Онаст ки ба дастурӣ берун ояду мизбон бояд ки то ба сарой бо вай берун ояд ки расӯл ( с ) чунин фармӯдааст ва бояд ки мизбони сухан хуш гуяду кушода рӯй буду мизбон низ агар тақсирӣ бинад дргзорду фурӯи пӯшад ба никўхўиӣ ки ҳасани халқ аз бисёре қурбот фозилтараст . Дар ҳикоятаст ки устоди ҷунайди раҳмаи аллоҳро кӯдакӣ бихонад ба даъват ки падараш карда буд . Чун ба дар сарои расиданд , падараши вайро дрнгзошт , ваии бозгашт . Дигари бораи кӯдаки вайро бихонад , бозомад , падар андар нагузошт . Ҳамчунин то чаҳор бор меомад то дили кӯдак хуш мешаваду боз май гашт то дили падараш хуш мешаваду вай аз дар миёни фориғу андари он ҳар радӣу қабӯлии вайро ибратӣ буд ки ваии онро аз ҷой дигар медид .