Он ки сухани гӯйӣ ки аз он мустағнӣ бошӣ ки агар нагӯйӣ ҳеҷ зарар набӯд бар ту андари дайну дунё ва бидон аз ҳасани исломи берун шуда бошӣ ки расӯл ( с ) мегуяд , « ман ҳасани исломи алмрءи таркаи молои иъинаҳ ҳарчӣ аз он ҳамеи гурезад , дасти бдоштни он аз ҳасан исломаст . Ва мисли ин сухани чунон буд ки ба қавмии нишинӣу ҳикоят сафар кунӣу ҳадиси боғу бустон ва кӯҳ кунӣу аҳволӣ ки гузашта бошад чунон ки зиёдату нуқсон ба ваии роҳи наёбад . Ин ҳамаи фузул буд ва аз он гурез бошад ки агар нагӯйӣ ҳеҷ зарар набӯд .

Ҳамчунин агар касеро бинӣ ки аз ваии чизеи пурсӣ ки туро бо он корӣ набӯд ва ин он вақт буд ки офатӣ набӯд андари суол , аммо агар пурсӣ ки рӯзаи дории Маслан агар рост гуяд ибодат изҳор карда бошад ва агар дурӯғ гуяд бизиҳкор шаваду сабаб ту бӯда бошӣ ва ин худ ношоист буд . Ва ҳамчунин агар бипурсӣ ки аз куҷои ҳамеи ое ва чаҳ мекунӣ ва чаҳ мекардӣ ? буд ки ошкоро натавонад гуфту андар дурӯғӣ уфтад ва ин худ ботил буду фузули он буд ки андари ваии ҳеҷ ботил набӯд .

Ва гӯйанд луқмони як соли пеши Довӯд ( ъ ) ҳаме шуду ваии зира ҳаме кард . Луқмони ҳамеи хост ки бипурсаду бидонад ки чист . Аз вай напурсед то тамом кард андари пӯшед ва гуфт , « ин неки ҷома Эйаст ҳарбро » луқмон бишнохт ва гуфт , « хомӯшӣ ҳикматаст валикин касеро андари ин рағбат нест » .

Ва сабаби чунин суол он бошад ки хоҳад аҳволи мардумони бидонад ё роҳи сухан кушода шавад бо касе то дӯстӣ изҳор кунад . Ва алоҷи ин онаст ки бидонад ки марги фарои пеш вайаст ва наздикаст ва ҳар тасбеҳӣу зикрӣ ки бикунади ганҷӣ буд ки биниҳода буд , чун зойеъ кунад зиён карда буд . Ва алоҷи амалӣ онаст ки ё азлат гирад ё сангии андари даҳон наад .

Ва андар хабараст ки рӯзи ҳарби аҳади бурное шаҳид шуд . Вайро ёфтанд сангӣ бар шиками баста аз гуруснагӣ . Модари хок аз вай боз кард ва гуфт , « ҳнинои лаки алҷнаҳ . Хушати боди биҳишт . » расӯл ( с ) гуфт , « чаҳ доне ? бошад ки бахилӣ карда бошад ба чизе ки вайро ба кор намеомад ё суханӣ гуфта бошад андари чизе ки вайро бози он кор набӯда бошаду маънии ин онаст ки ҳисоби вай аз вай талаб кунанду хуши ваҳнӣ он бошад ки андари ваии ранҷ ва ҳисоб набошад .

Ва як рӯзи расӯл ( с ) гуфт , « ин соъати мардӣ аз аҳли биҳишти даройад » . Пас Абдуллоҳи бен салом даромад . Вайро хабар доданду бпрсиднд ки амал ту чист ? гуфт , « амали ман андакаст , валикин ҳарчӣ маро бо он кор набӯд гирд он нигарадаму бад ба мардумон нахоҳам » .

Ва бидон ки ҳарчӣ ба як калима бо касе битавон гуфт , чун дароз бикунӣу бадв калима кунӣ , он ду калимаи фузул буду бртўи вабол буд . Ва яке аз саҳоба ҳаме гуяд ки кас бошад ки бо ман сухан гуяд ки ҷавоби он ба наздики ман хуштар бошад ки оби сард ба наздики ташна ва ҷавоб надаҳум аз бими он ки фузулӣ буд . Мутриби бен Абдуллоҳи рҳмҳми аллоҳ ҳаме гуяд , « бояд ки ҷалоли ҳақи таъолии андари дили шумо зиёдтар аз он буд ки ном вай бурид дар ҳар сухан , чунон ки сутуру ргбаҳро гуед худояти чунин ва чунон кунод » . Ва расӯл ( с ) гуфт , « хунаки он кас ки сухани зёдтӣ дар боқӣ карду мол зёдтӣ бидод , яъне ки биндоз кӣса ва бар гирифт ва бар сари забони ниҳод » . Ва гуфт , « ҳеҷ надоданд одамиро бтар аз забони дароз » .

