Парво агар аз арбада дӯш накарданд

Имшаб чаҳ хатар буд ки менӯш накарданд

Дар теғ задани миннат бисёр ниҳоданд

Бурданди сар аз дӯш ва сбкдўш накарданд

Аз тирагии турраи шбрнги назарҳо

Парвоз дар он субҳ биногваш накарданд

Доғи дили мо шуъла фишон монад ба перӣ

Ин шамъи шаб охир шуд ва хомӯш накарданд

Рӯзӣ ки ба май зӯр ва ба не шӯр наҳуфтанд

Андеша ба кори хирад ва ҳуш накарданд

Гар доғ ниҳоданд вагар дард фузуданд

Нозам ки ба ҳангома фаромӯш накарданд

Хӯн мехӯрам аз ҳасан ки ин ганҷи равон ро

Дар кори туҳидастӣ оғӯш накарданд

Акнӯн хатарӣ нест ки то пар нашуд аз дил

Худ чоҳи занхдони ту хас пӯш накарданд

Гар худ ба ғуломӣ напазиранд гадо бош

Бар дар бизан он ҳалқа ки дар гӯш накарданд

Ғолиби зи ту он бода ки худ гуфт назирӣ

« дар косаи мо бода срҷўш накарданд »