Ҳар ки дар гармоба шавад , бар ваии чаҳор чиз воҷибаст ва даҳ суннат :
Ду воҷиб дар урати вай ки аз ноф то зону аз чашмҳо нигоҳ дорад ва аз дасти ходим низ нигоҳ дорад ки бсўдни он аз дидан фаротараст ва ду дар урати дигарон ки чашми хеш нигоҳ дорад ва агар касе урат бараҳна кунад бар вай ҳасбат кунад чун бимӣ набошад , чаҳ агар накунад осӣ гардаду ҳарки ин накунад осӣ аз гармоба берун ояд ва аз ин умр ҳикоят кардаанд ки дар гармоба нишаста буд рӯзӣ , рӯй дар девору чизе ба чашми бози баста ва бар занони ҳамин воҷиб буд ва наҳй омадааст занонро ба гармобаи гузоштани Аслан , ало ба узрии зоҳир .
Ва аммо суннатҳо ки ният кунад ки суннати покӣ ба ҷои орад то ба вақти намоз ороста бошад , на барои чашми халқроу сими гармобаи бон аз нахуст бидиҳад то ӯро дили хуш буд ба оби рехтани вайу бидонад ки чаҳ ба вай медиҳад пас пои чап дар пеш наад ки дар шавад ва бигӯед , « бисмии аллоҳи арраҳмони алҳими аъўзи биллоҳи ман алрҷси алнҷси алхбиси алмхбси ман алшитони алрҷим » , чаҳ гармобаи ҷой шайтонаст , пас ҷаҳд кунад ки гармоба холӣ кунанд барои вай ё вақте шавад ки холӣ тар бошад пас зуд дар хона гарм шавад то бештар арақ кунад ва чун дар шавад даст бишӯяд дар вақту об бисёр наризад , чандон резад ки агар гармоба бон бибинад кроҳитш наёяд ва чун дар шавад салом накунад ва агар дасти фарогирад бокӣ набӯд ва агар касе салом кунад ҷавоб диҳад ки , « ъоФоки аллоҳ »у сухан бисёр нагӯяд ва агрқрон хонд овоз барнадорад ва агар шайтон астъозт кунад ба овози раво буду вақти намози шому фурӯ шудани офтобу миёни намози шому намоз хуфтан ба гармоба наравад ки ин вақти интишор шайтон бошад ва чун дар хона гарм шавад аз оташи дӯзах ёд кунад ва як соъат зиёдтар биншинад то бидонад ки дар зиндони дӯзах чун хоҳад буд , балки оқили он буд ки дар ҳарчӣ нигоҳ кунад аз охират ёд кунад то агар торикӣ бинад аз зулмати гӯр ёд оварад , ва агар Марӣ бинад аз морҳои дӯзах ёд кунад ва агар сӯратӣ зишт бинад аз мункиру накиру забонӣа ва агар овозӣ ҳавлнок шунид аз нафха ёд оварад , ва агар рад ва қабӯлӣ бинад аз раду қабули рӯзи қиёмат ёд кунад , суннатҳои шаръӣ инаст .
Аммо аз ҷиҳат тиб гуфтаанд , ҳар моҳии як бори оҳак ба кори доштани сӯдманд буд ва чун берун ояд оби сард бар пои резад аз нақарс эмин шаваду дард сар нахезаду оби сард бар сар наризад ва чун аз гармоба берун ояд ба тобистону бхсбд , ба ҷои шарбатӣ кор кунад .