Ва он ду навъаст : навъи аввали шўхҳост , чун шӯх ки дар миёни мӯии сар ва маҳосин бошад ва ин ба шонау обу гулу гармобаи азолт тавон карду ҳаргиз дар сафару ҳзри шона аз расӯл ( с ) ҷудо набӯдӣу поки доштани худро аз он шӯхҳо суннатасту дигари он ки дар гӯшаи чашм гирд ояд , дар вақти вузӯ ба ангушти пок бояд кардану дигари он ки дар гӯшаст , чун аз гармобаи броиии онро таъаҳҳуд бояд кардану дигари ончӣ дар бинӣ бошад ва бар дандон бошад аз зардӣ ва ин ба мисвоку мзмзаҳу истиншоқи бишавади вдигри ончӣ бар банди ангуштон гирд ояд ва бар пушти пойу пошнау ончӣ дар сари нохун буду ончӣ бар ҳама тан бошад , азолти ин ҳама суннатаст .
Ва бидон ки бар ҷое ки шӯх бошад таҳорат ботил нашавад ва он обро аз пӯст монеъ набошад магар ки бисёр шавад дар зери нохун бар хилофи одат , онгоҳ бошад ки монеъ буду покии ин шӯхҳо бо оби гармоба суннатаст .