Ва рбўо дар нақд равад ва дар таом :

Аммо дар нақди ду чиз ҳаромаст , яке ба насяи фурӯхтан раво набӯд ки зар ба зар ё сим ба сим бифурӯшад то ҳарду ҳозир набошаду пеш аз ҷудо шудани якдигар қабз накунанд . Агар ҳам дар маҷлис қабз накунанд ботил шавад . Ва дигар чун ҷинс ба ҷинс фурӯ шуд , зёдтии ҳаром буд . Нишоед ки динории дуруст ба динорӣу ҳуба қуроза бифурӯшад ва ё динории нек ба динорӣ бад бифурӯшад ба зёдтӣ , балки баду неку шикастау дуруст бояд ки баробар буд . Пас агар ҷомае бихарад ба динории дуруст ва он ҷома ба динорӣу донагии қуроза боз бидон кас фурӯ шуд дуруст буду мақсӯд ҳосил ояд .

Ва зар ки дар вай нуқра бошад ки ба зар холис бифурӯшаду зари ҳриўаҳ , балки бояд ки чизе дар миён кунад ва ҳар заррина ки зари вай холис набӯд ҳамчунину ақди мрўорд ки дар ваии зар буд нишоед ба зари фурӯхтану ҷомае ба зар нишоед ба зари фурӯхтан , магари зари он қадар буд ки чун бар оташ арза кунанд , чизе ҳосил наёяд ки он мақсӯд бошад .

Аммо таом

Нишоед ба нася ба таоми фурӯхтан , агарчӣ ду ҷинс буд , балки дар маҷлис бояд ки ҳар ду қабз уфтад . Ва агар як ҷинс буд , чун гандум ба гандум , ҳам нася нишоед ва ба зиёдат нишоед , балки баробар бояд дар паймона . Агар ба тарозу баробар шавад раво набошад , балки баробарӣ дар ҳар чизе бидон нигоҳ доранд ки одати он буд дар ғолиб . Ва гўспнд ба қассоби фурӯхтан ба гӯшту гандум ба нонбо додан ба нону кунҷиду ҷўзи мағзи Фроъсор додан ба равған , ин ҳам нишоед ва байъ набандад . Лек агар байъ накунад ва бидиҳад , нон ки бастанд вайро мубоҳ буд хӯрдан , валикини малик вай нашавад ва натавонад фурухт . Ва гандуми нонборо мубоҳ буд ки дар вай тасарруф кунад , валикини байъ дуруст набӯд . Ва харидорро гандум бар нонбо буду нонборо бар харидор буд , ҳаргоҳ ки хоҳанд талаб тавонанд кард . Агар якдигарро бҳл кунанд кифоят набӯд , чаҳ агар яке гуяд , « туро бҳл кардам ба шарти он ки ту низ маро бҳл кунӣ » , ин ботил буд . Ва агар ин шарт сариҳ нагӯяд , лекин гуяд , « бҳл кардам » , чун медонад хасми вай ки ин шарт дар диласт ва бе ин як ман гандум ба ваии надиҳад , ин бҳлӣ ҳосил наёяд он ҷаҳонии миёни вайу миёни худои таъолӣ ки ин ризо буд ба забон на ба дил ва ҳар ризо ки ба дил набӯд он ҷаҳониро нишоед . Аммо агар гуяд , « туро бҳл кардам , агар ту маро бҳл кунӣ ё накунӣ » ва дар дил ҳамчунин медорад ки мегуяд , он дуруст буд . Онгоҳ агар он дигар низ бҳл кунад ҳамчунин буд ва агар якдигарро бҳл накунанду қимати ҳардуи баробар буд , аз ин хусуматӣ нахезад дар ин ҷаҳон ва дар он ҷаҳон низ қисос уфтад . Аммо агар тафовутӣ бошад , аз хусумати ин ҷаҳону мзлмти он ҷаҳони бим буд .

Ва бидон ки ҳарчӣ аз таом мекунанд , нишоед бидон таоми фурӯхтан , агарчӣ баробар буд , пас ҳарчӣ аз гандум ояд , чун ораду хамиру нон , нишоед ба гандуми фурӯхтан агарчӣ баробар буд ва нишоед ангур ба сиркау ангабини фурӯхтан . Ва нишоед шеру Широз ба равғани фурӯхтан , балки ангур ба ангуру рутаб ба рутаби фурӯхтан низ нишоед то мавиз нашавад ва хурмо нашавад .

Ва андари ин тафсилӣ дарозаст ва ин миқдор ки гуфтеми воҷиб буд омухтан то чизе ки пеш ояд ки бидонад , бидонад ки менадонад ва мебояд пурседу ҳазар мебояд кард то набояд ки дар ҳаром уфтад ва маъзӯр набошад , ки талаби илм , ҳамчунон фаризааст ки амал кардан ба илм .