Бидон ки фазли никоҳ ба сабаби фавойид вайасту фавойиди никоҳ панҷаст :

Фавойиди никоҳ

Фоидаи аввал дар фарзандаст ва ба сабаби фарзанди чҳоргўнаҳ савобаст :

Савоби аввали он ки саъй карда бошад дар ончии маҳбӯби ҳақ таъолӣаст аз вуҷӯди одамӣу таносули вай . Ва ҳаркии ҳикмат офариниш бишносад , вайро ҳеҷ шак намонад ки ин маҳбӯби ҳақ таъолӣаст ки ҳаргоҳи худованди заминӣ ки зироатро шояд ба банда хеш диҳаду тухм ба вай диҳаду ҷуфтии гову олоти зироат ба вай таслим кунаду муваккилӣ бо вай фиристад ки вайро ба зироат медорад , агар бандаи ҳеҷ хирад дорад бидонад ки мақсӯди худованд аз ин чист , агарчӣ худованд ба забон бо вай нагӯяд . Ва эзади таъолӣ ки раҳми бёФриду олати мубоширати бёФриду тухми фарзанд дар пушти мардону синаи занони бёФриду шаҳватро бар марду зан муваккил кард , бар ҳеҷ оқил пӯшида намонад ки мақсӯд аз ин чист . Чун касе тухм зойеъ кунаду муваккилро ба ҳиялат аз худ давр кунад , бешак аз роҳи мақсӯди фитрат бгрдидаҳ бошад . Ва барои ин буд ки салафу саҳобаи ризвони аллоҳи алайҳими аҷмъин кроҳит доштаанд ки ъзб меринд то маозро ду зан фармон ёфт дар тоъӯну вайро низ тоъӯн падед омад , гуфт , « маро зан диҳед пеш аз он ки бимирам , нахоҳам ки ъзб бошам бимирам . »

Савоби дувуми он ки саъй карда бошад дар мувофиқати расӯл ( с ) то уммати вай бештар шавад ки бидон мубоҳот хоҳад кард . Ва барои ин наҳй кардааст аз никоҳи занӣ ки ақим буду вайро кӯдакӣ набӯд ва гуфтааст ки ҳасирӣ дар хона афканда бошад беҳтар аз зании ақим . Ва гуфтааст ки зани зиштӣ ки зоянда бошад беҳтар аз некуии ақим . Ва бад-ӣн маълум шавад ки никоҳ аз баҳр шаҳват нест ки зании некӯи мари шаҳватро шоистатар аз зишт .

Савоби сими он ки аз фарзанди дуо ҳосил ояд ки дар хабараст ки аз ҷумлаи хиротӣ ки савоби он мунқатиъ нашавад , яке фарзанд солеҳаст ки дуои ваии пас аз марги падару модар пайваста мебошад ва ба падар ва модар мерасад . Ва дар хабараст ки дуоро бар тибқҳои нур бар мурдагон арза мекунанд ва бидон сабаби осоиш ҳо меёбанд .

Савоби чаҳоруми он буд ки фарзанд бошад ки пеш аз падару модар фармон ёбад то ранҷи он мусӣбати бикашаду фарзанди шафиъ вай гардад . Расӯли алайҳ ассалом мегуяд ки Тифлро гӯйанд ки дар биҳишти шӯ , хешро бар хашм ва андӯҳ бияфканад ва гуяд бепадару модар албата дар нашавам . Ва расӯл ( с ) ҷома касе бигирифт ва мекашид ва гуфт , « чунин ки туро май кашам , Тифли падару модари хешро ба биҳишт мекашад » . Ва дар хабараст ки атфол бар дар биҳишт ҷамъ шаванд ва ба як бор фарёд бурдоранду модару падарро талаб кунанд то онгоҳ ки эшонро дастурӣ бошад ки дар миён ҷамъ шаванду ҳаркаси дасти падару модар хеш гирад ва ба биҳишти дарорад .