Ва бидон ки ҳарчӣ ту май гӯйӣ бар ту менависанд , « мо илФзи ман қавли алои лдиаҳи рақиби ътид » агар чунон будӣ ки Фариштагони ройгони ннўштнду андари ҳоли навиштан музд хостандӣ , аз бими он даҳ бо яке кардандӣу зиёни зойеъ шудани вақт дар бисёр гуфтани бештар аз зиён аҷратаст , агар аз ту бхўостндӣ .

Офати дувум ( сухани гуфтани андари ботилу маъсият )

Аммо ботили он буд ки андари бидъатҳо сухан гуяду маъсияти он буд ки ҳикояти фисқу фасоди худ ва он дигарон бигӯеду маҳосини шаробу фасод ҳикоят кунад ё маҷлисӣ ки андари он мунозира рафта бошад миёни ду кас ки якдигарро фӯҳш гуфта бошанду брнҷонидаҳ ё аҳволӣ ҳикоят кунад дар фӯҳш ки аз он ханда ояд . Ин ҳамаи маъсият буд на чун офати аввал ки он нуқсон дараҷа бошад . Ва расӯл ( с ) гуфт ки кас буд ки як сухан бигӯед ки аз он худ бок надорад ва онро қадре нашносад ва он сухани вайро ҳамеи барад то ба қаъри дӯзах ва бошад ки суханӣ бигӯед ва бидон бок дорад ва он сухани вайро ҳамеи барад то ба биҳишт » .

Офати сим ( хилофу ҷадалу мроء )

Хилоф кардани андари сухану ҷадал кардан ва онро мроء гӯйанд . Кас буд ки одати ваии он буд ки ҳарки суханӣ бигӯед бар вай рад кунад ва бигӯед на чунинаст . Ва маънии ин он буд ки ту аҳмақӣу нодону дурӯғи зан ва ман зираку оқилу ростгӯӣ . Бад-ӣни калимаи ду сифати мӯҳликро қӯт дода бошад , яке такаббуру дигари сабъят ки андар касе уфтад . Ва барои ин гуфт расӯл ( с ) , « ҳаркии хилофу хусумати андари сухан даст бидораду ончии ботил буд нагӯяд , вайро хонае андари биҳишт банно кунанд ва агар ончии ҳақ буд бигӯед вайро хонае дар аъло биҳишт банно кунанд » . Ва ин савоб аз он зиёдатаст ки сабр кардан бар маҳолу дурӯғи душвортар буд ва гуфт ( с ) , « имони мардум тамом нашавад то ки аз хилофи дасти бндорд , агарчӣ бар ҳақ буд » .

Ва бидон ки ин хилоф на ҳамаи андари мазоҳиб буд , балки агар касе гуяд ки ин анор ширинаст ва ту гӯйӣ туршаст ва ё гуяд фалони ҷой фарсангӣаст ва ту гӯйӣ нест , ин ҳама мазмумаст .

Ва расӯл ( с ) гуфтааст ки куффорат ҳар лҷоҷӣ ки бо касе кунӣ ду ракаат намозаст . Ва аз ҷумлаи лҷоҷ буд ки касе суханӣ гуяд , хатое бар ваии Фрўгирӣу халали он бо ваии намое ва ин ҳама ҳаромаст ки аз он рнҷонидн ҳосил ояд ва ҳеҷ мусулмонро нишоед бе заруратии рнҷонидну андари чунин чизҳо фариза нест хатои бознмўдн , балки хомӯш бӯдан аз камол имонаст .

Аммо ончии андари мазоҳиб буд онро ҷадал гӯйанд ва ин низ мазмумаст , магари он ки бар тариқи насиҳати андари хилвати ваҷҳи ҳақ кашф кунӣ , чун умед қабул бошад ва чун набошад хомӯш бошӣ . Расӯл ( с ) гуфт , ҳеҷ қавм гумроҳ нашуданд ки на ҷадал бар эшон ғолиб шуд » . Луқмони писарро гуфт , « бо уламо ҷадал макун ки туро душман гиранд » ва бидон ки ҳеҷ чизи он қӯт нахоҳад ки хомӯшӣ бар маҳолу ботил . Ва ин аз фазойил муҷоҳидотаст .

