Бидон ки шараи ғайбати андари дил беморӣасту алоҷи он воҷиб бошаду алоҷи он аз ду гӯнааст :

Аввали алоҷи амалӣ ва он ду чизаст яке он ки андари ин ахбор ки андари ғайбат омадааст тааммул кунаду бидонад ки ба ҳар ғайбат ки кунад ҳасанот аз девон ӯ бози он нақл хоҳанд кард . Ва расӯл ( с ) ҳаме гуяд , « ғайбати ҳасаноти бандаро ҳамчунон нест кунад ки оташи ҳизуми хушкро » ва бошад ки вайро худ як ҳасанот бештар набошад , аз сиӣот , бад-ӣни ғайбат ки бикунади каффаи сиӣоти вай зиёдат шаваду бад-ӣни сабаб ба дӯзах шавад . Дигари он ки аз ғайбати худ бияндешаду бидонад ки он кас низ андари айб ҳамчунон маъзӯраст ки вай . Ва агар ҳеҷ айб надонад хешро бидонад ки ҷаҳли вай ба айб аз ҳамаи айбҳо бешаст . Пас агар рост ҳаме гуяд ҳеҷ айб беш аз гӯшти мурдор хӯрдан нест хештан беайбро бо айб чаро кунад ? ва ба шукр машғӯл шаваду бидонад ки агар ваии тақсир ҳаме кунад дар он феъли ҳеҷ банда аз тақсирӣ холӣ нест ва чун худ бар ҳади шаръ рост наметавонад буд , агар ҳамаи андари сағира буд ва бо худ ҳамеи брнёид , аз дигарон чаҳ аҷаб дорад ? ва агар дар офариниши вай айбаст , бидонад ки ин айб сонеъ карда бошад ки он ба даст вай нест то вайро саломат расад .

Аммо алоҷи тафсилӣ онаст ки нигоҳ кунад ки чаҳ вайро бар ғайбат ҳаме дорад ва он аз ҳашт чизе берун набӯд :

Сабаби аввали он буд ки аз ваии хашмнок буд ба сабабӣ бояд бидонад ки барои хашм касе хештанро ба дӯзахи набард ки аз ҷумлаи ҳамоқат буд ва ин ситеза бо хештан карда бошад . Ва расӯл ( с ) мегуяд , « ҳаркии хашмӣ фурӯ хӯрд , ҳақи таъолии рӯзи қиёмати вайро бихонад ва гуяд ихтиёр кун аз ҳурони биҳишти ончии туоне » .

Сабаби дувуми он буд ки мувофиқати дигарон талаб кунад то ризои эшон ҳосил кунаду алоҷи ин онаст ки бидонад ки схти ҳақи таъолӣ кардан ба ризои мардумони ҳамоқату ҷаҳл буд , бал бояд ки ризои ҳақ таъолӣ биҷӯед бидон ки бо эшон хашм гирад ва бар эшон инкор кунад .

Сабаби сими он ки вайро ба ҷиноятӣ гирифта бошанд , вай бо дигарон ишорат кунад то хештанро халос диҳад , бояд бидонад ки балои хашми худои таъолӣ ки андари вақт ба яқин ҳосил ояд азимтар аз онаст ки аз вай ҳазар мекунад ки халоси худ ба гумонасту хашми худои таъолӣ ба яқин дар вақт ҳосил ояд , бояд ки он аз хештан дафъ кунад ва ба дайгарӣ ҳўолт накунад ва бошад ки гуяд агар ман ҳаром мехӯрам ё моли султони Фростонми фалон низ мекунад ва ин ҳамоқат буд ки ба маъсият ба касе иқтидо нишоед кард . Ва вайро андари гуфтани ин чаҳ узр буд ? ва агар касеро ҳамеи бинӣ ки андари оташи ҳамеи сӯзади ту аз пас вай фаро нашӯй ва мувофиқат накунӣ . Андари маъсияти мувофиқат ҳамчунин бошад . Пас ба сабаби он ки узрии ботил буд чаро бояд ки маъсиятӣ дигар бикунӣ ва ғайбат бикунӣ ?

Сабаби чаҳоруми он буд ки касе хоҳад ки худро бастоеду натавонад . Дигаронро ғайбат кунад то бидон фазлу бузургии хешу покии хеши Фронмоид , чунон ки гуяд , « фалони чизе фаҳм накунаду фалон аз риё ҳазар накунад » , яъне ки ман ҳаме кунам . Бояд ки бидонади он ки оқил буд бад-ӣни фисқу ҷаҳли вай эътиқод накунаду фазлу порсоеи вай . Ва он ки беақл буд эътиқоди вай чаҳ фоида дорад ? балки фоидаи он буд ки худ ба назд ҳақи таъолӣ ноқиз накунад то ба назд бандаи оҷизӣ ки ба дасти вай ҳеҷ нест зиёдат кунад .

Сабаби панҷуми ҳасад буд ки касеро ҷоҳӣу илмӣу молӣ буду мардумони андари ваии эътиқодӣ некӯ доранд , набитавонад дид айби вай ҷустан гирад то бо вай ситеза карда бошад ва надонад ки ин ситеза бо худ ҳаме кунад ба таҳқиқ ки андари ин ҷаҳон дар азоби ранҷу ҳасад буд . намехоҳад ки он ҷаҳон низ андари азоби ғайбат буд то аз неъмати ҳардуи ҷаҳон маҳрӯм монад ва ин қадар надонад ки ҳаркиро қисмату ҷоҳӣ тақдир карда бошанд ҳасади ҳосидони он ҷоҳро зиёдат кунад .

Сабаби шашум истеҳзо бошад ва ё хандау бозӣ ки касеро Фзиҳт гирданд ва надонад ки худ ба назд ҳақи таъолии бештари Фзиҳт ҳаме кунад онгоҳи вайро ба наздики мардумон ва агар андеша кунӣ ки рӯзи қиёмати ваии гуноҳони худ бар гардани ту наад ва чунон ки харро ронанд ба дӯзах ронад , доне ки ту аўлитрӣ ки бар ту хнднду доне ки ҳол касе ки ин хоҳад буд агар оқил буд ба бозӣу хандаи напардозад .

Сабаби ҳафтуми он буд ки бар вай гуноҳӣ равад андӯҳгин шавад барои ҳақи таъолии чунон ки одати аҳл дайнасту рост ҳаме гуяд дар он андӯҳи влкн дар ҳикояти он номи вай бар забон вай баравад ва ғофил монад аз он ки ин ғайбатаст ва надонад ки Иблиси вайро ҳасад кард ки донад ки вайро савоб хоҳад бӯдан бидон андӯҳ , номи вай бар забон баранд то бузаи он ғайбати он музд ҳита кунад .

Сабаби ҳаштуми он ки вайро хашм ояд барои ҳақи таъолӣ аз маъсиятӣ ки карда бошад ё аҷабаш ояд дар он таъаҷҷуб ё дар он хашми ном вай бигӯед то мардумон бидонанд ва ин савобро хашми ҳитаи бикунад , балки бояд ки ҳадиси хашм ва таъаҷҷуб кунаду номи вай ёд накунад албата .