Бидон ки чанд кроҳитаст дар намоз ,

Яке дар намоз омадан ба вақти гуруснагӣу тишнагӣу хашму тақозои бўлу қазои ҳоҷат ва ҳар длмшғўлӣ ки аз хушўъ боз дорад ва ду пой ба ҳам боз ниҳодани чуст ва як пой аз ҷой баргирафтан ва бар сари пои нишастан дар суҷуд ва бар срўни нишастан ва ду зону бо сина овардану даст дар зери ҷомаи доштан ва ба вақти суҷуди ҷома аз пеш ва пас гирифтану миён бастани зери ҷомау даст фурӯгузоштан ва аз ҳар сӯ нигаристану ангушти трқонидн ва андомҳо хоридну осокшидн ва бо мӯии маҳосини бозӣ кардану санги резаи рост кардан барои суҷуду нафх дар замин ба вақти суҷуду ангуштон дар ҳам гузоштану пушт ба ҷое боз ниҳодан ва дар ҷумлаи ҷисму дстўи ҷумлаи аъзо бояд ки ба адаб бошад ва ба саф намоз бошад , то намоз тамом бошаду зоди охиратро шояд .

Аммо фариза аз ҷумлаи ончии гуфтеми дувоздаҳ чиз беш нест : нияту такбири аввалу қиёму хондану рукӯъу ором гирифтан дар вайу эътидол аз рукӯъу суҷуду ором гирифтан дар вайу эътидол аз ваии бншстну ташаҳҳуди бозпасину салавот бар расӯл ( с )у нишастан дар вайу салом чун ин миқдори бикунади намози дуруст буд бидон маънӣ ки шамшер аз вай биафтад , аммо пазируфтан он дар хатар буд ва ин ҳамчунон буд ки канизакӣ ба ҳадяи пеш мулкӣ баранд агарчӣ гӯш ва бинӣ надораду даст ва пой надорад валикин зинда бошад хатар он бошад ки пазируфта набошад .