Ва Довӯди тои азлати гзрФт . Абӯи Ҳанифаи разии аллоҳ анҳу гуфт , « чаро беруни ниёе ? » гуфт , « хештанро ба муҷоҳидат аз ҷадали гуфтан боз медорам » . Гуфт , « ба маҷлисҳо ой ва мунозира бишинав ва сухан магӯ » . Гуфт , « чунон кардам . Ҳеҷ муҷоҳидати саъбтар аз он надидам » .

Ва ҳеҷ офати бештар аз он набӯд ки андари шаҳрии таассуби мазҳабӣ буду гуруҳе ки талаби ҷоҳ ва табаъ кунанд фарои намоянд ки ҷадали гуфтан аз дайнаст ва аз табъи сабъяту такаббури худ тақозои он ҳаме кунад . Ва чун пиндоранд ки аз дайнаст чунон андари ваии шараи он муҳкам шавад ки албата он сабр натавонанд кард ки нафасро андари он чанд гӯнаи шарафу лиззат буд .

Ва молики бен инси раҳ ҳаме гуяд ки ҷадал аз дайн несту ҳамаи салаф аз ҷадал манъ кардаанд , валикин агар мбтдъӣ бӯдааст ба оёти қуръону ахбор бо вай сухан гуфтаанд белҷоҷ ва беттўил чун суд надоштааст эъроз кардаанд .

Офати чаҳорум ( хусумати андари мол )

Хусумати андари мол ки андари пеш қозӣ равад ё ҷои дигар ,у офати ин азимасту расӯл ( с ) мегуяд , « ҳарки беилм бо касе хусумат кунад андари схти ҳақи таъолӣ буд то онгоҳ ки хомӯш шавад » ва гуфтаанд ки ҳеҷ чиз нест ки дил пароканда кунаду лиззати айши бабраду муруввати дайнро бабради чунон ки хусумати андари мол ва гуфтаанд ки ҳеҷ мтўръ хусумат накардааст андар мол бидон ки бе зиёдати гуфтани хусумат ба сар наравад . Ва вараъ зёдтӣ нагӯяд ва агар ҳеҷ чиз набӯд борӣ бо хасми сухани хуши натавонади гуфтану фазли сухани хуши гуфтан бисёраст , пас ҳар касро хусуматӣ буд , агар тавонад муҳим бошад дасти бдоштн ва агар натавонади ҷуз рост нагӯяду қасд рнҷонидн накунаду сухан дурушт нагӯяд ва зиёдат нагӯяд ки ҳамаи ҳалоки дайн буд .

Офати панҷум ( фӯҳш гуфтанаст )

Расӯл ( с ) гуфт , « биҳишт ҳаромаст бар касе ки фӯҳш гуяд » . Ва гуфт , « андари дӯзах касон бошанд ки аз даҳони эшон палидӣ ҳаме равад чунон ки аз ганди он ҳамаи дӯзахён ба фарёд оянд ва гӯйанд ин кист ? гӯйанд ин онаст ки ҳркҷои сухании фӯҳшу палидӣ будӣ дӯст доштӣ ва ҳаме гуфтӣ » . Иброҳӣми бен майсара ҳаме гуяд ки ҳарки фӯҳш гуяд , андари қиёмат бар сӯрат сегӣ хоҳад буд . Ва бидон ки бештарини фӯҳши андари он буд ки аз мубоширати иборатҳои зишт кунанд , чунон ки одати аҳли фасод буд . Ва дашноми он буд ки касеро бидон нисбат кунанд . Расӯл ( с ) гуфт , « лаънат бар он бод ки модару падари хешро дашном диҳад » . Гуфтанд , « ин ки кунад ? » гуфт , « он ки модару падари якеро дашном диҳад то модару падари вайро дашном диҳанд , он худ вай дода бошад » .

Ва бидон ки чунон ки ҳадиси мубошират ба кноит бояд гуфт то фӯҳш набӯд , дар ҳарчӣ зишт буд ҳам ишорат бояд кард ва сариҳ набояд гуфту номи занон сариҳ набояд гуфт балки прдгён бояд гуфт ва касеро ки иллатӣ буд зишт чун бавосиру брсу ғайри он беморӣ бояд гуфту адаби андари чунин алфози нигоҳ бояд дошт ки ин навъеаст аз фӯҳш .

