Бисёр вақт буд ки ба сабаби мардумони нишоти ибодат падед ояд ва он нишот дуруст бошад ва аз риё набӯд ки муъмин ҳамеша андари ибодат роғиб бошад , валикин буд ки оиқӣ аз он манъ кунад ва бошад ки ба сабаби мардумони он оиқ бархезад ё он нишот ҳаракат кунад чунон ки касе андари хона буд , тҳҷҳд бар ваии душвор буд ки бо аҳл ба хобу ҳадис машғӯл шавад ё ҷомаи хоби сохта буд ва чун ба хона дайгарӣ уфтад ин ъўоиқ бархезаду нишоти ибодат пайдо ояд . ё андари хона ғариб уфтад хоб наёяд ба намоз машғӯл шавад ё қавмиро бинад ки ҳама ба намоз машғӯланд , нишоти вай низ биҷунбад ва гуяд ман низ мувофиқат кунам ки маро низ ба савоби ҳоҷати камтар аз эшон нест ва ё ҷои дигар буд ки рӯза ҳаме доранд ва ё таом ббрк набӯд , нишоти рӯза падед ояд , ё қавмиро бинад ки андари масҷиди намоз троўиҷ мекунанду андари хона коҳил бошад . Чун эшонро бинад коҳилии бишавад ва ба қӯти мувофиқату ёрўзи одинаи халқро бинад ҳама ба ҳақи машғӯл , вай низ намозу тасбеҳ кардан гирад зиёдат аз он ки ҳар рӯзӣ . Ин ҳамаи мумкин буд ки андари ваии ҳеҷ риё набӯд . Ва шайтони вайро гуяд , « макун , ин ки ба сабаби мардумон падед омад ин риё бошад » . Ва буд ки нишот ба сабаби мардумон буд на ба рағбати хайру заволи ъўоиқ . Ва шайтон гуяд ки макун ва млоикаҳ гӯйанд ки бикун ки ин рағбати худ андари ту буд валикини ъўоиқи андари пеш буд . Акнӯн ъўоиқ бархест , пас бояд ки ин ҳарду аз якдигар ҷудо кунаду нишони он буд ки тақдир кунад ки агар он қавми вайро набинаду ваии эшонро ҳаме бинад , ин нишот ҳамчунин бар ҷой бошад ? агар бар ҷои худ буд сабаби рағбат хайраст , агар набӯд раёсати пас бояд ки даст бидорад ва агар ҳарду бошад , ҳам рағбати хайр ва ҳам дӯстии санои халқ , нигоҳ кунад то ғолибтар кадомаст , эътимод бар он кунад .

Ва ҳамчунин бошад ки оятӣ башнаваду гуруҳеро бинад ки ҳаме гарӣанд , вай низ бгрид ва агар танҳо будӣ нагиристӣ , ин риё набошад ки дидан он гиристани мардумони дилро рафиқи бикунад ва чун халқро андӯҳгин бинад вайро низ ёд ояд ва гиристан гирад . Ва бошад ки асл гиристан аз риққат буду овозу нола ба риё бошад то он дигарон бишинаванд ва бошад ки биафтад аз андӯҳи валикин дар вақт қудрат ёбад ки бархезаду брнхизду тарсад ки гӯйанд ин ваҷди вай аслӣ надошт , аз ин вақт марое бошаду андари асл марое набошад . Ва бошад ки андар рақс бошад ва қӯт меёбад валикин бар касе такя ҳаме занаду оҳиста ҳаме равад то нгўинд ки ваҷди вай зуд бигузашт ва ҳамчунин бошад ки истиғфор кунад ва аъўзболлаҳ гуяд ва он аз гуноҳӣ гуяд ки ёд омада бошад ва ё тақсир хеш бинад бдонкаҳи халқро андар ибодат бинад , он дуруст бошад ва бошад ки ба риё бошад . Ин хотираҳоро бояд ки муроқиб бошад ки расӯл ( с ) ҳаме гуяд , « риёро ҳафтод бобаст » .

Ва бояд ки ҳаркии хотири риёро бёФт тақдир кунад ки ҳақи таъолӣ бар палидии ботини вай матлаъасту андари мқту схти ҳақ таъолӣаст , пас бояд ки ҷаҳд кунад то он аз хештан давр кунад ва ёд кунад аз он ки расӯл ( с ) гуфт , « наузи биллоҳи ман хшъи алнФоқ » ва ин он буд ки тан ба хушўъ буд ва дил набӯд .