Бидон ки ҳарки мол надорад бояд ки ҳоли ваии қаноат буд на ҳирс ва чун дорад , ҳоли ваии саховат буд на бухл ки расӯл ( с ) фармӯдааст , « сахо дарахтӣаст андари биҳишти ҳарки сахӣ бошад дасти андари шох вай зада бошаду вайро ҳамеи барад то ба биҳишту бухл дарахтӣаст андари дӯзаху ҳаркии бахил буд ӯро ҳамеи барад то ба дӯзах » ва гуфт , « ду халқаст ки худои субҳонау таъолии онро дӯст ҳаме дорад : сахоу хуии нек ва ду халқаст ки онро душман ҳаме дорад : бухлу хуии бад » .

Ва гуфт , « ҳақи субҳонау таъолии ҳеҷ вале наёфарид бахилу бдхў » . Ва гуфт , « гуноҳи сахии Фрогзорнд ки ҳаргоҳ ки вайро ъсртӣ буд дастгир ӯ ҳақ таъолӣ бошад »у расӯл ( с ) қавмиро андар ғзо бигирифт ва ҳамро бикушт , алои яке . Алӣ ( ъ ) гуфт , « ё расӯли аллоҳ чун ҳамаро кеши якеу нигоҳи якеу худои яке , ин якеро чаро накиштӣ ? » гуфт , « зеро ки Ҷабраил ( ъ ) маро хабар дод ки вай сахӣаст » ва гуфт , « таом сахӣ доруасту таоми бахили иллат » . Ва гуфт , « сахӣ ба худои субҳонау таъолӣ ва ба биҳишт ва ба мардумон наздикаст ва аз дӯзахи давру бахил аз худои субҳонау таъолӣ ва ба биҳишт ва ба мардумон давраст ва ба дӯзахи наздик » .

Ва гуфт ( с ) , « ҳақи таъолии ҷоҳили сахиро дӯст дорад аз обиди бахилу бадтарӣни иллатҳо бахилӣаст » . Ва андар хабараст ки ҳақи таъолӣ ваҳй кард ба Мӯсо ( ъ ) ки сомриро бимикаш ки ва сахӣаст .

Осор : алӣ ( ъ ) гуяд , « чун дунё бар ӯ иқбол кунад харҷ кун ки аз харҷ кам нашавад ва чун аз ту бигурезад харҷ кун ки бинмоанд » . Яке қисса Эй навишт ба ҳусайни бен алӣ ( ъ ) , фаросатад ва гуфт , « ҳоҷат ту равост » . Гуфтанд , « чаро набиштаи брнхўондӣ ? » гуфт , « тарсам аз худои таъолӣ ки аз дили истодан ӯ пеши ман аз ман пурсед » . Ва Муҳамади бен алмнкдри рҳмҳми аллоҳ ривоят кунад ки азам зарраи ходимаи Оишаи разии аллоҳи анҳу ки вай гуфт , « Абдуллоҳи зубайри разии аллоҳи анҳу ду ғрораҳи сад ва ҳаштод дирами сими пеш Оиша фиристод . Тибқи хосту ҳама ба мустаҳаққон қисмат кард . Шабонгоҳи нони барадаму порае равғани зят то рӯзаи кушояд ва гуфтам : ёам алмўмнин ! ин ҳама харҷ кардӣ . Агар ба як дирами моро гӯшти харидӣ чаҳ буд ? гуфт : агар ёд додӣ бхридмӣ . »