Офати шашум ( лаънат карданаст )

Бидон ки лаънат кардан мазмумаст бар сутуру мардуму ҷома ва ҳарчӣ буд . Расӯл ( с ) мегуяд , « муъмин лаънат накунад » . Зании андари сафар буд бо расӯл ( с ) уштуриро лаънат кард . Расӯл ( с ) гуфт , « он шутурро бараҳна кунед ва берун кунед аз қофила ки малъунаст » . Муддатии он шутур ҳаме гардид ҳеҷ каси гирд вай нагашт . Бўдрдои рҳмҳми аллоҳ ҳаме гуяд , « ҳаргоҳ ки одамии замин ё чизеро лаънат кунад он чиз гуяд лаънат бар он бод ки андари ҳақи таъолии осӣ тараст аз мо ҳарду » . Як рӯзи Абубакри садиқи разии аллоҳи анҳу чизеро лаънат кард . Расӯл ( с ) бишунид , гуфт , « ё Абубакр , садиқу лаънат , садиқу лаънат ? лоўрби алкъбаҳ » гуфт , « тавба кардам » вбндаҳ эй озод кард куффорати онро .

Ва бидон ки лаънат нишоед кард мардумонро ало бар ҷумлаи касоне ки мазмуманд , чунон ки гӯйӣ , « лаънат бар золимону фосиқону мбтдъони бодо » , аммо гуфтани лаънат бар мӯътазилӣу гиромии бод , андари ин хатарӣ бошад ва аз ин фасод таваллуд кунад . Аз ин ҳазар бояд кард , магари он ки андари шаръи лафзи лаънат омада бошад бар эшон . Ва андари хабарӣ дуруст бошад , аммо шахсеро гуфтан ки лаънат бар ту бод ё бар фалони бод , ин касеро раво бошад ки донад ки бар куфр мурдааст , чун фиръавну бўҷҳл . Расӯл ( с ) қавмиро номи барад ва лаънат кард ки донист ки эшон мусулмон нахоҳанд шуд . Аммо ҷуҳудиро гуфтани Маслан ки лаънат бар ту бод , андари ин хатарӣ буд ки бошад ки мусулмон шавад пеш аз марг ва аз аҳли биҳишт буд ва бошад ки аз ин кас беҳтар шавад . Ва агар гуяд ки мусулмонро гўӣим ки раҳмат бар ту бод , агарчӣ мумкинаст ки муртад шаваду бимирад , валикини мо андари ҳоли бигӯем . Кофарро низ лаънат букунем ки кофараст андари вақт , ин хато буд ки маънии раҳмат онаст ки худои таъолии вайро бар кофарии бдород , пас бад-ӣн лаънат набояд кард . Ва агар касе гуяд , « лаънат бар язид раво бошад ё на ? » гӯям , « ин қадар раво бошад ки гӯйии лаънат бар кушандаи ҳусайн ( ъ ) бод » . Агар бамурд пеш аз тавба ки куштан аз куфр беш набӯд ва чун тавба кунад , лаънат нишоед кард ки ваҳшӣ , Ҳамзаро бикушту мусулмони шдўи лаънат аз ваии биФтод . Аммо ҳоли язиди худ маълум нест ки ваии кишт ё на . Гуруҳе гуфтанд ки фармуд ва гуруҳе гуфтанд ки нафармуди влкни розӣ буд . Ва нишоед касеро ба тӯҳмати маъсияти лаънат кардан ки ин худ хиёнатӣ буд . Ва андари ин рӯзгор бисёре бузургонро бикуштанд ки ҳеҷ кас надонист ба ҳақиқат ки фармуд баъд аз чаҳорсад сол ваанд ҳақиқати он чун шиносанд ?у ҳақи таъолии халқро аз ин фузул ва аз ин хатари мустағнӣ бкрдаҳаст ки агар касе андари ҳамаи умри Иблисро лаънат накунад , ӯро дар қиёмати нгўинд ки чаро лаънат накардӣ , аммо агар лаънат кунад бар касе андари хатари суол буд то чаро гуфт ва чаро кард .

Яке аз бузургон ҳаме гуяд ки андари саҳифаи ман калимаи лоолаҳи ало аллоҳ барояд ё лаънат касе андари қиёмат , калимаи лоолаҳи алооллаҳи дӯст тар дорам ки барояд . Ва яке расӯл ( с ) дар гуфт , « маро васият кун » . Гуфт , « лаънат макун » . Ва гуфтаанд , « лаънати муъмин бо куштани ваии баробар буд » . Ва гуруҳе гуфтаанд ки ин хабараст , пас ба тасбеҳи машғӯл бӯдани аўлитр аз он ки ба лаънати Иблис , то ба дайгарӣ чаҳ расад » . Ва ҳарки касеро лаънат кунад ва бо хештан гуяд ки ин аз салобат дайнаст , аз ғурур шайтон бошаду бештар он бошад ки таассуб ва ҳаво бошад .

