Ва аммо офоти никоҳ сеаст :
Офати аввали он ки бошад ки аз талаби ҳалоли оҷиз буд , хосса дар чунин рӯзгор ва бошад ки ба сабаби аёл дар шабаҳат уфтад ё дар ҳаром ва он сабаби ҳалоки дайни вай буд ва он аёли вай ва ҳеҷ фазилати инро ҷабр накунад ки дар хабараст ки бандаро ба наздик тарозу бидоранду вайро аъмоли некӯ буд , ҳар яке чанд кӯҳӣ , пас вайро бипурсанд ки аёлро аз куҷо нафақа кардӣ ?у вайро бад-ӣн бигиранд то ҳамаи ҳасаноти ваии бишавади бад-ӣни сабаб . Онгоҳ мунодӣ кунанд ки ин мардаст ки аёли ваии ҷумлаи ҳасанот вай бихӯраду вай гирифтор шуд ва дар асараст ки аввал касе ки дар бандаи овезад ба қиёмат , аёл вай бошад , гуяд , « бори худоёи инсофи мо аз ваии бустон ки моро таом ҳаром додааст ва мо надонистем , ва моро ончии омухтанӣ буд наёмухт то дар ҷаҳл бимонадем » . Пас ҳар киро молӣ миросӣ набошад ё касбӣ ҳалол набошад , вайро нишоед никоҳ кардан , алои бдонкаҳ яқин донад ки агар накунад дар зино уфтад .
Офати дувуми он ки қиём кардан ба ҳақ аёл натавон ало ба халқи некӯу сабр кардан бар маҳолоти эшону эҳтимол кардани ранҷи эшон ва ба тадбири корҳои эшон қиём кардан ва ин ҳар касе натавонад ва бошад ки эшонро биринҷанд ва бидон бизиҳкор шавад ё зойеъи фурӯгузорад . Ва дар хабараст , касе ки аз аёл бигурезад ҳамчун банда гурехта бошад намозу рӯзаи вай мақбул набӯд то боз ба наздик эшон наравад ва дар ҷумла бо ҳар одамӣ нафасӣаст . Касе ки бо нафаси хеши брнёид , аўлитри он буд ки дар ӯҳдаи нафас дайгарӣ нашавад .
Башари ҳоФиро гуфтанд , « чаро никоҳ накунӣ ? » гуфт , « аз ин оят май тарсам ки : лҳн мисли алзии ълиҳни болмърўФ »у иброҳӣм адҳам гуфт , « никоҳ чигуна кунам ки маро ба зан ҳоҷат нест , заниро ба хештан чун ғарра кунам ? »
Офати сеюм он ки дил ба андешау тадбири кори аёл мустағриқ шавад ва аз зикри худои таъолӣу зикри охирату сохтани зоди охират ва қиёмат бимонад ва ҳарчӣ туро аз зикри ҳақи таъолӣ машғӯл кунад он сабаб ҳалок туаст , ва барои ин гуфт ҳақи таъолӣ , « ё аиҳо аллазӣнаи омнўои лотлҳкми амўолкму лои аўлодкми ани зкроллаҳ » , пас ҳар касе ки вайро қӯт он набӯд ки шуғли аёли вайро аз худои таъолӣ машғӯл накунад , чунон ки расӯл ( с ) буд ва донад ки агар никоҳ накунад ҳамеша бар сари зикр ва ибодат хоҳад буд ва аз ҳаром эмин бошад , никоҳ нокардани вайро фозилтар . Ва агар занон битарсад никоҳи вайро фозилтар ва ҳарки натарсад никоҳ нокардани вайро фозилтар , хосса касе ки бар ҳалоли қодир буд ва бар халқу шафқати хеши эмин буд ва донад ки никоҳ ӯро аз зикри ҳақи таъолӣ машғӯл нахоҳад кард ва низ бар давом машғӯл бихоҳад буд .