Бидон ки чун маълум шуд ки никоҳ аслӣаст аз усӯли дайн , бояд ки одоби дайн дар вай нигоҳ дорад , агар на фарқ набошад миёни никоҳи одамиёну гшнии сутурон , пас дар дувоздаҳ кори адаби нигоҳ бояд дошт ;

Адаби аввал

Валимааст ва ин суннатӣ муаккадаст . Расӯл ( с ) абдурраҳмони ъўФро гуфт чун никоҳ карда буд , « авваламу луи бшоаҳ валима кун агар ҳама ба як гӯсфанд бошад . »у ҳарки гӯсфанд надорад , он қадар аз таоми пеш дӯстон ниҳанд валима бошад . Расӯл ( с ) чун сафӣаро никоҳ кард , аз пасти ҷӯу хурмо валима кард . Пас он қадар ки мумкин бошад бибояд кард таъзими корро ва бояд ки аз се рӯзи аввал дар нагузаронад ва агар тохир уфтад аз ҳафта берун нашавад .

Ва суннатаст даф задану никоҳи изҳор кардан ва бидон шодии намӯдан ки азизтарини халқ бар рӯй замин одамиёнанду фатҳи бобу офариниши эшон никоҳаст пас ин шодӣ дар маҳали хеш буду самоъу даф задан дар чунин вақт суннатаст .

Ривоятаст аз рбъиаҳи бинти мъўд ки гуфт , « он шаб ки маро арӯс карданд дигари рӯзи расӯл ( с ) даромаду канизакон даф мезаданд ва сурӯд мегуфтанд . Чун расӯлро бидиданд санои расӯл ( с ) гуфтан гирифтанд ба шеър . Расӯл ( с ) гуфт , « ҳамон гуед ки мегуфтед » , ва нагузошт ки саноӣ вай гӯйанд бар даф ки ҷад ба бозии омехтан писандида набошаду санои ваии дайн ҷад бошад .

Адаби дувум

Хуии некӯи пеш гирифтан бо занон . Ва маънии хуии некӯ он бошад ки эшонро нрнҷоннд балки он ки ранҷи эшон таҳаммул кунанд ва бар маҳоли гуфтану носипосӣ кардан эшон сабр кунанд ки агар дар хабараст ки занонро аз заъфу урат офарӣдаанд . Доруии заъфи эшон хомӯш бӯданасту доруии урати эшон хона бар эшон зиндон карданаст . Расӯл ( с ) мегуяд , « ҳарки бар хуии бади аҳли хеш сабр кунад вайро чандон савоб диҳад ки Айюбро доданд бар балои вай . Ва ҳар зан ки бар хуии бади шӯй сабр кунад , савоби вай чун савоби осияи зани фиръавн буд » . Ва охирин хабарӣ ки ба вақти вафот аз расӯл шуниданд ин буд ки дар зер забон мегуфт , « намоз ба пой дореду бандагонро некӯ дореду аллоҳи аллоҳ дар ҳадиси занон ки эшон асироннд дар даст бо эшон зиндагонӣ некӯ кунед » .

Ва расӯл ( с ) хашму сафрои занон эҳтимол кардӣ рӯзии зани умри ҷавоби ваии боздод дар хашм . Умр гуфт , « ёлкоъи ҷавоби боз май диҳӣ ? » , гуфт , « ореи расӯл аз ту беҳтарасту занон ӯро ҷавоб боз медиҳанд . » ва умр гуфт , « агар чунинаст вой бар ҳФсаҳ ки хоксор шуд » , онгоҳи ҳФсаҳро бидид , духтари хеш ки зани расӯли алайҳи ассалом буд ва гуфт , « зинҳор то ҷавоби бозандаии расӯлро ( с ) ва ба духтари Абубакр ғарра нашӯй ки расӯл ( с ) ӯро дӯст дорад , аз вай эҳтимол кунад » . Ва як рӯзи занӣ ба хашми даст бар сина расӯл зад , модари вай бо вай дуруштӣ кард ки чаро чунин кардӣ ? расӯл ( с ) гуфт , « бигзор ки эшон беш аз ин низ кунанд ва ман даргузарам » . Ва расӯл гуфт , алайҳи ассалом , « хиркми хиркми лоҳлаҳ ,у анои хиркми лоҳлӣ . Беҳтарини шумо онаст ки бо аҳли хеш беҳтараст ва ман бо аҳли хеш аз ҳамаи беҳтарам . »