Ва яке аз бузургон аз никоҳ ҳазар мекард то шабӣ ба хоб дид ки қиёмат буду халқ дар ранҷ тишнагӣ монаду гуруҳеи атфоли қадаҳҳои заррину симин бар даст ва об медоданд гуруҳеро . Пас ваии оби хост , вайро надоданд , гуфтанд туро дар миёни мо ҳеҷ фарзанд нест . Чун аз хоб бедор шуд дар вақт никоҳ кард .

Фоидаи дувум дар никоҳ онаст ки дайни хешро дар ҳисор кунаду шаҳватро ки олат шайтонаст аз хештани бозкнд . Барои ин гуфт расӯл ( с ) ки ҳарки никоҳ кард , нимаи дайни худро дар ҳисор кард . Ва ҳарки никоҳ накунад , ғолиби он буд ки чашм аз назару дил аз васвасаи нигоҳ натавонад дошт , агарчӣ фараҷ нигоҳ дорад , лекин бояд ки никоҳ бар ният фарзанд бошад на барои шаҳват ки маҳбӯби худои таъолӣ ба ҷой овардан барои фармонро на чунон буд ки барои дафъи муваккилро ки шаҳват барои он офарӣдаанд то мстҳту мутақозӣ буд , ҳарчанд ки дар вай ҳикматӣ ҳаст . Дигари он ки лиззатии азим дар вай ниҳодаанд то намӯдори лиззатҳои охират бошад чунон ки оташ офарӣдаанд то ранҷи он намӯдори ранҷи оташ охират бошад , ҳарчанд лиззати мубоширату ранҷи оташ мухтасар бошад дар ҷанби лиззату ранҷи охирату эзадро субҳонаи таъолӣ дар ҳарчӣ офарӣдааст ҳкмтҳост ва бошад ки дар як чизи ҳикматҳои бисёр буд ва он пӯшида буд ало бар бузургони уламо .

Ва расӯл ( с ) мегуяд ки ҳар занӣ ки меояд шайтонӣ бо вай бошад . Чун касеро зании некӯ пеш ояд бояд ки ба хона равад ва бо аҳли худ суҳбат кунад дар вақт ки занони ҳама баробар бошанд дар ин маънӣ .

Фоидаи сеюм инс бошад ба дидори занону роҳатӣ ки дилро ҳосил ояд ба сабаб маҷоласту мазоҳ бо эшон ки он осоиши сабаб он бошад ки рағбати ибодат тоза гардад ки мувозибат бар ибодати малолати ораду дил дар он гирифт шавад ва ин осоиши он қӯтро бозоўрд . Ва алӣ ( ъ ) мегуяд ки роту осоиш ба як роҳ аз дилҳо боз мегиранд ки дил аз он нобӣно шавад . Ва расӯл ( с ) вақт будӣ ки андари он мукошифоти кории азим бар ваии даромадӣ ки қолаби вай тоқат надоштӣ , даст бар Оиша задӣ ва гуфтӣ , « клминӣ ё Оишаи боман сухани гӯй » , хостӣ то қӯтӣ диҳад худро то тоқат кашӣдан ё рӯҳӣ дорад , чун вайро бози бад-ӣн олам додандӣ ва он қӯт тамом шудӣ , тишнагии он кор бар вай ғолиб шудӣ гуфтӣ , « арҳно ё балол » то рӯй ба намоз оварадӣ . Ва гоҳ будӣ ки димоғро ба буии хуш қӯт додӣ ва барои ин гуфт , « ҳбби илои ман днёкми слос : алтибу алнсоءу қурраи Айнии фии алслўаҳ » гуфт , « се чиз дар ин дунёи дӯсти ман сохтаанд : буии хушу занону намоз . » валикини тахсӣси намозро фаро намӯд ки мақсӯд онаст ки гуфт , « равшанои чашми ман дар намозаст » ,у буии хушу занони осоиш танаст то қӯт он ёбад ки ба намоз расаду қурраи алъайн ки дар вайаст ҳосил кунад .