Офати ҳафтум ( шеърасту сурӯд )

Ва андари китоби самоъ шарҳ кардем ки ин ҳаром нест ки андари пеши расӯл ( с ) шеър хондаанду ҳисонро фармуд то кофаронро ҷавоб диҳад аз ҳиҷои эшон . Аммо ончии дурӯғ буд ё ҳиҷоӣ мусулмонӣ бошад ё дурӯғӣ буд андари мадҳ , он нишоед аммо ончӣ бар сиблат ташбеҳ гӯйанд ки он санъати шеър буд агар чаҳ сӯрати дурӯғ буд ҳаром набошад ки мақсӯд аз он на он буд ки он эътиқод кунанд ки ин чунин шеър ба тозии пеши расӯл ( с ) хондаанд .

Офати ҳаштум ( мазоҳаст )

Ва наҳй кардааст расӯл ( с ) аз мазоҳ кардан бар ҷумла , валикини андак аз ваии гоҳи гоҳ мубоҳасту шарти нек хуӣаст , ба шарти он ки ба одат ва пеша нагираду ҷуз ҳақ нагӯяд ки мазоҳ бисёр рӯзгор зойеъ кунаду ханда бисёр овараду дил аз ханда бисёр сиёҳ шавад ва низ ҳайбату виқори марди бабрад ва бошад ки низ аз ваии ваҳшати хезад . Ва расӯл ( с ) гуяд , « ман мазоҳ гӯям валикин ҳақ гӯям » ва гуфт , « касе сухан бигӯед то мардумон биханданд , вай аз дараҷаи хеш фурӯ уфтад беш аз он ки аз сурайё то ба замин » . Ва ҳар чаҳ ханда бисёр оварад мазмумасту ханда беш аз табассум набояд . Ва расӯл ( с ) гуфт , « агар он ки ман донам шумо бидонед андак хандид ва бисёр гарӣед » . Ва яке дигарро гуфт , « надонистае ки лобуд ба дӯзах гузар хоҳад буд ки ҳақи таъолӣ ҳаме гуяд , «у ани мнкми алои воридҳо кони алии рбк ҳатман мқзё » гуфт , « доне ки бози беруни хоҳӣ омадан ? » гуфт , « на » , гуфт , « пас ханда чист ва чаҳ ҷой хандааст ? »

Ва ътоءи слмии раҳмаи аллоҳи алайҳ дар чиҳил сол нахандид . Вҳби бен алўрди қавмиро дид ки рӯзи ид рамазон механдиданд , гуфт , « агар ин қавмро бёмрзиднду рӯза қабул карданд ин на феъл шокиронаст ва агар қабул накардаанд ин на феъл хоиФонаст » . Ибни аббоси разии аллоҳ ънҳмо гуфт , « ҳарки гуноҳ кунад ва ҳаме хандад , андар дӯзах шавад ва мегиряд » . Ва Муҳамади бен восеъ гуфт , « агар касе андари биҳишт ҳаме гиряд аҷаб бошад ? » гуфтанд , « бошад » , гуфт , « пас касе ки андари дунёи бихандад ва надонад ки ҷои вай дӯзахаст ё биҳишт аҷибтар бошад » .

Ва дар хабараст ки аърбӣ эй бар шутур нишаст то наздик шавад ба расӯл ( с ) то расад вайро . Ҳарчанд қасд ҳаме кард шутури бозпас май ҷусту асҳоб ҳаме хандиданд пас шутури вайро бияфканад ва бамурд . Асҳоб гуфтанд , « ё расӯли аллоҳи он марди биФтод ва ҳалок шуд . Гуфт , « ореу даҳони шумо аз хӯни вай параст » яъне ки бар вай хандиданду умри абдулазизи раҳмаи аллоҳ алайҳ гуфт , « аз ҳақ таъолӣ битарсед ва мазоҳ макунед ки кин дар дилҳо падед ояд ва корҳои зишт аз вай таваллуд кунад . Чун биншинед андари қуръон сухан гуед , агар натавонед ҳадиси нек аз аҳволи никмрдон ҳаме гуед » умри разии аллоҳи анҳу ҳаме гуяд ки ҳарки бо касе мазоҳ кунад , андари чашми ваии хор ва беҳайбат шавад .