Ва чун Муъовия ба Мадина бигузашт ҳусайни фарои ҳасан ( ъ ) гуфт , « салом бар вай макун » . Чун Муъовия берун шуд ҳасан гуфт , « моро вомаст » . Аз пас вай бишуду вом худ бигуфт . Шутурӣ аз пас монда буд . Муъовия пурсед ки бори он чаҳаст ? гуфтанд , « зараст ҳаштод ҳазор динор » гуфт , « ҳамчунон ба ҳасан таслим кунед то дар ваҷҳ вом кунад » . Ва Абулҳасан мдоинӣ гуяд , « ҳасану ҳусайну Абдуллоҳи ҷаъфари ризвони аллоҳи алайҳими аҷмъин , ҳараса ба ҳаҷ мешуданд . Шутури зод бгзоштаҳ буданд бар ҷой . Гуруснау ташна ба наздики перзанӣ аз араб бигузаштанд . Гуфтанд , « ҳеҷ шароби дорӣ ? » гуфт , « дорам » . Гӯсфандӣ дошт бадушеду шер ба эшон дод . Гуфтанд , « ҳеҷ таоми дорӣ ? » гуфт , « надорам магари ин гўспнд . Бикашед ва бихӯред » . Бикуштанд ва бихӯраданд ва бигуфтанд , « мо аз Қурайшем . Чун аз ин сафари бозоиим , наздики мо ой то бо ту никўӣӣ кунем » . Ва бирафтанд . Чун шавҳари вай боз омад хашмгин шуд ва гуфт , « гӯсфандӣ ба қавмӣ додӣ ки худ наме доне ки эшон кианд ? » пас рӯзгори баромад . Перзану шавҳари вай ба сабаби дарвешӣ ба Мадинаи афтоданд ва барои қӯти саргин шутур мечиданд ва мефурухтанд ва бидон рӯзгор ҳаме карданд . Як рӯзи он перзан ба кӯй фурӯ шуд . Ҳасан ба дар сарой хеш нишаста буд . ӯро бишнохт гуфт , « ё перзан ! марои ҳамеи доне ? » гуфт , « на » гуфт , « ман он меҳмони тавъами фалон » . Пас бифармуд то вайро ҳазор гӯсфанд ва ҳазор динори бидиҳанду вайро бо ғуломи хеши наздики ҳусайни разии аллоҳ анҳу фиристод . Гуфт , « бародарами туро чаҳ дод ? » гуфт , « ҳазор гӯсфанд ва ҳазор динор » . Ҳусайн низ ҳам чандон бидоду ғуломи худ ҳамроҳ кард то ба наздики Абдуллоҳи бен ҷаъфари разии аллоҳи анҳу ва ҳол бигуфт . Гуфт , « эшон ҳарду чанд доданд ? » гуфт , « ду ҳазор гӯсфанд ва ду ҳазор динор » . Гуфт , « агар ибтидои пеш мо раседӣ эшонро андари ранҷи ниФкндӣ . Яъне ҳам чандон бдодмӣ ки эшонро боистӣ дод » ва бифармуд то ду ҳазор динор ва ду ҳазор гӯсфанд ба вай доданд . Перзан бо он ҳамаи неъмати пеш шавҳар шуд .

Мардӣ дар араб ба сахои маърӯф буд . Бамурд . Қавмӣ аз сафар меомаданд гурусна буданд . Бар сари гӯр ӯ фурӯд омаданд ва гурусна бихуфтанд . Яке аз эшон шутурӣ дошт . Он мурдаро ба хоб дид ки гуфт , « ин шутури ту ба наҷиби ман фурӯшӣ ? » гуфт , « фурушам » . Ва аз рӯй наҷибии некӯи бозмонда буд ба ӯ фурухт ва он мурдаи он шутурро кишт . Чун аз хоб бедор шуданд , шутурро куштаи диданд . Дег барниҳоданду бпхтнд ва бихӯраданд . Чун бозгаштанд корвонӣ пеш омад . Яке дар миёни корвонони худованди шутурро овоз медоду ном ӯ май барад ва мегуфт , « ҳеҷ наҷибӣ харидае аз фалони мурда ? » гуфт « харидаам , лекин дар хоб » ва қисса бигуфт . Гуфт , « он наҷиб инаст . Бигир ки ман ӯро ба хоб дидам ки гуфт агар ту писари манӣ ин наҷиби ман ба фалони каси даҳ » .

