Бидон ки доруии вай маъҷунӣаст аз талхии сабру ширинии илму душвории амалу ҳамаи доруҳои бемории дил аз ин ахлот бошаду ҳосили ин алоҷи панҷ чизаст :

Алоҷи аввал амаласт , чунон ки харҷи хеш бо андакӣ оварад . Ба ҷомаи дурушту нони тиҳӣ қаноат кунаду нони хӯриши гоҳи гоҳи ӣнқадар бетамаъ ва беҳирс ба даст меояд . Ва расӯл ( с ) гуфт , « се чизаст ки наҷоти халқи андар онаст . Тарсидан аз худои субҳонау таъолии андари сару ошкороу харҷ кардани бнўо дар дарвешӣ ва тавонгарӣу инсоф додани андари хашму хушнӯдӣ » . Ва яке бўдрдои разии аллоҳи анҳуро дид ки ҳастаи хурмо май чид ва мегуфт , « рФқ дар маишат нигоҳдоштан аз фиқҳи мард буд » . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳаркии харҷ бнўо кунад ҳақи таъолӣ ӯро бениёз кунад . Ва ҳаркии харҷ бенаво кунад вайро дарвешӣ доду ҳаркии худоиро ёд кунад ҳақи таъолии вайро дӯст дорад » . Ва гуфт ( с ) , « харҷ ба тадбиру оҳистагии як нима маишатаст » .

Алоҷи дувуми он ки чун кифоят рӯз ёфт , дили андари мстқбл чандон набандад ки амли вай дароз шавад ва ором нагирад дар талаби ону шайтон ӯро ғалаба кунад , чунон ки гуфт , « алшитони иъдкми алФқру ёмркми болФҳшоء » хоҳад ки туро аз бими ранҷи дарвешии фардои имрӯз ба нақди андар ранҷ дорад ва бар ту ҳаме хандад ки бошад ки худ фардо наёяд ва агар бияёд ранҷи он беш аз он нахоҳад буд ки имрӯз ба нақди худро дар он афканд . Ва ҳазар аз ин бидон буд ки бидонади рӯзӣ ба сабаби ҳирси ҳарис зиёдат нашаваду ончӣ муқаддараст лобуд бирасад . Расӯл ( с ) ба ибн масъӯд бигузашт ва ӯро сахт андӯҳгин дид . ӯро гуфт , « ғам бисёр бар дил манеҳ ки ҳарчӣ тақдир карда бошад бишаваду ончӣ рӯзӣ туаст бирасад лобуд » ва бояд ки бидонад ки рӯзии бандаи бештар аз ҷое буд ки напиндорад , чунон ки гуфт , « ва ман итқи аллоҳи иҷъли мхрҷоу ирзқаҳи ман ҳайси лои иҳтсб »у Сафён саврӣ гуфт , « парҳезгор бош ки ҳаргизи ҳеҷ парҳезгор аз гуруснагӣ намурда » . Яъне ҳақи субҳонау таъолии дили халқ бар ту чунон гирданд ки ба шафқати кифояти ту нохостаи ҳамеи расонад . Ва бўҳозми рҳмҳм аллоҳ гуфт , « ҳарчӣ ҳаст ду қисмаст . Ончии рӯзӣ манаст бетаъҷил ман бирасаду ончии рӯзӣ ман нест ба ҷаҳди ҳамаи аҳли осмону замин ба ман нарасад .

Алоҷи сеюм он ки бидонад ки агар тамаъ накунад ва сабр кунад ранҷур шавад ва агар тамаъ кунад ва сабр накунад ҳам хор шавад ва ҳам ранҷур ва ба ин млўм бошаду андари хатари уқоби охират буд ва бидон савоб ёбаду сутӯда буд , охири ранҷӣ бо савобу сутӯдагӣу ъзи нафаси аўлитр аз ранҷӣ бо мазаллату накӯҳишу бими уқубат . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ъзи муъмини андари он буд ки аз халқ бениёз бошад » . Ва алии бен абитолб ( ъ ) гуяд ки ҳаркии туро ба вай ҳоҷатаст асири ваии гаштӣу ҳаркиро ба ту ҳоҷатаст амири ваии гаштӣ .

Алоҷи чаҳоруми он ки андеша кунад ки то ин ҳирсу тамаъ барои чаҳ мекунад . Агар барои тнъми шикам ҳаме кунад хару гов аз вай беш хӯрд ва агар барои шаҳват фараҷ кунад , хӯку хирс аз вай беш буд ва агар барои таҷаммулу ҷома некӯ кунад , ҷуҳудонро низ он бошад ва агар тамаъи бабрад ва ба андакӣ қаноат кунад , хештанро ҳеҷ назар набинад магари анбёءу авлиёъ ва чун монанди ин қавм бошад беҳтар аз монанди ҷонварон .

Алоҷи панҷуми он ки аз офати моли бияндешад ки чун бисёр буд андари дунё , андари хатари офот буду андари охират ба панҷсад соли пас аз даравишон дар биҳишт шавад . Бояд кҳҳмишаҳ дар касе нигарад ки дун вай бошад дар дунё ва бидон шукр кунад ва дар тавонгарон нанигарад . Ва расӯл ( с ) мегуяд , « дар касе нигаред ки дарун шумо бошад дар дунё »у Иблис ҳамеша фармон май намояд ки чаро қаноат кунӣ ? фалону фалони чандин мол доранд . Ва чун парҳез кунӣ гуяд чаро ҳазар кунӣ ? фалону фалони олам ҳазар намекунанду ҳаром ҳаме хуранд . Ва дар дунё касе фаро пеш медорад ки тавонгартар аз ту буд ва дар дайни онро ки кам аз ту буд . Ва саодат тавонаду акси ин буд ки ҳамеша бояд андари дайн дар бузургони муттақе нигаҳ кунӣ то хештанро муқассири бинӣу андари дунёи андари даравишон нигаҳ кунӣ то хешро тавонгари бинӣ .