Адаби сим

Онаст ки бо эшон мазоҳ кунад ва бозӣ кунад ва гирифта набошад ва ба дараҷаи ақл эшон бошад . Ва ҳеҷ кас бо аҳли чандон таййибат накардӣ ки расӯл ( с ) то онҷо ки бо Оиша ба ҳам бадвед то ки дар пеш шавад . Расӯл ( с ) дар пеш шуд . Як бори дигари бози давид , Оиша дар пеш шуд . Расӯл гуфт , « яке ба яке , ин бидон бишавад , яъне акнӯн баробарем » ,у икрўзи овоз зангён шунид ки бозӣ мекарданд ва пой мекӯфтанд , Оишаро гуфт , « хоҳӣ ки бибинӣ ? » гуфт , « хоҳам » бархесту наздик дар омаду даст пеш дошт то Оишаи занхдон бар соиди расӯл ( с ) ниҳод ва назора кард соъатӣ дар он . Гуфт , « ё Оиша бас набошад ? » гуфт , « хомӯш » то се бор бигуфт , онгоҳ басанда кард . Ва умр бо ҷаду дуруштии вай дар корҳо мегуяд ки мард бояд ки бо аҳли хеш чун кӯдакӣ бошад ва чун аз вай кадхудое хоҳанд чун мардон буд . Гуфтаанд , « мард бояд ки хандон бошад ки даройаду хомӯш буд ки берун шавад . Ҳарчӣ бибояд бихӯрад ва аз ҳарчӣ наёбад напурсад » .

Адаби чаҳорум

Он ки мазоҳ ва бозӣ бидон ҳад нарасонад ки ҳайбати вай ба ҷумлагӣ биафтад ва бо эшон дар ҳавои ботил мусоидат накунад , балки чун корӣ бинад ки ба хилофи мурувват ё хилофи шариъат буд сиёсат кунад , чаҳ агар бигузоради мусаххар эшон гардад ки худои таъолӣ фармӯдааст , « алрҷоли қўомўни алии алнсоء бояд ки мард бар зан муставле бошад » . Расӯл ( с ) гуфт , « тъси ъбдолзўҷаҳ , нигунсораст касе ки банда зан бошад . » чаҳ зан бояд ки бандаи мард буд . Ва гуфтаанд ки бо занони мушовират бояд карду бози хилоф бояд кард дар ончӣ гӯйанд . Ва ҳақиқати нафаси зан ҳамчун туаст . Агар андакии Фробгзорӣ аз дасти бишавад ва аз ҳади даргузараду тадоруки душвор буд .

Ва дар ҷумлаи занон заъфӣаст ки алоҷи он эҳтимол буд ва кўжӣаст ки алоҷи он сиёсат мард бошад . Мард бояд ки чун табиби устод буд ки ҳар алоҷӣ ба вақти хеш нигоҳ медорад . Ва дар ҷумлаи сабру эҳтимоли ғолиб бояд ки буд ки дар хабараст ки мисли зан ҳамчун устихон паҳлуаст . Агар хоҳӣ ки рост кунӣ бишиканад .

Адаби панҷум

Онаст ки дар ҳадиси ғайрати эътидол нигоҳ дорад ва аз ҳарчӣ мумкин буд ки аз он офат хезад боздорад то тавонад берун нагузорад ва ба боми дрнгзорд ки ҳеҷ номаҳрами вайро бинад . Ва нагузорад ки ба равзану тоқча ба назора мардон шавад ки офат аз чашми хезад ва он аз дарун хона нахезад . Балки аз равзану тоқча ва дару боми хезад . Ва нишоед ки ин маънӣ осон гузорад . Ва набояд ки бе сабабии гумони бади барад ва тънт кунаду ғайрат аз ҳади набард ва дар таҷассуси ботини корҳо маболиғат накунад .

Вақте расӯл ( с ) наздики шаҳр буд ки аз сафарии расида буд . Наҳй кард ва гуфт , « ҳеҷ каси имшаб ба хона наравад ногоҳ ва сабр кунед то фардо » . Ду тан хилоф карданд . Ҳар яке дар хонаи хеши кории мункири диданд . Ва алӣ мегуяд ки ғайрат бар занон аз ҳад мабаред ки онгоҳ мардумон бидонанд ва бидон сабаби забон ба эшон дароз кунанд . Ва асли ғайрат онаст ки роҳи чашми эшон аз номаҳрам баста дорад .

