Бидон ки хашми андари одамӣ офарӣдаанд то силаҳ вай бошад то ончии вайро зиён дорад аз вай боздорад аз худ , чунон ки шаҳват офарӣдаанд то олат вай бошад то ҳарчӣ мардро сӯдмандаст ба хештан кашад . Ва вайро аз ин ҳарду чора нест , валикин чун ба ифрот буд зиёнкор бошад ва мисли оташӣ буд ки бар дил занаду дӯд бар димоғ раваду ҷойгоҳи ақлу андешаро торик кунад то фардои ваҷҳ савоб набинад , чун дӯдӣ ки андар ғорӣ уфтад ва торик шавад ки фарои ҳеҷ ҷой натавонад дид ва ин сухани мазмум буд . Ва аз ин гуфтаанд ки хашми ғӯл диласт . Ва бошад ки ин хашми заъиф буд ва ин низ мазмум буд ки ҳамият бар ҳараму ҳамият бар дайн бо куффор аз хашми хезад . Ва худои субҳонау таъолии расӯл ( с )ро гуфт , « ҷоҳади куффору ағлзи алайҳим »у саҳобаро рҳмҳми аллоҳ сано гуфт ва гуфт , « ашдоءи алии алкФор » ва ин ҳамаи натиҷаи хашм буд , пас бояд ки қӯти хашм ба ифрот буд ва на заъиф , балки муътадил буд ва ба ишорати ақлу дайн буд .

Ва гуруҳе пиндоштанд ки мақсӯд аз риёзат , асли хашми берун бурданаст ва ин хатост . Ки хашм силаҳаст ва аз вай чора нест . Асли хашми ботил шудан то одамӣ зинда бошад мумкин нест , чунон ки ботил шудани асли шаҳват мумкин нест , лекин раво бошад ки андари баъзе корҳо ва баъзе авқот пӯшида шавад , Аслан чунон ки пиндоранд ки хашм нест гашт . Ва тафзили ин онаст ки хашм аз чизеи хезад ки бидон ҳоҷат бошад ки касе қасд он кунад то бабрад , аммо ончӣ ҳоҷат набӯд Маслан касеро сегӣ бошад ки аз он мустағнӣаст , агар касе вайро бузанд ё бикашад раво бошад ки хашмгин нашавад , аммо қӯту маскану ҷомау тандурустӣ ва мисли ин , ҳоҷати бад-ӣни ҳаргиз мунқатиъ нашавад . Пас касе ки вайро ҷароҳат кунанд то саломати вай фӯт шавад ё хуфта шаваду ҷомау қӯт вай бустонанд , лобуди хашм падедор ояд ; локини ҳаркиро ҳоҷат беш буд хашми бештар буду ваии бечоратару дармондатар буд . Чун касе ба манъи он машғӯл шавад хашм аз он хезад ва ҳарчанд ба ҳоҷати муҳтоҷтар ба бозстдни он хашми зиёдтар ки озодии андар беҳоҷатӣаст ҳарчанд ҳоҷати бештар ба бандагии наздиктар ва мумкин бошад ки ба риёзати хештанро чунон созад ки ҳоҷати вай бо қадар зарурат уфтаду ҳоҷати ҷоҳу мол бисёру зёдтҳои дунё аз пеш вай бархезаду лоҷарами хашм ки табаъи он ҳоҷат аст бархезад .

Ва тафовути миёни халқи андари ин бисёраст ки бештари хашмҳо аз сабаби зиёдати молу ҷоҳ буд ва агар каси корҳои хасис кунад чун нараду шатранҷу кабутарбозӣ ва мисли ин , агар касе гуяд нек набозад ё шароб бисёр нахурд фалон хашмгин шавад ва шак нест ки ҳарчӣ аз ин ҷинсаст ба риёзат аз вай битавон растан , лекини ончии лобуд одамӣаст , асли хашм дар он ботил нашавад ва худ набояд ки шавад ки Маҳмӯд набошад , лекин чунон набояд ки ихтиёр аз вай бастанд ва ба фармони шаръ ва ақл набошад ва ба риёзати хашмро бо ин дараҷа тавон оварад . Ва далел бар он ки асли ин хашми бншўд ва набояд ки шавад онаст ки расӯл ( с ) аз ин холӣ набӯдӣ ва гуфтӣ ки ман бшром . Ағзби комаи иғзби албшр хашмгин шавам чунон ки одамӣ хашмгин шавад , ва ҳар одамӣ ки лаънат кунам ё сухан дурушт гӯям дар хашм ё бизанам , борхдоёи он аз ман сабаби раҳмати гардон бар вай .

Ва Абдуллоҳ ба ъмрўбн алъос гуфт , « ҳарчиз ки гӯйӣ бинивисам ё расӯли аллоҳ агар дар хашм буд ? » гуфт , банавис ки бидон худоӣ ки маро ба ҳақ халқ фиристод ки агарчӣ хашм бошад бар забони ман ҷуз ҳақ наравад . Пас нагуфт ки маро хашм нест , влкн гуфт хашми маро аз ҳақи беруни набард . Ва Оишаи разии аллоҳи анҳу як рӯз хашмгин шуд . Расӯл ( с ) гуфт , « шайтон омад » . Гуфт , « ва туро шайтон нест ? » гуфт , « ҳаст влкни маро бар вай нусрат кард то ваии зердаст ман шуду ҷуз бихир нафармоед » . Ва нагуфт марои шайтон ғазаб нест .