Бидон ки аз хашми ҳақади хезад ва аз ҳақади ҳасади хезаду ҳасад аз ҷумла мӯҳликотаст . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳасади кирдори некӯро ночиз гирданд » ва гуфт , « се чизаст ки халқ аз он холӣ набӯд , гумони баду фоли баду ҳасад ва шуморо биомузам ки алоҷ ин чист чун гумони бади барӣ бо хештан таҳқиқ макун ва бар он моиаст . Ва чун фоли бади бинӣ бар он эътимод макун . Ва чун ҳасад падед ояд забону даст аз муомила бидон нигоҳи дор » .

Ва гуфт ( с ) « андари миёни шумо пайдо омадан гирифт он ки уммат бисёр пеш аз шумо ҳалок кард ва он ҳасаду душманӣ ва адоватаст ва бидон худоӣ ки ҷони Муҳамад дар ҳукм вайаст ки дар биҳишт нашӯй то имони надорӣ ва имон надоред то якдигарро дӯст набошеду хабари даҳуми шуморо ки он ба чаҳ ҳосил ояд . Салом бар якдигар фош доред .

Мӯсо ( ъ ) гуяд , « мардиро дидам андари сояи арш . Пурсидам ки вай кист ? гуфтанд ки вай азизаст наздики ҳақи субҳонау таъолӣ ки ӯ ҳаргиз ҳасад накардаасту андари падару модари оқ набӯдааст ва нмомӣ накардааст » .

Ва закариё ( ъ ) гуяд ки ҳақи субҳонау таъолӣ ҳаме фармоед ки ҳосиди душмани неъмат манаст ва бар қазои ман хашм ҳаме гираду қисмат ки ман миён бандагон кардаам ҳаме напасандаду расӯл ( с ) ҳаме гуяд , « шаш гуруҳ ба шаш гуноҳи андар дӯзах шуданд беҳисоб . Амирон ба ҷавру араб ба таассубу молдорон ба кибру бозаргонон ба хиёнату аҳли рӯсто ба нодонӣу уламо ба ҳасад » .

Ва инси рҳмҳми аллоҳ ҳаме гуяд , « як рӯзи пеши расӯл ( с ) нишаста будам . Гуфт : ин соъат касе аз аҳли биҳишт андар ояду мардӣ аз ансор даромад наълин аз дасти чапи дроўихтаҳу об аз маҳосини вай ҳаме чакид ки таҳорат карда буд . Дигари рӯз ҳамчунин бигуфт ва ҳам вай андар омад . То се рӯй ббўд . Ва Абдуллоҳи бен ъмрўбни ъоси рҳмҳми аллоҳи хост ки бидонад ки вайро чаҳ кирдораст . Наздик вай шуд ва гуфт бо падар ҷанг кардаам ва ҳаме хоҳам ки се шаби наздик ту бошам . Гуфт раво буд . Андари он се шаб нигоҳ кард . Вайро амалӣ зиёдат надид ба ҷузи он ки чун дар хоби даромадии ҳақи субҳонау таъолиро ёд кардӣ . Пас вайро гуфт , « ман ҷанг падар накарда будам валикин аз расӯл ( с ) чунин шунидам . Хостам ки амал ту бишносам » . Гуфт , « инаст амали ман ки дидӣ » . Чун бирафт овоз дод ва гуфт як чиз ҳаст ки ҳаргиз бар ҳеҷ кас ҳасад накардам ки хайрӣ ба вай расидааст . Гуфт , « пас ин дараҷа онаст » .

Ва Авни бен Абдуллоҳи разии аллоҳи анҳу якеро аз мулӯк панд дод ва гуфт , « давр бош аз кибр ки аввали ҳамаи маъсиятҳо ки кардаанд аз кибр буд ки Иблис аз кибр суҷуд накард ва давр бош аз ҳирс ки одам ( ъ )ро аз биҳишти ҳирс берун оварад ва давр бош аз ҳасад ки аввали хӯни ноҳақ ки рехтанд ба ҳасад буд , писари одами бародари хешро бикушт . Ва чун сифоти поки ҳақи субҳона ва таъолӣ гӯйанд ё ҳадис саҳоба кунанд хомӯш бошу забон аз фузули нигоҳи дор » .

