Аммо ибратҳои ҳаҷ онаст ки ин сафар аз ваҷҳе бар мисоли сафари охират ниҳодаанд ки дар ин сафари мақсад хонааст ва дар он сафари худованди хонаи пас аз муқаддамоту аҳволи ин сафар бояд ки аҳволи он сафар ёд мекунад чун аҳлу дӯстонро видоъ кунад , бидонад ки бидон видоъ монад ки дар сакарот мӯат хоҳад буд ва чунон ки бояд ки нахусти дил аз ҳамаи алойиқ фориғ кунад , пас берун шавад дар охири умр ва низ бояд ки дил аз ҳамаи дунё фориғ кунад , агарна сафар бар ваии мнғс буд ва чун зоди сафар аз ҳамаи навъҳо сохтан гираду ҳамаи эҳтиётӣ ба ҷои орад ки набояд ки дар бодия бебарг бимонад , бояд ки бидонад ки бодияи қиёмати дарозтару ҳавлнок тараст .

Ва онҷо ба зоди ҳоҷат бешаст , зод он бисозад ва чун ҳар чизе ки базӯдӣ табоҳ хоҳад шуд бо худ брнагирад ки донад ки бо вай бинмоанду зодро нишоед ва ҳамчунин ҳар тоъат ки ба риёи омехта буд , зоди охиратро нишоед ва чун бар ҷмозаҳ нишинад , бояд ки аз ҷиноза ёд кунад ки ба яқин донад ки мураккаби вай дар он сафар хоҳад буд ва бошад ки пеш аз он ки аз ҷмозаҳ фурӯд ояд , вақти ҷинозаи даройад .

Бояд ки ин сафари вай чунон бошад ки зоди он сафарро бшоид ва чун ҷомаи эҳром рост кунад то чун наздик расад ҷомаи одат берун кунад ва ин дарушад ва он ду азори сипед буд бояд ки аз кафан ёд кунад ки ҷомаи он сафар низ мухолифи одат ин хоҳад буд ва чун ақабот ва хатарҳои бодия бинад , бояд ки аз мункиру накиру ъқорбу ҳаёти гӯр ёд кунад ки аз лаҳад то ҳашари бодия азимаст бо ақабаҳои бисёр ва чунон ки бебадарға аз офати бодияи саломати наёбад , ҳамчунин аз ҳавлҳои гӯри саломати наёбад бе бадарғаи тоъатҳо ва чунон ки дар бодия аз аҳлу фарзандону дӯстон танҳо монад , дар гӯр ҳамчунин хоҳад буд .

Ва чун лаббайк задан гирад , бидонад ки ин ҷавоби Нидои худоӣ таъолӣасту рӯзи қиёмат ҳамчунин Нидо ба вай хоҳад расед аз он ҳавли бияндешад ва бояд ки ба хатари ин мустағриқ бошад .

Алии бен алҳусайн , разии аллоҳи ънҳмо , дар вақти эҳроми зард рӯй шуду ларза бар вай афтод ва лаббайк натавонист зад , гуфтанд , « чаро лаббайк нагӯйӣ ? » гуфт , « тарсам ки агар бигӯям гӯйанд , « лои лаббайку лосъдик » гаван нагуфт , аз шутури биФтоду биҳуши гашту Аҳмади бен абии алҳўории мурӣди Абусулаймони дороне буд ҳикоят мекунад ки бўслимон дар он вақт лаббайк нагуфт то майлӣ бирафтанд ва биҳуш шуд ва ба ҳуш омад ва гуфт ҳақи таъолӣ ба Мӯсо ( ъ ) ваҳй кард ки золимони уммати худро бигӯӣ ки то ном ман набаранду маро ёд накунанд ки ҳаркии маро ёд кунад ман вайро ёд кунам ва чун золим бошад эшонро ба лаънат ёд кунам ва гуфт , « шунидаам ки ҳаркии нафақаи ҳаҷ аз шабаҳат кунаду онгоҳ лаббайк гуяд , ӯро гӯйанд , « лои лаббайку лосъдик , ҳатто трдмои фии идик » .

Ва аммо тавоф ва саъй бидон монад ки бечорагон ба даргоҳ мулӯк шаванду гирди кӯшк малик мегирданд то фурсат ёбанд ки ҳоҷати хеш арза кунанд ва дар миён сарой мешаванд ва меоянд ва касеро май ҷӯянд ки эшонро шафоат кунад ва умед медоранд ки магар ногоҳ чашми малик бар эшон уфтад ва ба эшон назарӣ кунаду миёни сафоу Марва мисли он майдонаст .

Ва аммо вуқуф ба арафау иҷтимои аснофи халқ аз атрофу дуо кардан эшон ба забонҳои мухталиф ба ърсот қиёмат монад ки ҳамаи хилоиқи ҷамъ шуда бошанду ҳаркасӣ ба хештани машғӯлу мтрдди миёни раду қабул .

Ва аммо андохтани санг , мақсӯди ваии изҳор бандагӣаст бар сиблати тааббуди маҳзу дигари ташаббуҳ бо иброҳӣм , салавоти аллоҳи алайҳ ки бидон ҷойгоҳи Иблиси пеши вай омадааст то вайро шбҳтии афканд , санг бар вай андохтааст пас агар дар хотир ту ояд ки шайтони вайро пайдо омаду маро пайдо наёмадааст , беҳудаи санг чаҳ андозам , бидон ки ин хотири туро аз шайтон пайдо омад санг биндоз то пушт вай башиканӣ ки пушт вай бидон шикаста шавад ки ту банда фармонбардор бошӣ ва ҳарчӣ туро гӯйанд чунон кун ҳамчунон кунӣу тасарруфи хеш дар боқӣ кунӣ вбҳқиқти бадоне ки бад-ӣн андохтани санги шайтонро мақҳур мекунӣ .

Ин миқдор ишорат карда омад аз ибратҳои ҳаҷ то касе чун роҳ ин бишносад , бар қадари сафои фаҳму шиддати шавқу тамомии ҷаҳд дар кор , вайро амсоли ин маъонӣ намӯдан гирад ва аз ҳар яке насибӣ ёфтан гирад ки ҳиўаҳи ибодат вай бидон буд ва аз ҳади сӯратҳо давртар шуда буд .