Бидон ки агар чаҳ аъмол ба ҷавориҳаст , мақсӯд аз он гардиш диласт ки диласт ки бидон олам сафар хоҳад кард . Ва ҳаме бояд ки бо камолу ҷамол буд то ҳазрати илоҳятро бшоид ва чун оинаи равшан ва безангор буд то сӯрати малакӯти андар вай бинмоед то ҷамолӣ бинад ки он биҳишт ки сифат вай шунидааст ҳақир гардад . Ва агар чаҳ танро андари он олам низ насибаст , валикини асл диласту тан табаъаст ва бидон ки дил дигарасту тани дигар ки дил аз олам малакӯтасту тан аз олами шаҳодат ва ин андари унвон китоб гуфта омад .

Аммо агар чаҳ дил аз тан ҷудост , валикини дилро ба вай ълоқтӣаст ки аз ҳар мъомлтии некӯ ки бар тан баравад нурӣ ба дили пайвандад ва он нури тухм саодатаст ва ҳар мъомлтии зишт ки бикунади зулматӣ ба дили пайвандад ва он зулмати тухм шақоватаст ва ба сабаби ин алоқаи одамиро бад-ӣн олам овардаанд то аз ин тан домӣ созаду олатӣ , то хештанро сифоти камол ҳосил кунад .

Ва бидон ки китоб санъатӣаст ки сифат диласт , валикини феъли он бо ангуштаст . Агар касе хоҳад ки хати вай некӯ шавад , тадбири он буд ки ба такаллуф хат менависад то андаруни ваии нақши хати некӯи бипазирад ва чун пазируфт , ангушти ваии он сӯрат аз ботин гирифтан гираду бинависад , пас ҳамчунин аз феъли некӯии берун , даруни ваии халқ некӯ бигирад ва чун сифату халқи дарун некӯ шуд , онкии афъол ба сифати он халқ шавад .

Пас аввали ҳамаи съодоти аъмол хайраст ба такаллуфу самараи вай онаст ки даруни ваии сифат хайр гирад , онгоҳи нури он боз берун уфтаду аъмоли хайр ба тўъи андар пазируфтани истад . Ва сари ин он алоқааст ки миёни дил ва танаст ки андари он асар ҳаме кунад ва он андари ин ва барои инаст ки феъл ба ғифлат равад ҳбтаҳаст ки он феъли дилро ҳеҷ сифати надиҳад ки дил аз он ғофил буд .