Ва бикри бен Абдуллоҳ гуяд , « мардӣ буд ба назд подшоҳӣ ва ҳар рӯз бархестӣ ва гуфтӣ : бо некӯкор некӯкорӣ кун ки бдкрдорро кирдори бади вай кифоят кунад » . Подшоҳи вайро азиз доштӣ . Бар он яке вайро ҳасад кард ва гуфт , « вай ҳаме гуяд ки маликро ганди даҳон ҳаме ояд » . Гуфт , « далел чист ? » гуфт , « он ки вайро наздики хеши хуоне , дасти бинии хеши бознҳд то буи нашунӯд » . Онгоҳ биёмад ва он мардро ба хонаи барад ва таомӣ дод ки андари ваии сайр буд . Пас малики вайро ба наздик худ хонд . Ваии даст ба даҳони бознҳод . Малики пиндошт ки он мард рост гуфтааст . Маликро одат буд ки бароти халъату сиёсати ҳарду ба хат хеш навиштӣ ва меҳр карда бидодӣ . Барот сиёсат бинвишт ва меҳр кард ва ба вай дод . ӯ пиндошт ки барот халъатаст . Чун берун омад ҳамон марди рафта буд то боздонд ки ҳоли вай ба чаҳ анҷомад . Чун берун омад ва барот дошт гуфт чист ? гуфт барот халъатаст . Гуфт чун ҳақи нон ва намак дорем эсор ба ман кун . Гуфт кардам . Аз ваии бастаду пеши омили барад . Гуфт фармӯдааст ки туро бикашанду пӯст ба коҳи бёгннд . Аллоҳи аллоҳи ин дар ҳақи дайгарӣ набиштаанд . Руҷӯъ кун бо малик . Гуфт дар фармони малик руҷӯъ набӯд . Вайро бикушт . Дигари рӯзи он марди пеши малики боистод ва ҳамон бигуфт . Маликро аҷаб омад . Гуфт , « он хат чаҳ кардӣ ? » гуфт , « фалон аз ман бхўост ба вай бахшедам » , гуфт , « ӯ мегуяд ки ту марои чунин ва чунин гуфтӣ ? » гуфт , « даст ба даҳан чаро бознҳодӣ ? » гуфт , « он марди маро сайр дода буд » . Малик гуфт , « сухан ҳар рӯзаи бозгуӣ » . Бозгуфт ки бади кирдорро бади хеш кифоят кунад , гуфт мардӣ ки ҳасади бараду маро ба гумон бад андозад то бегуноҳиро ҳалок кунам , худ ҳалок ӯ аввалӣ , бади ваии ҳам ба вай боз расед .

Ибни сайрин рҳмҳми аллоҳ ҳаме гуяд , « ҳеҷ касро бар дунё ҳасад накардам , бо худ гуфтам агар аҳл биҳишт бошам он қадари неъмати мукаддар чаҳ қадари орад ва агар нъўзболлаҳ аз аҳл дӯзах бошам агар ҷумлаи дунё маро бошад чаҳ суд кунад ? ва аз ҳасани басарии рҳмҳм аллоҳ пурседанд ки муъмин ҳасад кунад ? гуфт , « писарони ёқӯб ( ъ )ро фаромӯш кардае , кунад ? » валикин чун ранҷӣ буд дар синау берун на афганд ба мъомлт зиён надорад . Ва бўдрдои рҳмҳм аллоҳ мегуяд , « ҳарки аз марг бисёр ёдоварии вайро на шодӣ буд ва на ҳасад » .