Ва барои ин буд ки расӯл ( с ) аз ҷамъи моли дунё манъ мекард . Умр гуфт разии аллоҳи анҳу , « пас аз ӣнҷо чаҳ чиз гирем ? » , гуфт , « литхзи аҳдкми лсонои зокроу қлбои шокроу завҷаи муъмина » гуфт , « забонии зокиру дилии шокиру зании порсо » занро қарини шукр ва зикр кард .

Фоидаи чаҳоруми он буд ки зани тимор хона бидораду кор рафтан ва пухтан ва шустан кифоят кунад ки агар марди бад-ӣн машғӯл шавад аз илму амалу ибодати бозмонду бад-ӣни сабаби зани ёр буд дар роҳи дайну бад-ӣн сабабаст ки бўслимон дороне гуфта ки зани нек аз дунё нест ки аз охиратаст , яъне ки туро фориғ дорад то ба кори охирати пардозӣ . Ва умр мегуяд , « пас аз имони ҳеҷ неъмат нест бузургтар аз зани шоиста » .

Фоидаи панҷуми он ки сабр кардан бар ахлоқи занону кифоят кардани муҳимоти эшон ва нигоҳдоштан эшон бар роҳи шаръ , ҷуз ба муҷоҳидатӣ тамом натавон кард ва он муҷоҳидат аз фозилтарин ибодотаст ва дар хабараст ки нафақа кардан бар аёл аз садақаи фозилтар . Ва бузургон гуфтаанд ки касби ҳалол барои фарзанду аёли кор абдоласт . Ва ибни алмборк дар ғзў буд бо табақае аз бузургон , касе пурсед ки ҳеҷ амал ҳаст фозилтар аз ин ки мо бидон машғӯлем ? гуфтанд ки ҳеҷ чизи фозилтар аз ин намедонем . Ибн алмборк гуфт , « ман медонам . Касе ки вайро аёл ва фарзандон бошад ва эшонро дар салоҳ бидорад ва ба шаб аз хоб бедор шавад , эшонро бараҳна бинад , ҷома бар эшон бипушад , он амали вай аз ин фозилтар » . Ва башар ҳоФӣ гуфт ки Аҳмади ҳанбалро се фазилатаст ки маро нест . Яке он ки ваии ҳалол талаб кунад барои хеш ва барои аёл ва ман барои худ талаб кунаму бас . Ва дар хабараст ки аз ҷумлаи гуноҳон гуноҳӣаст ки ҷузи ранҷ аёл кашӣдан куффорат он набошад . Ва киро аз бузургони зан фармон ёфт . Ҳарчанд никоҳ бар вай арза карданд қабул накард ва гуфт , « дар танҳои дили ҳозиртару ҳимматро ҷамъ тар меёбам . » шабӣ ба хоб дид ки дарҳои осмони кушода будӣу гуруҳеи мардон аз пас якдигар фурӯ меомаданд ва дар ҳаво май рафтанд . Чун ба ваии расиданд , яке гуфт ин он мард мешавамаст . Дувум гуфт оре . Сеюм гуфт ин он мард мешавамаст . Чаҳорум гуфт оре . Ва тарсид аз ҳайбати эшон ки бпрсидӣ то бозпасин эшон писарӣ буд . Вайро гуфт , « ин мешавам киро ҳаме гӯйанд ? » гуфт , « туро ки пеш аз ин ибодоти ту дар ҷумлаи аъмоли муҷоҳидон ба осмон меовараданд , акнӯн як ҳафтааст то аз ҷумлаи муҷоҳидон берун кардаанд . Ндонем то чаҳ кардае ? » чун аз хоб бедор шуд , дар ҳол никоҳӣ кард то аз ҷумла муҷоҳидон бошад . Инаст ҷумлаи фавойиди никоҳ ки бад-ӣни сабаби рағбат бояд кардан дар вай .