Чунаст ки Исмоили ҳргаҳ ба хурӯш ояд

Ҳушёр равад аз ҳуш беҳуш ба ҳуш ояд

Сар то ба қадами мардум аз ваҷд ба рақс оянд

Овози диловезаши ҳргаҳ ки ба гӯш ояд

Аз нағмаи лаби нӯшаши сад неш занад бар дил

Ман бандаи ин нешам каз он лаб нӯш ояд

Аз пой нишинад ғам чун ӯ ба тараби хезад

Хомӯш шавад булбул чун ӯ ба хурӯш ояд

Зулфаш чу шаби дунёи кӯтоҳ ва баланд уфтад

Гуҳ то ба камари резади гуҳ то сар дӯш ояд

Моҳ ар нигарад рӯйиш аз шарм ба зер уфтад

Хом ар шунӯди савташ аз шавқ ба ҷӯш ояд

Гӯйӣ ки амир имрӯз бошад набии мурсал

Каз лаҳн ваяш дргўши овоз сурӯш ояд

Он шоҳдгўёро кас васф наме донад

Қоонии азин гуфтори он ба ки хамӯш ояд