Ва андари ҳамаи умри расӯл ( с ) ду се калимаи мазоҳ нақл кардаанд . Зании пери ъҷўзро гуфт ки ъҷўзи андар биҳишт нашавад . Он перзан бигирист . Гуфт , « эй зани дили машғӯли мадор ки пештар бо ҷавонӣ баранд онгоҳ ба биҳишт баранд . »у зании вайро гуфт , « шавҳари ман туро мехонд . » гуфт , « шавҳари ту онаст ки андари чашми вай сипедӣаст ? » гуфт , « на шавҳари марои чашм сипед нест » . Гуфт , « ҳеҷ кас нест ки андари чашми вай сипеда набӯд » . Ва занӣ гуфт , « маро бар шутури нишон » , гуфт , « туро бар бачаи шутури нишонам » гуфт , « нахоҳам ки маро биндозад » . Гуфт , « ҳеҷ шутур набӯд ки на бачаи шутур буд ? »у кӯдакӣ буд талҳаро бўъмири ном . Бнҷшгкӣ дошт бамурд . Вай мегирист . Расӯл ( с ) вайро бидид гуфт , « ё бо ъмираҳи мо феъли алнғир алнғир нағайр бачаи бнҷшк буд . Гуфт , « ё бо ъмир чун шуд кор нағайр бо нағайр ? »

Ва бештари ин мазоҳҳо бо кӯдакон ва перзанон доштӣ барои дилхушии эшон то аз ҳайбати вай нФўр нашаванд . Ва бо занони хеши ҳамин таййибат одат доштӣ дилхушии эшонро Оишаи разии аллоҳ анҳу мегуяд , « суда ба наздик ман омад ва ман аз шери чизе пухта будам . Гуфтам бихӯр гуфт нахоҳам гуфтам агар нахурӣ дар ту молам гуфт нахӯрам . Даст фаро кардаму порае андар вай молидааму расӯли миён мо нишаста буд . Зону фаро дошт то вай низ роҳ ёбад ки мукофот кунад . Вай низ андар рӯй ман молидау расӯл ( с ) бихандед » .

Заҳҳоки бен Сафёни мардӣ буд бғоити зишт . Бо расӯл ( с ) нишаста буд . Гуфт , « ё расӯли аллоҳ ! марои ду занаст некӯтар аз ин Оиша . Агар хоҳии якеро талоқи даҳум то ту бихоҳӣ » ва ба таййибат гуфт чунон ки Оиша ҳаме шунид Оиша гуфт , « эшон никўтрнд ё ту ? » гуфт , « ман » . Расӯл ( с ) бихандед аз гуфтани Оиша ки он марди сахти зишт буд . Ва ин пеш аз он буд ки ояти ҳиҷоби занон фурӯд омад . Ва расӯл ( с ) сҳиби разии аллоҳи анҳуро гуфт , « хурмои ҳамеи хурӣ бо дарди чашм ? » гуфт , « бидон ҷониби дигар ҳаме хӯрам . Расӯл ( с ) бихандед . Ва хуоти бен ҷбири разии аллоҳи анҳу ба занони майлӣ будӣ . Рӯзии андари роҳи Макка бо қавмии занони истода буд . Расӯл ( с ) фаро расед . Вай хаҷал шуд . Гуфт , « чаҳ мекунӣ ? » шутурӣ саркаш дорам . Ҳаме хоҳам то ришта Эй тобанд ин занони он шутурро » . Пас бигузашт . Пас аз он вайро дид . Гуфт , « охири он уштури саркаш аз саркашии дасти бндошт ? » гуфт шарми доштам ва хомӯш будам ва пас аз он ҳаргоҳ ки маро бидидӣ Эй бигуфтӣ то як рӯзи ҳамеи омадам бар хар нишаста ва ҳар ду пой ба як ҷониб хар карда . Гуфт , « ё фалони охири хабари он шутур саркаш чист ? » гуфтам , « бидон худоӣ ки туро ба ҳақ фиристод ки то ислом овардаам низ саркашӣ накардааст » . Гуфт , « аллоҳи Акбар , аллоҳами аҳдобоъбдоллаҳ » .

Ва Наимони Ансории мазоҳ бисёр кардӣ ва шароб хӯрдӣ бисёр . Ва ҳар бории вайро бёўрдндӣу пеши расӯл ( с ) вайро бздндӣ ба наълин то як роҳи яке аз саҳоба гуфт , « лаънаи аллоҳ , то чанд хӯрд ? » расӯл гуфт , « лаънат макун вайро ки ваии худоу расӯлро дӯст дорад » . Ва вайро одат будӣ ки ҳаргоҳ ки дар Мадинаи навбарии оўрдндии пеши расӯл ( с ) оварадӣ ки ин ҳадяаст . Онгоҳ чун он каси баҳои хостӣ , вайро ба наздики расӯл ( с ) оварадӣ ва гуфтӣ эшон хӯрдаанд талаб кун . Расӯли бхндидӣ ва бидодӣ . Пас расӯл ( с ) гуфтӣ , « чаро оварадӣ ? » гуфтӣ , « сим надоштам ва нахостам ки ҷузи ту дайгарӣ хӯрд , чаҳ кунам ? »

Инаст ҳарчӣ андари ҳамаи умр ӯ ҳикоят кардаанд аз мтоиботу андари ин ҳеҷ чиз на ботиласт ва на мумкинаст ки ранҷӣ расад касеро ва на ҳайбати бабрад . Ин чунин гоҳи гоҳ суннатаст ва ба одат гирифтан раво нест .