Расӯл ( с ) Фотима ( ъ )ро гуфт ки занонро чаҳ беҳтар ? гуфт , « он ки ҳеҷ марди эшонро набинад » . Расӯл ( с )ро хуш омад . Вайро дар канор гирифт ва гуфт , « зуррияи баъзҳо ман баъз »у мъозбни ҷабали зани хешро бузад ки ба равзанӣ фурӯ нагиристу занро ки себӣ бишикаст , порае худ бихӯраду порае ба ғулом дод , вайро бузад . Умр гуфт , « занонро ҷома некӯ макунед то дар хона биншинанд ки чун ҷома некӯ доранд орзӯии беруни шуданашон падед ояд » . Ва дар рӯзгори расӯл ( с ) занонро дастурӣ буд то пӯшида ба ҷамоат шудандӣ ба масҷид дар сафи бозпасин . Дар рӯзгори саҳоба манъ карданд . Оиша гуфт , « агар расӯли алайҳ ассалом бидидӣ ки акнӯн занон бар чаҳ сифатанд ба масҷид нагузоштӣ . Ва имрӯзи манъ аз масҷиду маҷлису назораи фариза тараст , магари перзанӣ ки ҷомаи халқи дарушад ки аз он халалӣ набошад . »

Ва офати бештари занон аз маҷлиси назораи хезад ва ба ҳар ҷое ки бими фитна буд раво набошад занро ки чашм нигоҳ надорад ки нобенаӣ дар хонаи расӯл ( с ) омаду Оишау занӣ дигар нишаста буданд . Брнхостнд ва гуфтанд ки нобӣност . Расӯл ( с ) гуфт , « агар вай нобӣност , шумо низ нобиноиид ? »

Адаби шашум

Он ки нафақа некӯ кунад , танг нагирад ва исроф накунад . Ва бидонад ки савоби нафақа кардан бар аёл беш аз савоб садақааст . Расӯл ( с ) мегуяд , « динорӣ ки мард дар ғзо нафақа кунаду динорӣ ки бидон бандае озод кунаду динорӣ ки бар аёл нафақа кунад ва фозилтарин ва нерӯмандтарин ин динораст ки бар аёл нафақа кунад . »

Ва бояд ки ҳеҷ таом хуш нахурд ва агар бихоҳад хӯрд пинҳон дораду таомӣ кинахоҳад сохт сифати он дар пеш эшон нагӯяд . Ва ибн сайрин мегуяд ки дар ҳафтае як бор бояд ки ҳалво ё ширинӣ созад ки аз ҳаловати дасти бози доштани бикборгӣ аз мурувват набошад . Ва нон бо аҳл ба ҳам хӯрд ва ба ҷамъ чун меҳмонӣ дигар надорад ки дар асар чунинаст ки худоӣу Фариштагон салавот медиҳанд бар аҳли байтӣ ки таоми ҷумла ба ҳам хуранду асл онаст ки ончӣ нафақа кунад аз ҳалол ба дасти орад ки ҳеҷ хиёнату ҷафо беш аз ин набӯд ки эшонро ба ҳароми пурвирд .

Адаби ҳафтум

Он ки ҳарчӣ занон аз илми дайн дар кори намозу таҳорату ҳайзу ғайри он ба кор ояд эшонро биомузад ва чун мард биёмухт занро раво набошад ки бе дастурии бишавад ва бипурсад ва агар нёмўзд бар зан воҷиб шавад ки берун шавад ва бипурсад ва агар мард дар ин тақсир кунад мард осӣ шавад ки худоӣ таъолӣ мегуяд , « қувои анФскми воҳликм норо . . . Алоиаҳи худроу аҳли худро аз оташи дӯзах нигоҳ доред » ва ин миқдор бояд ки биомузад ки чун пеш аз офтоби фурӯ шудани ҳайз мунқатиъ шавад намози пешину дигари қазо бояд кард ва чун пеш аз намози субҳи баромадани ҳайз мунқатиъ шуд намози шом ва хуфтани қазо бояд карду бештари занон ин ндонанд .

