Дар ҷумла бояд ки дар ҷумлаи ин рӯзи ҳафт фазилат талаб кунад :

Аввали он ки бомдод ба маҷлиси илм ҳозир шавад ва аз қиссаи гӯйону ҳалқаи он давр бошад ва ба маҷлис касе ҳозир шавад ки сухану сирати ваии рағбати дунё камтар гирданд ва ба охират даъват кунад ва ҳар суханӣ ки на чунин буд он на маҷлиси илм буд ва чун чунин буд дар хабараст ки ба як маҷлиси чунин ҳозир омадан фозилтар аз ҳазор ракаати намоз кардан .

Дувуми он ки дар ин рӯз соъатӣаст азизу шариф ки дар хабараст ки ҳарки дар ин соъат ҳоҷатӣ хоҳад раво шавад ва хилофаст ки ин соъат кадомаст , вақти баромадан офтобаст ё вақти завол ё вақти ғуруб ё вақти бонги намоз ё вақти брмнбр шудани хатиб ё вақт дар намози истодан ё вақти намози дигару дуруст онаст ки ин вақт маълум нест ва мубҳамаст , ҳамчун шаби қадар , пас бояд ки ҳамаи рӯзи муроқиб ин бошад ва дар ҳеҷ вақт аз зикру ибодат холӣ набошад .

Сеюм он ки дар ин рӯзи салавот бисёр диҳад бар Мустафо ( с ) ки расӯл гуфт , « ҳарки дар ин рӯз бар ман ҳаштод бор салавот диҳад , гуноҳи ҳаштод сола вай биёмурзанд пурседанд ки ё расӯли аллоҳ бар ту салавот чигуна диҳем ? гуфт , « бигӯед аллоҳами сли алии Муҳамаду ?или Муҳамади слўаҳи ткўни лаки рзоءу лҳқаҳи адоءи вътаҳи алўсилаҳу алмқоми алмҳмўди алзии въдтаҳи аҷзаҳи ънои мо ҳўи аҳлау аҷзаҳи афзали мо ҷаззят набиё ани умматау сли алии ҷамеъи ихвонаи мами алнабӣину алсолҳин ё арҳми алроҳмин » чунин гӯйанд ки ҳарки дар ҳафт одина , ин ҳафт бор бигӯед , шафоати расӯл ( с ) биёбад ломҳолаҳ ва агар « аллоҳами слии алии Муҳамаду ?или Муҳамад » беш нагӯяд кифоят буд .

Чаҳоруми он ки дар ин рӯзи қуръон бештар хонду сӯра алкҳФ бархонад ки дар фазли он ахбор бисёр омадаасту ибодони салаф одат доштаанд ҳазор бори қул ҳўи аллоҳи Аҳмади хондан ва ҳазор бори салавот додан ва ҳазор бор « субҳони аллоҳу алҳмдллаҳу лои илоҳи алооллаҳу аллоҳи Акбар » гуфтан .

Панҷуми он ки намоз бештар кунад дар ин рӯз ва дар хабараст ки ҳарки дар ҷомеъ шавад ва дар вақти чаҳор ракаат намоз кунад ва дар ҳар ракаатии фотиҳаи як бор ва панҷоҳ бори қул ҳўоллаҳ аҳад бархонад , аз ин ҷаҳон берун нашавад то ҷойгоҳи вай аз биҳишт ба ваии намоянд ё ба дайгарӣ ки вайро хабар диҳад ва мустаҳабаст дар ин рӯзи чаҳор ракаати намоз ба чаҳор сӯраи алонъому алкҳФу тоҳоу ис , агар натавонад , ису сӯраи саҷдау сӯраи лқмну сӯраи алдхону сӯраи алмалику ибни аббоси намози тасбеҳ ба ҷои нмондии ҳаргизи рӯзи одина ва ин намози маърӯфу аўлитр онаст ки то вақти завол намоз мекунад ва пас аз намоз то намози дигар ба маҷлис илм шавад , пас аз он то шабонгоҳ ба тасбеҳу истиғфор машғӯл шавад .

Шашуми он ки ин рӯз аз садақа холӣ нагузорад , агар ҳам пора нон бошад ки фазли садақа дар ин рӯз зиёдат бошад , ва ҳар соилӣ ки ба вақти хутба чизе хоҳад , вайро заҷр кунанд ва кароҳат бошад вайро чизе додан .

Ҳафтуми он ки дар ҷумлаи ин як рӯз аз ҳафта , охиратро мусаллам дорад ,у ҳамаи рӯз ба хайр машғӯл шаваду кори дунёе дар боқӣ кунад ва он ки ҳақ таъолӣ мегуяд , « Фозои қзити алслўаҳи Фонтшрўи фии аларзу абтғўои ман фазли аллоҳ » , инс мегуяд ки маънии ин , харид ва фурухту касб дунё нест , лекини талаб илмасту зиёрати бародарону иёдати бемору ташйиъи ҷиноза ва мисли ин корҳо .