Бидон ки ҳамчунон ки намозро сӯратӣасту ҳақиқатӣ ки он рӯҳ сӯратаст , зкўаҳ ҳамчунинаст ва чун касе сару ҳақиқат зкўаҳ надонад , зкўаҳи сӯратӣ буд берӯҳу сар ӯ сеаст :

Яке он ки халқ маъмуранд ба муҳаббату дӯстии ҳақи таъолӣ ва ҳеҷ муъмин нест ки на ин даъвӣ кунад , балки маъмуранд бдонкаҳи ҳеҷ чизро дӯсттар аз худоӣ надоранд , чунон ки дар қуръон ҳаме гуяд , « қул ани кони абоўкму абнокму ахўонкму азўоҷкму ъширткму амволи ақтри Фтмўҳоу туҷҷораи тхшўни касодҳоу мсокни трзўнҳои аҳби аликми ман аллоҳу расӯлау ҷиҳоди фии сиблата , Фтрбсўо ҳатто ётии аллоҳи бомраҳ , валлоҳи лои иҳдии алқўми алФосқин » ва ҳеҷ муъмин нест ки на даъвӣ мекунад ки худоиро аз ҳамаи чиз дӯсттар дораму пиндорад ки чунонаст , пас ба нишонеу бурҳонии ҳоҷат буд то ҳар касе ба даъвӣ беҳосил мағрур нашавад , пас мол якеаст аз маҳбӯботи одамӣ , ӯро бад-ӣн биомузанд ва гуфтанд , « агар содиқӣ дар даъвии худ ин як маъшуқаи худро фидо кун то дараҷаи худ дар дӯстии мо бадоне » , пас касоне ки он бишнохтанд ба се табақа шуданд :

Табақаи аввал садиқон буданд ки ҳарчӣ доштанд фидо карданд ва гуфтанд , « аз дивист дирами панҷ дирам додани кор бахилон бошад , бар мо воҷиби он буд ки ҳамаи бидиҳем дар дӯстии дӯст » , чунон ки Абубакри ҷумла мол бидод расӯл гуфт , « аёлро чаҳ боз наҳодӣ ? » гуфт , « худоӣу расӯли худоӣ » ,у умри як нима биоварад , гуфт , « аёлро чаҳ гузоштӣ ? » гуфт , « нимӣ » , расӯл ( с ) гуфт , « бинкмои клмтикмо , тафовути дараҷаи шумо ҳамчун тафовут сухан шумост . »

Табақаи дувум никмрдон буданд ки эшон моли бикбор харҷ накарданду қӯт он надоштанд , лекини нигоҳ ҳаме доштанду мунтазири фуқароу вуҷӯҳ хайрот буданд ва худро бо даравишон баробар медоштанд ва бар қадари зкўаҳ ақтсор накарданд ва чун даравишони расиданди эшонро ҳамчун аёл худ донистанд .

Табақаи сеюм сира мардон буданд ки эшон беш аз он тоқат надоштанд ки аз дивист дирами бидиҳанд , бар фариза ақтсор карданду фармон ба дили хушу базӯдӣ ба ҷой овараданд ва ҳеҷ миннат бар даравишон наниҳоданд ва ин дараҷа вопасинаст ки ҳарки аз дивист дирам ки худои таъолӣ бадв диҳад , дилаши надиҳад ки панҷ дирам ба фармон ӯ боздиҳад , ӯро дар дӯстии ҳақи бас насибӣ набӯд ва чун беш аз ин натавонад дод , дӯстӣ ӯ сахти заъиф буд ва аз ҷумлаи дӯстон бахил бошад .

Сари дувуми татҳир диласт аз олоишу наҷосати бухл ки бухл дар дил чун наҷосатӣаст ки сабаб ношойистагӣ ӯст қурби ҳазрати ҳақро , чунон ки наҷосати зоҳири сабаб баъд ӯст аз намоз ва он наҷосати бухл пок нашавад ало ба харҷ кардани молу бад-ӣни сабаби зкўаҳ ки наҷосати бухлро бабрад , чун обӣаст ки бадви наҷосат шаста ояд ва барои инаст ки зкўаҳу садақа бар расӯлу аҳли байт ӯ ҳаромаст ки мансаби вайро аз аўсохи амволи мардумон сиёнат кардаанд .

Сари сеюм шукр неъматаст ки мол неъматӣаст , чун дар ҳақи муъмини сабаби роҳати дунё ва охират бошад , пас чунон ки намозу ҳаҷу рӯзаи шукри неъмат танаст , зкўаҳи шукри неъмат моласт то чун худро бениёз бинад бад-ӣни неъмату мусулмонии дигарро ҳамчун худ дармонда бинад бо худ гуяд , « ӯ низ банда худоӣаст ҳамчун ман , шукри онро ки маро аз вай бениёз кард ва ӯро муҳтоҷ ман кард , бо ӯ рФқӣ кунам , ки набояд ки ин аз ман ба шабӣ баравад агар тақсир кунаму маро ба сифат ӯ гардонанд ва ӯро ба сифати ман » .

Пас ҳар касе бояд ки ин асрори бидонад то ибодат ӯ сӯрат бемаънӣ набошад .