Офати нуҳум ( истеҳзо ва хандиданаст )

Истеҳзо ва хандидан бар касеу сухану феъли ваии ҳикоят кардан ба овози наъти ваии чунон ки ханда ояд ва ин чун он кас ранҷур хоҳад шудан ҳаромаст ки ҳақи таъолӣ ҳаме гуяд , « лои исхри қавми ман қавм : ъсии ани икўнўо хиро манеҳам . Бар ҳеҷ каси мнгрид ба чашми ҳақорат ва бар ҳеҷ кас махандед ки буд ки ваии худ аз шумо беҳтар буд » . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳарки касеро ғайбат кунад ба гуноҳӣ ки аз он тавба карда бошад , бнмирд то бидон мубтало нашавад » . Ва наҳй кардааст аз он биханданд бидон ки аз касе овозӣ раҳо шавад . Ва гуфт , « чаро хандад касе аз чизе ки худ мисли он кунад ? » ва гуфт , « касоне ки истеҳзо кунанд ва бар мардумон биханданд , рӯзи қиёмат дар биҳишт боз кунанду вайро гӯйанд биё , чун фаро шавад дар нагузоранд . Чўнн баравад боз хонанду дарӣ дигар бигушоӣанду вай дар миёни он ғаму андӯҳи тамаъ ҳаме кунад . Чун наздик шавад дар ҳаме банданд то чунон шавад ки ҳарчанд хонанд низ наравад ки донад ки бар вай истихфоф кунанд » .

Ва бидон ки бар масхара хандидан бар касе ки аз он ранҷур нашавад ҳаром набӯд ва аз ҷумла мазоҳ бошад . Ҳароми он вақт буд ки касе ранҷур хоҳад шуд .

Офати даҳум ( ваъда дурӯғаст )

Расӯл ( с ) ҳаме гуяд , « се чизаст ки ҳаркии андари вай аз он се яке буд мунофиқ буд агарчӣ намоз кунад ва рӯза дорад . Чун сухан гуяд дурӯғ гуяд ва чун ваъда диҳад хилоф кунад ва чун амонат ба вай диҳанд хиёнат кунад » ва гуфт , « ваъда вомӣаст , хилоф нишоед кард » .

Ҳақи таъолӣ бар Исмоил ( ъ ) сано кард ки ваии содиқи алўъд буд . Ва гӯйанд як роҳ ваъда кард ҷое ва он кас наомад . Вай бинишаст ва ду рӯзи интизор ҳаме кард вайро то буд ки ваъда вафо кунад ва яке ҳаме гуяд , бар расӯл ( с ) байъат кардам ва ваъда кардам ки бо фалон ҷо оем ва фаромӯш кардам . Сеюм рӯз шудам , ваии онҷо буд . Гуфт , « эй ҷавонмард аз се рӯзи бози интизор ту кунам . »у расӯл ( с ) якеро ваъда дода буд ки чун биёеи ҳоҷатӣ ки дорӣ раво кунам . Андари он вақт ки ғанимати хайбари қисмат ҳаме карданд биёмад ва гуфт , « ваъдаи ман ё расӯли аллоҳ » , гуфт , « ҳукм кун ҳарчӣ ту хоҳӣ » ҳаштод гўспнди хост . Ба вай дод ва гуфт , « сахти андак ҳукм кардӣ . » он зан ки Мӯсо ( ъ )ро нишон дод то устихони Юсуф ( ъ ) бозёфт ва ваъда кард ки ҳоҷати туро раво кунам ҳукми беҳтар аз ту кард ва беш аз ту хост , ки Мӯсо ( ъ ) гуфт , « чаҳ хоҳӣ ? гуфт он ки ҷавонӣ ба ман диҳанд ва бо ту ба ҳам андар биҳишт бошем » . Онгоҳи кори ин мард мислӣ шуд андари араб ки гуфтандӣ фалони осон гиртараст аз худованди ҳаштод гўспнд .