Ва абӯи Саиди харгӯшӣ ривоят кунад ки андари Мисри мардӣ буд ки даравишонро поймардӣ кардӣ . Дарвеширо фарзандӣ омад ва ҳеҷ чиз надошт . Гуфт наздик вай рафтам . Биёмад ва аз ҳар кас суол кард , ҳеҷ футуҳ набӯд . Пас бархесту маро бар сари гӯрии барад ва бинишаст ва гуфт , « худоӣ бар ту раҳмат кунод . Ту будӣ ки андӯҳи даравишони ҳамеи барадӣ ва ҳарчӣ боистӣ ҳаме додӣ . Имрӯз барои кӯдаки ин мард бисёр ҷаҳд кардам , ҳеҷ футуҳ набӯд » . Пас бархест ва динорӣ дошт ба ду ним кард ва як нима ба ман дод ва гуфт ин бо вом ба ту додам то чизе падед ояд ва ин мардро мӯҳтасиб гуфтандӣ . Гуфт , « Фростдму кори кӯдак тамом кардаму бсохтм » . Мӯҳтасиби он шаби мурдаро ба хоб дид ки гуфт , « ҳарчӣ гуфтӣ шунидам имрӯз , лекини моро дар ҷавоб дастурӣ нест . Акнӯн ба хонаи ман шӯу кӯдакон маро бигӯӣ онҷо ки оташдонаст бикунанд ва панҷсад динор андар онҷост , бидон мард диҳанд » . Мӯҳтасиби дигар рӯз бирафт ва чунон ки шунида буд бикрад ва панҷсад динори бёФт . Фарзандони вайро гуфт , « бар хоб ҳукмӣ нест ва ин зари шумо рост баргиред » . Гуфтанд « мурдааст ва саховат мекунад . Мо зиндаем ва бахилӣ кунем ? » ҷумлаи наздики он марди баради чунон ки гуфта буд . Марди як динор барграфт ва ба ду ним кард ва як нима аз ҷиҳати вом ба вай доду дигари нимаи худ боз гирифт ва мобақӣ гуфт баргир ва ба даравишони даҳ ки марои ҳоҷат беш аз ин набӯд . Бўсъид харгӯшӣ гуфт ки аз ин ҳама намедонам ки кадом беҳтарасту сахитар . Ва гуфт чун ба Мисри расидами сарои он мурда талаб кардаму кӯдакони вай монда буданд . Эшон бадему барояшони симои хайр буд . Ин ояти маро ёд омад , « вкони Абуҳумои солҳо » .

Ва аҷаби мадор аз баракоти саховат ки аз пас марг бимонад ва ба тариқи хоб таъриф уфтад ки одати халил ( ъ ) меҳмони доштан буд ва ин зиёфати пас аз вафоти вай то ин ғоят бимонадааст . Ва рабиъи бен сулаймон ҳикоят кунад ки шофиии разии аллоҳи анҳу ба Макка расед ва даҳ ҳазор динор бо вай буд . Хаймаи беруни Маккаи бузад ва он зар бар азории рехту ҳаркии вайро салом кардӣ як каф ба вай додӣ то намози пешини бикрад , азор биафшонад . Ҳеҷ чиз намонда буд . Ва яке як рӯзи рикоб вай бигирифт то барнишаст . Рабиъро гуфт чаҳорсад динор ба ваии даҳу узри хоҳ .

Як рӯзи алӣ ( ъ ) бигирист . Гуфтанд , « чаро ҳамегаре ? » гуфт , « ҳафт рӯзаст то ҳеҷ меҳмон дар хона ман нарасидааст » . Ва яке наздик дӯстӣ шуд ва гуфт , « чаҳорсад дирам вом дорам » . Ва ба вай дод . Бигирист . Зан вай гуфт , « чун хостӣ гирист набоистӣ додан » . Гуфт , « аз он мегарем ки аз ваии ғофил мондаам то вайро бидон ҳоҷат омад ки бар ман суол кард » .