Бояд ки аз дар сафо берун шаваду дараҷа чанд ба сафо бар шавад , чндонкаҳи каъбаро бинад ва рӯй сӯй каъба кунад ва бигӯед : « лои илоҳи алои аллоҳи вҳдаҳи лошарики ?ла , ?лаи алмалику ?лаи алҳмди яҳёу имиту ҳўи ҳии лоямут , бедаи алхиру ҳўи алии кули шӣии қадири лои илоҳи алои ллаҳи вҳдаҳ , сидқи ваъдау насру аъзҷндаҳу ҳзми алоҳзоби вҳдаҳ , лои илоҳи алои ллаҳи мухлисин ?лаи аддӣну лўкраҳи алкоФрўн » ва дуо кунаду ҳоҷатӣ ки дорад бихоҳад , пас фурӯд ояду саъй ибтидо кунад то ба мурӯр ва оҳиста меравад ва мегуяд , « раби ағФрўи арҳму таҷовузи ъмои тааллум , анки анати алоъзи алокрми аллоҳами рбнои отнои фии алднёи ҳасанау фии алохраҳи ҳасанаи вқнои азоби алнор »

Ва оҳиста меравад то ба майл сабз расад ки бар гӯша масҷидаст пеш аз он ба миқдори шаш газ ба шитоб рафтан гирад то онгоҳ ки бидон ду майл дигар расад , онгоҳ ба оҳистагӣ ояд то ба Марва расад бидонҷо бар шавад ва рӯй ба сафо кунад ва ҳамон дуо гуяд ва ин як бор буд чун ба сафо ояд дубора бошад , ҳамчунин ҳафт бори бикунади ҳам бад-ӣни сифат чун аз ин фориғ шавад тавофи қудуму саъй ба ҷои орад ва ин суннатаст ва дар ҳаҷ , аммо тавоф ки рукнаст пас аз вуқуф буду таҳорат дар саъй суннатаст ва дар тавофи воҷибу саъии бад-ӣн кифоят уфтад ки шарт саъй нест ки пас аз вуқуф буд , валикин бояд ки пас аз тавофӣ бошад , агар чаҳ он тавоф суннат бошад .