард ки мо то ду се рӯзи райро ба дасти ту диҳем » ; буқи бзднду оҳанг рай карданд .
Ва ҳасани сулаймону аъёни рай чун хабар ёфтанд ки мухолифон омаданд , рафтанд бо он мардум ки гирд карда буданду мардуми дигар ки мерасед дар он муддат ки расӯли омада буду бозгашта .
Чун ба якдигари расиданд - ва ба шаҳр наздик буданд - ҳасан сулаймон гуфт : ин муштӣ авбошанд ки пеш омаданд аз ҳар ҷое фарози омада , ба як соъат аз эшон гӯристонӣ тавон кард .
Наздики эшон расӯлӣ бояд фиристод ва ҳуҷҷат гирифт то агар бознагарданд мо наздики худоӣ , ъзўҷл , маъзӯр бошем дар хӯни рехтани эшон . Аъёни раии хатибро номзад карданд ва пайғом доданд сӯии мағрури оли буйа ва гуфтанд : макун ва аз худоӣ , ъзўҷл , битарс ва дар хӯни ин муштии ғавғо ки фароз оварда Эй машав ва бозгард ки ту султону роъии мо нестӣ .
Аз баҳри бузурги зодагии ту ки дасти танг шудае ва бар мо ақтроҳӣ кунӣ , туро ҳақӣ гузорем ва аз ин гуруҳе бесар ки бо тест , бимӣ нест ва ин бидон мегӯйем то хӯнӣ рехта нагардаду бағиро сӯй ту афгандем .
Хатиб бирафт ва ин пайғом бидод . Он мағрури оли буйау ғавғои дрҷўшиднд ва ба якбор ғарив карданд ва чун оташ аз ҷой даромаданд то ҷанг кунанд . Хатиби бозгашт ва гуфт ки эшон ҷавоби мо ҷанг доданд , акнӯн шумо беҳтар донед . Ҳасани сулаймони таъбия ӣӣ кард сахти некӯ ва ҳар касро биҷои хеши бдошту қавмиро ки кам силаҳ тар буданд , сохтаи бдошту афзӯн аз панҷоҳ ва шаст ҳазор мард аз шаҳр ба дарвоза омада буданд . Ҳасани раису аъёнро гуфт : касон гуморед то халқи оммаро нагузоранд то аз дарвозаи шаҳр берун оянд ва фармоед то ба ҷойгоҳ хеш мебошанд то ман ва ин мардум ки сохтаи ҷанг шудаанд , пеш мухолифон рӯем . Раису аъён касон гумоштанд ва ин эҳтиёти бкрднду ҳасани мтўклои алии аллоҳ , ъззкраҳ , пеш кор рафт сахти оҳиста ва ба тартиб , пиёдагони ҷангии пӯшида дар пеши саворони истода ,у мухолифон низ даромаданду ҷангии қавӣ ба пой шуд ва чанд бори он мхозил неру карданд дар ҳамла аммо ҳеҷ тарафӣ наёфтанд ки сафи ҳасани сахти устувор буд . Чун рӯз гармтар шуду мхозилро тишнагӣ дарёфт ва монда шуданд наздики намози пешин ҳасан фармуд то аломати бузургро пештари бурданд ва бо саворони пухтаи гузида ҳамла афганд ба фирӯзӣу хештанро бар қалб эшон заданду аломати мағрури оли буйаро бстднд ва эшонро ҳазимат карданд ҳазиматии ҳавлу буйаии асб тозӣ дошт хиёра , бо чанд тан ки нек асба буданд , биҷустанду авбош пиёда дармонданд миёни ҷӯйҳоу миёни дарраҳо ва ҳасан гуфт : диҳеду ҳишматӣ бузург афканед ба куштан бисёр ки кунед то пас аз ин дандон ҳо кунад шавад аз рай ва низ нёинд .
Мардумони ҳасани Рахши бргзорднд ва куштан гирифтанду мардуми шаҳр низ рӯй ба берун овараданд ва ба задан гирифтанд ва бисёр бикуштанд ва асир гирифтанд . Вақти намози дигари ҳасан мунодӣ фармуд ки даст аз куштан ва гирифтан бикашед ки бегоҳ шуд . Дасти бкшиднд ва шаб даромаду қавм ба шаҳр бозомаданду бақиятаӣ аз ҳазиматён ки ҳар ҷое пинҳон шуда буданд , чун шаб омад , бигурехтанд .
Дигари рӯз ҳасан гуфт то асирон ва сарҳоро биовараданд , ҳашт ҳазор ва ҳаштсад ваанд сар ва як ҳазор ва дивист ваанд тан асир буданд . Мисол дод то бар он роҳ ки он мхозил омада буданд , се поя ҳо барзаданд ва сарҳоро бар он биниҳоданд ва сад ва бист дори бзднд ва аз он асирону муфсидон ки қавӣ тар буданд , бар дор карданду ҳишматии сахти бузурги биФтоду боқии асиронро раҳо карданд ва гуфтанд : бирӯяд ва ончӣ дидед бозгўииду ҳаркасиро ки пас аз ин орзӯӣ дорасту сар ба бод додан бияёд . Он асирон бирафтанду мардуми рай , ки зиндагонии худованди дарози бод , ба ҳар чаҳ гуфта буданд , вафо карданд ва аз бандагӣу дӯсти дории ҳеҷ чизе боқӣ намонданд ва ба фари давлати олии ӣнҷои ҳишматии бузурги биФтод , чунонкӣ низ ҳеҷ мухолифи қасд ӣнҷо накунад , агар раъй олӣ бинад , ин аъёнро аҳмодӣ бошад , бад-ӣн чаҳ карданд то дар хизмати ҳарис тар гирданд , ани шоءи аллоҳи таъолӣ »
Чун амири масъӯд , қудси аллоҳи рӯҳа , барин номаи воқифи гашт , сахт шодмона шуд ва фармуд то буқ ва дуҳул заданду мубашширонро бгрдониднд ва бисёр каромат карданду аъёни ншобўр ба мусаллои рафтанд ба шукр расӣдани амир ба ншобўру тоза шудан ин фатҳ , ва бисёр қурбон ҳо карданд ва садақа доданд ва ҳар рӯзи амирро бишоратӣ май буд .