Адаби ҳаштум

Он ки агар ду зан дорад , миёни эшон баробар дорад ки дар хабараст ки ҳарки ба як зани майл зиёдат кунад , рӯз қиёмат меояд ва як нимаи ваии кўж шуда . Ва баробарӣ дар ато додани шаб бо эшон бӯдан нигоҳ дорад , аммо дар дӯстӣ бо эшону мубошират кардан воҷиб нест ки ин дар ихтиёр наёяд .

Ва расӯл ( с ) ҳар шабӣ ба наздики занӣ май буд , аммо Оишаро дӯст тар доштӣ ва мегуфт , « борхдоёи ончӣ ба даст манаст ҷаҳд мекунам , аммо дил ба даст ман нест » . Ва агар касе аз як зани сайр шуда бошад ва нахоҳад ки бар вай шавад , бояд ки талоқ диҳад ва дар банд надорад . Расӯл ( с ) сударо талоқ хост дод ки бузург шуда буд . Гуфт , « ман навбати хеш ба Оиша додам . Марои талоқи мада то дар қиёмат аз ҷумлаи занон ту бошам . » вайро талоқи надод ва ду шаб ба наздики Оиша буд ва як шаб ба наздик ҳар занӣ .

Адаби нуҳум

Он ки чун занӣ бефурмоне кунаду тоъат шӯй надорад варо ба тлтФу рФ ба тоъати орад агар тоъат надорад хашм гирад ва дар ҷомаи хоби пушти сӯй вай кунад . Агар тоъат надорад се шаби ҷомаи хоб ҷудо кунад . Пас агар суд надорад вайро бузанд , чунон ки бар рӯй назанад ва сахт назанад ки ҷое бишиканад . Ва агар дар намоз бо кори дайн тақсир кунад раво буд ки аз вай хашм гирад моҳӣ ва чандон бошад ки расӯл ( с ) як моҳ аз ҷумлаи занон хашм гирифт .

Адаби даҳум

Дар суҳбат карданаст . Бояд ки рӯй аз қиблаи бгрдондў дар ибтидо ба ҳадису бозӣу қиблау мъонқти дили вай хуш кунад . Расӯл ( с ) гуфтааст , « мард набояд ки бар зан уфтад чун сутур . Бояд ки дар пеши суҳбат расӯлӣ бошад » гуфтанд , « ё расӯли аллоҳи он расӯл чист ? » гуфт , « бӯса додан » пас чун ибтидо хоҳад кард бигӯед , « бисмии аллоҳи алълии алъзим . Аллоҳи Акбар , аллоҳи Акбар » ва агар қул ҳўи аллоҳ аҳад бархонад нахуст некӯтар ояд ва бигӯед , « аллоҳами ҷнинои алшитон ,у ҷанби алшитони ммои рзқно » ки дар хабараст ки ҳарки ин бигӯед кӯдакӣ ки бошад аз шайтон эмин бошад . Ва дар вақти инзол бояд ки ба дили бияндешад ки алҳмдллаҳи алзии халқи ман алмоءи бшро Фҷълаҳ насабоу сҳрои онгоҳ чун инзол кард сабр кунад то зан низ инзол уфтад , ки расӯл гуфтааст ( с ) , « се чиз аз аҷз мард бошад яке он ки касеро бинад ки вайро дӯст дораду номи вай маълум накунад . Дувуми он ки бародарии вайро каромат кунад он каромат рад кунад . Сеюм пеш аз онкӣ ба бӯсау мъонқаҳ машғӯл шавад , суҳбат кунаду онгоҳ ки ҳоҷати вай раво шавад сабр накунад то ҳоҷати зан низ раво шавад . Ва аз Амиралмӯъминини алӣу Муъовияу Абуҳурира ривоят кардаанд ки суҳбат дар шаби нахустин моҳу шаби бозпасину шаби нима кроҳитаст ки шаётин дар ин шабҳо ҳозир оянд ба вақти суҳбат . Ва бояд ки дар ҳоли ҳайзи хештан аз суҳбат нигоҳ дорад , аммо бо зани ҳоизи бараҳна хуфтан раво бошад . Ва пеш аз ғусли ҳайз низ нишоед ва чун як бор суҳбат карду дигар бора хоҳад кард бояд ки хештан бишӯяд . Ва агар ҷанб чизе хоҳад хӯрд бояд ки таҳорати киин бикунад ва чун бихоҳад хуфтан низ вузӯ кунад , агарчӣ ҷанб бошад ки суннат чунинасту пеш аз ғусли мӯӣу нохуни бознкнд то бар ҷанобат аз вай ҷудо нашаваду аўлитр онаст ки об ба раҳми расонаду бознгирд . Ва агар азл кунад дуруст онаст ки ҳаром набошад . Ва мардӣ аз расӯл ( с ) пурсед , « маро канизакӣаст ходима ва намехоҳам ки обистан шавад ки аз кор бимонад . » гуфт , « азл кун ки агар тақдир карда бошад фарзанди худ падед ояд , пас аз он биёмад ки фарзанд падед ояд . » ва ҷобир мегуяд , « кнонъзлу алқуръони бнзли мо азл мекардем ва ваҳй меомад ва моро наҳй накарданд . »

