Онаст ки фарқ накунад миёни дарвешу тавонгар ва аз даъвати дарвеш трФъ накунад ки расӯл ( с ) масокинро иҷобат кардӣу ҳасани бен алии разии аллоҳи ънҳмо рӯй ба қавмии даравишони баргашт , нони порае дар пеш доштанд ва мехӯрданд ва гуфтанд , « ёбни расӯли аллоҳ мувофиқат кун » , фурӯд омад аз сутур ва мувофиқат кард ва гуфт , « худои таъолии мутакаббиронро дӯст надорад » . Чун бихӯрад гуфт , « акнӯн фардои шумо низ маро иҷобат кунед » . Ва дигари рӯзи эшонро таомҳои некӯи бсохт ва бинишаст бо эшон ба ҳам ва бихӯраданд .

Адаби дувуми он ки агар донад ки мизбони миннат бар вай хоҳад ниҳод , наздики вай таъаллулӣ кунад ва иҷобат накунад , балки мизбон бояд ки иҷобати ваии фазлӣу миннатии шиносад ва ҳамчунин агар бидонад ки дар моли вай шбҳтӣаст ё агар дар он мавзӯ мункирӣаст , чун фарши дебоу миҷмари симин ё бар девори сӯрат ҷонваронаст ё бар сақф ё самоъ раваду мзомири тунбат ё касе масхарагӣ мекунад ё фӯҳш мегуяд ё занони ҷавон ба назора мардон меоянд , ин ҳама мазмумаст ва нишоед ба чунин ҷои ҳозир шудан . Ҳамчунин агар мизбони мбтдъ буд ё фосиқ ё золим ё мақсӯди ваии лоф ва такаббураст , бояд ки иҷобат накунад ва агар иҷобат кунаду чизе аз ин мункирот бибинаду манъ натавонад кард воҷиб бошад берун омадан .

Адаби сими ан ки ба сабаби даврии роҳ манъ накунад , балки ҳарчӣ эҳтимол тавонад кард дар одат , эҳтимол кунад ва дар тӯрӣааст ки як майл бираву беморро иёдат кун , аз ду майли ҷинозаро ташйиъ кун ва аз се майли даъватро иҷобат кун ва аз чаҳор майли бародари диниро зиёрат кун . »

Адаби чаҳоруми он ки агар рӯзаи дор буд манъ накунад , лекин ҳозир шавад ва агар мизбонро ваҳшат набошад , бар буии хушу ҳадиси хуш қаноат кунад ки мизбонии рӯзаи дор ин бошад ва агар ранҷа хоҳад шуд бигушоед ки музди шодии дили мусулмонӣ аз рӯзаи нофила бисёр фозилтару расӯл ( с ) инкор кардааст ки чунин кунад ва гуфтааст ки брорди ту барои ту такаллуф кунад ва ту гӯйии ман рӯза дорам , бизиҳкор бошӣ .

Адаби пнҷмон ки иҷобат бар ният рондани шаҳват шикам накунад ки ин кор бҳоем буд , валикини ният иқтидо кунад ба суннати расӯл ( с )у ният ҳазар кунад аз он ки расӯл ( с ) гуфтааст ки ҳаркии даъват иҷобат накунад , осӣаст дар худоӣу расӯлу бад-ӣн сабаб гуфтаанд гуруҳе ки иҷобати даъват воҷибаст . Ва ният он кунад ки бародари мусулмониро икром кунад ки дар хабараст ки ҳаркии муъминро икром кунад , худои таъолиро икром карда бошад . Ва ният кунад ки шодӣ ба дили ваии расонад ки дар хабараст ки ҳаркии муъминиро шод кунад , худои таъолиро шод карда бошад . Ва нияти зиёрат мизбон кунад ки зиёрати бародарон аз ҷумлаи қурбот азимаст . Ва нияти сиёнат худ кунад аз ғайбат то нгўинд ки аз бдхўӣӣ ва такаббур наомад .

Ин шаш ниятаст ки вайро бар ҳар яке савобӣ бошаду мубоҳот дар чунин неот аз ҷумла қурбот гардаду бузургони дайн ҷаҳд кардаанд то дар ҳар ҳаракатӣу сукӯнии эшонро ниятӣ бӯдааст ки бо дайн муносибат дорад то аз анфоси эшон ҳеҷ зойеъ нашавад .