Бидон ки ҳар мусулмонӣ ки ҳаҷ кунад дар вақти хеш , дуруст буду вақти ваии шаволу зўолқъдаҳ ва на рӯз аз зўолҳҷаҳаст то онгоҳ ки субҳ барояд рӯзи ид , эҳром дар ин муддат ба ҳаҷи дуруст буду пеш аз ин агар ба ҳаҷ эҳром оварад умра бошаду ҳаҷи кӯдаки мумайизи дуруст буду ширхораро вале аз вай эҳром оварад ва ба Арафоти барад ва ба саъйу тавофи бабради дуруст буд , пас шарти дурустии ҳаҷи мусулмонии вақт беш нест .

Аммо шарти он ки ки ҳаҷ ислом биафтаду фариза гузорда шавад панҷаст : мусулмонӣу озодӣу ақлу булӯғ ва он ки дар вақт эҳром оварад агар кӯдак эҳром оварад ва болиғ шавад пеш аз истодан ба Арафот ё банда озод шавад пеш аз ин , кифоят буд аз ҳаҷи ислом ва ҳамин шароит бибояд то фарз умра биафтад , алои вақт ки ҳамаи соли вақт умрааст .

Аммо шарти он ки аз касе дигар ҳаҷ кунад ба ниёбат , он буд ки нахусти ҳаҷи фарзи исломи гузорда буд агар пеш аз он дайгарӣ ният кунад , аз вай уфтад на аз онкасу пешини ҳаҷи ислом буд , онгоҳи қазо , назр , онгоҳи ниёбат , ва бар ин тартиб уфтад , агарчӣ ният ба хилоф ин кунад .

Аммо шарти вуҷуби ҳаҷ исломасту булӯғу ақлу озодӣу иститоату асттлъти ду навъаст : яке он ки тавоно буд ки худ ҳаҷ кунад ба тани хеш , ва ин ба се чиз буд : яке он ки ба тани дуруст буд , дигари он ки роҳи эмин буд ва бар роҳи дарёии хатарноку душманӣ ки аз ваии бими мол ё тан буд набошад ,у дигари он ки чандоне мол дорад ки нафақа рафтан ва омаданро бас буду нафақаи аёлро то боз ояд , пас аз он ки ҳамаи вомҳо гзордаҳ бошад ва бояд ки сутур дораду пиёда рафтан лозим наёяд аммо навъи дигар онаст ки ба тани хеши натавонад ки мафлуҷ буд ё бар ҷои монда буд ва чунон ки умеди беҳтар шудан набӯд ало ба нодиру иститоат вай бидон буд ки чандон мол дорад ки нойибии бифиристад то ҳаҷи ваии бикунаду музд вай бидиҳад ва агар писари вай дар пазирад ки вай ҳаҷ кунад ройгон , бар вай лозим ояд ки дастурӣ диҳад ки хизмати падар шараф бошад ва агар гуяд ки ман мол бидиҳам то касеро аҷортгирӣ , лозим наёяд қабул кардан ки дар қабули моли миннат буд ва агар бегонае аз вай ҳаҷ хоҳад лозим наёяд миннати вай пазируфтан ва чун иститоат ҳосил шуд бояд ки таъҷил кунад , пас агар тохир кунад раво бошад , агар тавфиқ ёбад ки соли дигари бикунад агар тохир кунаду бимирад , пеш аз ҳаҷи осӣ буд ва аз таркаи вай ҳаҷ кунанд ба ниёбати вай , агарчӣ васият накарда бошад ки ин вомии гашт бар ваии умр , разии аллоҳи анҳу , гуяд ки қасди он хостам кард то бинивисам ки ҳарки мустатиъ бошад дар шаҳрҳо ва ҳаҷ накунад аз вай гузидӣ ҳаме ситонид .