Бидон ки кибри баъзе аз баъзе азимтарасту фоҳиш тарасту тафовути ин аз он хезад ки такаббури вай ё бар худои таъолӣ буд ё бар расӯл ( с ) ё бар бандагон .

Дараҷаи аввал такаббураст ба худои таъолӣ . Чун такаббури намруду Фрўъўну Иблису касоне ки ба ҳақи нгрўиднд ва ба худоӣ даъвӣ карданд ва аз бандагӣ нанг доштанд . Ва ҳақ таъолӣ гуфт , « лни истнкФи алмсиҳи ани икўни Абдуллоҳу лои алмлӣкаҳи алмтқрбўн на исо аз бандагӣ нанг дорад ва на Фариштагони муқарраб » .

Дараҷаи дувуми такаббур буд бар расӯл ( с ) чунон ки куффор Қурайш карданд ва гуфтанд ки мо одмӣиро ҳамчун хештан срФрўд наёварем . Чаро фириштае ба мо нафарстоданад ва ё чаро мардии муҳташам нафарстоданад ва ятемӣ фиристоданд ? «у қолўои лу ло назул ҳозои алқуръони алии раҷули ман алмқрбини азим » ва эшон ду гӯна буданд . Гуруҳеи кибри ҳиҷоби эшон гашт то худ тафаккур накарданду набувват вай бишнохтанд , чунон ки гуфт , « сои сарфи ани оётии аллазӣнаи иткбрўни фии аларзи бғир алҳақ » гуфт , « мутакаббиронро роҳ надаҳум то оёти ҳақи бенанд » . Ва гуруҳе ҳаме донистанд , валикини инкор ҳаме карданд ва ба сабаби кибр тоқат надоштанд ки иқрор диҳанд , чунон ки гуфт , «у ҷаҳди вобҳои востиқнтҳои анФсҳми злмоу ълўо » .

Дараҷаи сеюм он бўдкаҳ бар бандагон такаббур кунанд ва ба чашм ҳақорат нигаранду сухани эшон қабул накунанд ва худро беҳтар шиносанд ва бузургтар донанд , ва ин агарчӣ дуни он ду дараҷааст , валикин азимаст аз ду сабаб . Яке он ки бузургии сифати худоӣ таъолӣаст . Бандаи заъифи оҷизро ки аз кори ваии ҳеҷ ба даст вай нест ӯро бузургӣ аз куҷо расад то хештанро касе донад ? ва чун хештанро бузург донад худоиро андари сифати вай мнозът карда бошад ва мисли вай чун ғуломӣ буд ки кулоҳи малик бар сар наад ва бар тахт нишинад . Нигоҳ кун ки чигуна мустаҳаққи мқту уқубат буд . Ва аз ин гуфт ҳақи таъолӣ , « алъзмаҳи азорӣу алкбрёи рдоӣии Фмни нозънии Фиҳмои қсмтаҳ » гуфт , « азимату кибриёи сифати хос манаст . Ҳарки бо ман дар ин мнозът кунад вайро ҳалок кунам » . Пас такаббур бар бандагони ҳеҷ касро нарасад ҷузи офаридагорро . Агар бандаи вай бар эшон такаббури бикунад мнозът карда бошад , чун касе ки ғуломони хоси маликро хизмат фармоед ки он ҷуз ба малик лоиқ набошад .

Ва сабаби дигар онаст ки ин кибри монеъ буд аз он ки ҳақ қабул кунад аз дигарон то қавмӣ ки бад-ӣн сифат бошанд андари масоили дайни мунозира ҳаме кунанд . Чун ҳақ пайдо шавад бар забони яке он дигаронро кибр бар он дорад ки инкор кунанд ва қабул накунад ва ин ахлоқ мунофиқонаст ва он кофарон , чунон ки гуфтанд , « лои тсмъўои алҳзои алқуръону алғўои фӣаи лълкми тғлбўн » ва чунон ки гуфт , «у азои қили ?лаи атқи аллоҳи алғраҳи болосм чун вайро гӯйанд ки аз худоӣ битарс , бузурги хештанӣ ва иззат бидон дорад вайро ки бар маъсият исрор кунад .

Ибн масъӯд гуяд , « тамомии гуноҳ онаст ки чун касеро гӯйанд ки аз худоӣ таъолӣ бипарҳез , гуяд туро бо хештан корӣасту маро бо ман » . Ва як роҳи расӯл ( с ) якеро гуфт , « ба дасти рости хур » . Гуфт , « наме тавонам » . Гуфт , « нтўонод » ки донист ки аз кибр гуфт . Дасти вай чунон шуд ки низ наҷунбед . Бидон ки қиссаи Иблис ки бо ту гуфтаанд на барои афсона гуфтаанд , валикин бидон гуфтаанд ки то бадоне ки офати кибр то куҷо бошад ки Иблис кибр оварад ва гуфт , « ано хайр манеҳ хлқтнии ман нору хилқатаи ман тин »у кибри вайро бидон кашид ки бар фармони ҳақи таъолӣ трФъ кард ва суҷуд накард то малъун абад шуд .