Бидон ки ончии гуфтеми колбуду сӯрат намозаст ва ин сӯратро ҳақиқатӣаст ки он рӯҳ вайаст бар ҷумла , онгоҳ ҳар амалиро аз аъмоли намоз ва ҳар зикриро аз азкори рӯҳӣ дигараст хос ки агар асл рӯҳ набошад намоз ҳамчун одамӣ мурда бошад , колбудӣ беҷон ва агар асл бошад валикини одобу аъмол тамом набошад ҳамчун одамии чашми кандау гӯшу бинӣ бурӣда бошад ва агар аъмол бошад валикини рӯҳу ҳақиқати он бо вай ба ҳам набошад , ҳамчунон буд ки чашм дорад ва бенаӣ надорад ва гӯш дорад ва шунавоӣ надорад .

Ва асли рӯҳи намоз хушўъасту ҳозир бӯдани дил дар ҷумлаи намоз , ки мақсӯди намози рости доштан диласт бо ҳақи таъолӣу тоза кардани зикри ҳақи таъолӣ бар сиблати ҳайбату таъзим , чунон ки ҳақ таъолӣ гуфт , «у ақми алслўаҳи ллзкрии намоз ба пои дор барои ёд кард маро »у расӯл ( с ) гуфт ки « басои ксо ки насиби вай аз намози ҷузи ранҷ ва мондагӣ нест ва ин он буд ки ба колбуд намоз кунад ва ба дили ғофил ва гуфт ки бисёр банда буд ки намоз кунад ва аз намози вай беш аз даҳ як ё шаш як нанависанд ва он миқдор нависанд аз намоз ҳар касе ки ба дил дар он ҳозир бошад » , гуфт , « намоз чунон кун ки касеро видоъ хоҳӣ кард » яъне худроу ҳавои худро видоъ кун , балки ҳар чаҳ ҷуз ҳақаст онро видоъ куну ҳамагии худ ба намози даҳ ва барои ин буд ки Оиша мегуяд ки расӯл ( с ) бо мо ҳадис мекардӣ ва мо низ бо вай , чун вақти намоз даромадӣ гуфтӣ ки ҳаргизи моро нашинохтааст аз машғӯлӣ ки будӣ ба азимати ҳақи таъолӣ .

Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳар намозӣ ки дил дар вай ҳозир набӯд , худои таъолӣ дар он намоз нанигарад »у халил , салавоти аллоҳи алайҳ , чун намоз кардӣ ҷӯши дили вай аз ду майли бшнидндӣу алии алайҳи ассалом чун дар намоз хостӣ шуд , ларза бар вай афтодӣу гӯна бар ваии бгштӣ ва гуфтӣ омад вақти амонатӣ ки бар ҳафт осмону замин арза карданд ва эшон тоқати он ндошнтду Сафён саврӣ мегуяд ки ҳар ки дар намоз хошиъ набӯд намози вай дуруст набӯд .

Ҳасан басарӣ мегуяд , « ҳар намозӣ ки дил дар вай ҳозир набӯд ба уқубати наздиктар буд » . Ва мъозбн ҷабал гуяд , ҳарки дар намоз ба амд нигоҳ кунад то бидонад ки бар росту чап вай кист истода , варо намоз набӯд »у Абӯҳанифау шофиии раҳмаи аллоҳи ъалиҳумоу бештари уламо агарчӣ гуфтаанд ки намози дуруст буд чун вақти такбири дил ҳозир омад , ин фатво ба сабаб зарурат кардаанд ки ғифлат бар халқ ғолибасту маънии дурустии вай он бошад ки шамшер аз вай бархест , аммо зоди охиратро нишоеду зод охират бидон миқдор шояд ки дили ҳозир буд ва дар ҷумла чун намоз кунаду дил ба вақти такбир беш ҳозир надорад , умед бошад ки ҳоли ваии беҳтар буд аз ҳол касе ки намоз накунад Аслан , валикини бими он буд ки ҳоли ваии бтар буд , чаҳ касе ки ба тҳоўн ба хидматӣ ҳозир ояд , бошад ки ташдид бар вай беш буд аз касе ки Аслан наёяд ва аз ин сабаб мегуяд ҳасани басарӣ , раҳмаи аллоҳи алайҳ , ки ин намоз ба уқубати наздиктар , балки дар хабараст ки ҳар ки намоз аз фаҳшо ва намакр бозндорд , он намози вайро ҳеҷ фоида набӯд магари даврӣ аз ҳақи таъолӣ .

Пас аз ин ҷумла донистӣ ки намози тамоми рӯҳи он буд ки дили ҳамаи ҳозир буд ва он ки ҷуз ба вақти такбир ҳозир набӯд , вайро аз рӯҳи ҷузи рамақӣ беш набӯд , чун зиндае ки дар ваии нафаси задане беш набошад .