Тсдқт шавам : ҳамаи вақти алтофи ҳазрати волои афзӯн аз ъад ситора буду хиҷлати чокари қадӣмии зиёда аз ҳади шумора ; то ин бор ки файзи ҳузур бар сибли убӯр мақдӯр шуд , пояи бахти фадавӣ авҷӣ гирифту дарёии фазлу карами воло мавҷӣ зад ки бики ҷзру мади хиҷлатҳои беш аз ҳасру ҳадро куллану трои маҳви мнсии сохт ва ҳам рикобии эмоми вирдии бик ки бо халъату армағон дар манзил армағонӣ расед пери ғуломро дар меҳнати шармсорӣ дар камоли сабк борӣ дид . Аммо аз роҳи ягонагӣу расми хоҷаи тошӣ давр нест ки бар худ фарз кунаду сареҳани арзи намояд ки : агар бори дигар низ ин мавҷи эҳсон авҷ гирад бим онаст ки вуҷӯди нобӯди пери ғуломро наҳв ва маъдӯм созад . Чаро ки то ҳоли шармандагӣу хиҷлатҳои фаровону анбӯҳ мисли пуштау кӯҳ , мавҷӯд буд ки ?себау сингарии қавӣ барои вуҷӯд заъиф мешуд , ҳоло ки ?себа ва бадана нест , ҳар чаҳ бизананд бсинаҳ ва бадан мехӯрд .

Охири лутфу аноят ҳаддӣ дорад , эҳсону мкрмтро андоза ҳаст . Резиши саҳоб дар тобистон чунон нест ки баҳор ; тобиши офтоб дар субҳ ва шом нест ки нисфи алнҳор . Ҷӯаду карами воло бо ин гӯна улувва ҳамм чаҳ гӯна саҳобйасту читури офтобӣ ки як он ва як дам аз боришу тобиш гурез надораду дасти ҳеҷ ҳамду шукри бдомони ин таври неъмату раҳмати нмирсд . Шукру талофии бомтноъ алӣ расед , ҷузи мурдан ва худро аз ин аҷзу қусӯри фориғ кардан чаҳ чора хоҳад буд ?

Рахти силсилау шеъри силсилаи дору маъонии мусалсалу алфози аъзби ман алрҳиқи алслслро як ҷо ва як бор бо ҳам фиристодан худ инсофи Фрмоӣид чигуна маҷол шукр медиҳаду қудрати нутқ боқӣ мегузорад ; магари он ҳамаи тавқи марҳамату занҷири илтифот бар пои дилу гардани ҷон ниҳодаед бас нест ки бози таъкиду таҷдид лозим майдонед ?

Қурбонат шавам ; оҷизам дар санои ту оҷиз . Роҳ даврасту офтоби тунду эмоми вирдии бики озими шарафёбӣ , пери ғулом дар қасди он ки бақадр тавон аз силсилаи бхлхоли гурезад ; ҳошо ва куллан ман аз каманди ту то зинда ам нахоҳам раст . Истидъои ончӣ ки чокари фадавиро гоҳ бгоҳ ба хутути муборакаи сарфароз ва маҳзуз фармойанд ва ҳамвора ҳаловати илтифоти бмзоқ ҷон бахшанд . вассалом