Ва бидон ки то туоне ваъда ҷузам набояд дод . Расӯл ( ъ ) гуфтӣ , « исои бўк тавонам кард » . Ва чун ваъда додӣ то туоне хилоф набояд кард ҷуз ба заруратӣ ва чун касеро ҷое ваъда кардӣ , уламо гуфтаанд то вақти намозӣ андар ояд онҷои ҳам бояд бӯдан ва бидон ки чизе ки ба касе диҳанд , зишттар аз бозстдни ваъда ба хилоф карданасту расӯл ( с ) он касро монанда кардааст ба сегӣ ки қӣ кунаду бозбхўрд .

Офати ёздаҳум ( сухан ба дурӯғу савганд ба дурӯғ )

Ва ин аз гуноҳон бузургасту расӯл ( с ) гуфт , « дурӯғ бобӣаст аз абвоби нифоқ . Ва гуфт расӯл ( с ) « бандаи як як дурӯғ мегуяд то онгоҳ ки вайро назд худои таъолии дурӯғ зан банависанд » ва гуфт , « дурӯғ рӯзӣ бакоҳад » ва гуфт , « туҷҷори Фҷорнд , яъне бозаргон нобакоранд » . Гуфтанд , « чаро ? байъу шарӣ ҳалоласт » . Гуфт , « аз он ки савганд хуранд ва бизиҳкор шаванд ва сухан гӯйанд ва дурӯғ гӯйанд » ва гуфт , « вой бар он кас ки дурӯғ гуяд то мардумон биханданд , вой бар вай » . Ва гуфт , « мардӣ маро гуфт бархез , бархестам ду мардро дидам . Яке бар пой ва яке нишаста , он ки барпоӣ буд оҳании сркжи андари даҳон ин нишаста афканда ва як гӯшаи даҳони ваии бкшидӣ то ба срдўши ваии брсидӣ , пас ҷониби дигари бкшидӣ ҳамчунону ҷониби пешини боз ҷой шудӣ ва ҳамчунон ҳаме кард . Гуфтанд , « дурӯғ занӣаст , ҳам ин азоб мекунанд вайро то рӯзи қиёмат » .

Абдуллоҳи бен ҷроди расӯл ( с )ро гуфт , « муъмин зино кунад ? » гуфт , « бошад ки кунад » . Гуфт , « дурӯғ гуяд ? » гуфт , « не » ва ин оят бархонад , « анмои иФтрии алкзби аллазӣнаи лоиўмнўни дурӯғ касоне гӯйанд ки имон надорад » . Абдуллоҳи бен омир ҳаме гуяд ки кӯдакии хирад ба бозӣ мерафт . Гуфтам , « биё то чизеи даҳум »у расӯл ( с ) андари хонаи мо буд . Гуфт , « чаҳ хостӣ дод ? » гуфтам , « хурмо » гуфт , « агар надодии дурӯғӣ бар ту нўштндӣ » ва гуфт , « хабари даҳуми шуморо ки бузургтарин кабӣр чист ? ширкасту ъқўқи модару падар » . Ва такя зада буд . Онгоҳ рост бинишаст ва гуфт , « алоу қавли алзўри сухан дурӯғ нест . » ва гуфт расӯл ( с ) « бандае ки дурӯғ гуяд фиришта аз ганди он ба як майл давр шавад » , ва аз ин гуфтаанд ки атса дар вақти сухан гӯйӣ бошад бар ростӣ ки андар хабараст ки атса аз фириштаасту осокшидн аз шайтон ва агар сухани дурӯғ будӣ фиришта ҳозир набӯдӣ ва атса наомадӣ » ва гуфт , « ҳар ки дурӯғ гуяд андари ҳикоят , як дурӯғи зан вайаст » ва гуфт , « ҳар ки ба савганди дурӯғи мол касе бабради худоиро бинад рӯзи қиёмат ки ба хашм бошад бар вай » ва гуфт , « ҳамаи хислатии мумкин буд дар муъмини магари хиёнату дурӯғ » .

Ва маймуни бен абии шбиб ҳаме гуяд ки нома Эй навиштам . Калимае фароз омад ки агар ннўштмии нома ороста нашудӣу лекини дурӯғ буд . Пас азм кардам ки нанивисам . Мунодӣ шунидам ки гуфт , « исбти аллоҳи аллазӣнаи омнўои болқўли фии алҳиўаҳи алднёу фии алохраҳ » . Ибни смок ҳаме гуяд , « маро бар дурӯғи ногуфтан муздӣ набошад ки худ ннк дорам аз он ки дурӯғ гӯям » .