Адаби ёздаҳум

Дар омадан фарзандаст . Ва бояд ки чун фарзанд омад дар гӯши рости ваии бонг намоз кунад ва дар гӯши чап қомат кунад ки дар хабараст ки ҳарки чунин кунад кӯдак аз бемории кӯдакон эмин шаваду вайро ном некӯ кунад . Ва дар хабараст ки дӯсттарин номҳо назд худои таъолии Абдуллоҳу абдурраҳмону абдураҳим ва чунин номҳост . Ва кӯдак агарчӣ аз шикам беафтанд суннатаст варои ном ниҳодан . Ва ақиқаи суннатӣ муаккадаст . Духтарро бо як гўспнду писарро ба ду гўспнд ва агар яке буд ҳам рухсатаст . Ва Оишаи разии аллоҳ анҳо гуфтааст ки устихони ақиқаро набояд шикаст . Ва суннат онаст ки чун бияёд ширинӣ ба кори вай бибояд дар кардану рӯзи ҳафтуми мӯии вай бибояд ситурдан ва ҳам санги мӯии зар ё сими садақа додан ва бояд ки ба сабаби духтар кроҳит нанамояд ва ба писари шодӣ бисёр накунад ки надонад ки баӣ дар кадомасту духтари муборактар буду савоб дар ваии бештар буд . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳаркии вайро се духтар буд ё се хоҳару ранҷи эшон бикашаду шуғл эшон бисозад , худои таъолӣ ба сабаби раҳми вай бар эшон ва бар вай раҳмат кунад » . Яке гуфт , « ё расӯли аллоҳ агар ду дорад ? » , дайгарӣ гуфт , « агар яке дорад » , гуфт , « агар яке дорад низ » . Ва низ расӯл ( с ) гуфт , « ҳаркии як духтар дорад ранҷурасту ҳарки ду дорад гарон борасту ҳарки се дорад эй мусулмонони вайро ёрӣ диҳед ки вай бо ман дар биҳишт ҳамчун ду ангушт бошад , яъне наздик . Ва гуфт , « ҳарки аз бозори нўбоўаҳ эй хирад ва ба хонаи барад ҳамчун садақа Эй бошад ва бояд ки ибтидо ба духтар кунаду онгоҳ ба писар ки ҳар духтариро шод кунад , ҳамчунон буд ки аз бим худоӣ бигириста буду ҳарки аз бими худои таъолии бгрид , тани вай бар оташ ҳаром шавад . »

Адаби давоздаҳум

Он ки то битавонад талоқи надиҳад ки худои таъолӣ аз ҷумлаи мубоҳоти талоқро душман дорад ва дар ҷумлаи рнҷонидн касе мубоҳ нашавад ало ба заруратӣ . Чун ҳоҷат уфтад ба талоқ , бояд ки яке беш надиҳад ки се ба як бор макрӯҳаст .

Ва дар ҳоли ҳайзи талоқ додан ҳаромаст ва дар ҳоли покӣ ки суҳбат карда бошад ҳам ҳаром буд . Ва бояд ки узрии орад ва дар талоқ бар сиблати тлтФ ва ба хашму истихфофи талоқи надиҳад . Ва онгоҳи ҳадя Эй диҳад вайро ки дил вай бидон хуш шаваду сари зан бо ҳеҷ кас нагӯяд . Ва пайдо накунад ки ба чаҳ айб талоқ медиҳад . Якеро пурседанд ки занро чаро талоқ май диҳӣ ? гуфт , « сари зани хеш ошкоро натавон кард . » чун талоқ дод гуфтанд , « чаро талоқ додӣ ? » гуфт , « маро бо зани касон чаҳ кор то ҳадис вай кунам ? »