Онаст ки бадоне ки ба чаҳ сабаби исрор ҳаме кунанд бар маъсияту тавба чаро ҳаме накунанд ва он асбоб панҷасту ҳарякиро алоҷӣ дигараст :

Сабаби аввал онаст ки ба охират имон надорад ё андари о « ба шак буду алоҷи ин андари китоби ғурури андари охир мӯҳликот бигуфтем .

Сабаби дувуми он буд ки шаҳвати чунон ғолиб шуда буд ки тоқат надорад ки ба тарк он бигӯеду лиззати чунон бар ваии муставле шуда бошад ки вайро ғофил медорад аз хатари кори охират . Ва ҳиҷоби бештари халқ аз шаҳавотаст . Ва барои ин гуфт расӯл ( с ) , « чун ҳақи таъолии дӯзахро бёФрид , Ҷабраил ( ъ )ро гуфт , « бингар » . Чун бнгрист гуфт , « ба иззати ту ки ҳеҷ каси сифат вай нишинад ки андар онҷо шавад » . Пас шаҳавотро ҳақи таъолии гирд бар гирди бёФрид ва гуфт , « бингар » гуфт , « бнгристм . Ҳамеи тарсам ки ҳеҷ кас намонад ки андар дӯзах уфтад » . Ва биҳиштро бёФрид ва гуфт , « бингар » . Гуфт , « бнгристм . Ҳеҷ кас набӯд ки сифат ин башнавад ки на ба ваии шитобад » . Пас макораро корҳои талхро ки дар роҳ биҳиштаст гирди биҳишти бёФрид ва гуфт , « бингар » , чун нагирист гуфт , « ба иззати ту ки ҳамеи тарсам ки ҳеҷ каси андар биҳишт наравад аз баси ранҷ ки бар роҳ вайаст » .

Сабаби сими он ки охират ваъдаасту дунёи нақд ,у табъи одамӣ ба нақд моиласт ва ҳарчӣ насяаст ки аз чашми вай давраст аз дили вай низ давраст .

Сабаби чаҳоруми он ки ҳар ки муъминаст бар азм тавбааст ҳамаи рӯз , валикин тохир мекунад то фардо ва ҳар шаҳват ки пеш ояд гуяд ин бикунам ва низ накам .

Сабаби панҷуми он ки гуноҳ воҷиб нест ки ба дӯзахи барад , балки афв мумкинасту одамии андари насиби худ никўгмон бошад , чун шаҳват бар вай ғолиб шуд ҳаме гуяд ки ҳақи таъолӣ афв кунаду умед ҳаме дорад б раҳмат .

Аммо алоҷи сабаби аввал ки ба охират имон надорад гуфтаем , аммо алоҷи он ки охирати насяи пиндораду тарки нақд ҳаме нагӯяду охират ки аз чашм давраст аз дили давр ҳаме дорад онаст ки бидонад ки ҳарчӣ лобуд бихоҳад омад омадаи гир , ва чандонаст ки чашм фароз кард ва бамурд нақд шуд ва бошад ки ҳам имрӯз буд ва ҳам ин соъат буд ки он нася нақд гардад ва ин нақд гузашта шавад ва чун хобӣ гардад . Аммо агар ба тарки лаззоти ҳаме бнтўонд гуфт бояд ки бидонад ки чун як соъати тоқати сабр кардан аз шаҳавот намедорад , андари дӯзахи тоқати оташ чун як соъати тоқати сабр кардан аз шаҳавот намедорад , андари дӯзахи тоқати оташ чун дорад ,у тоқати сабр аз лаззоти биҳишт чун хоҳад дошт ?

Ва агар бемор шавад ва ҳеҷ ба наздики ваии хшўтр аз об сард набӯд , агар табибии ҷуҳуди вайро гуяд ки ин оби сарди туро зиён дорад , чигуна шаҳвати хешро хилоф кунад бар умеди шифо . Пас умеди подшоҳии абад ба қавли ҳақи таъолӣу расӯл ( с ) аўлитр ки сабаби тарки шаҳавот буд . Аммо он ки андари тавбаи тсўиФ ҳаме кунад . Вайро гӯйанд , « тохир ҳаме кунӣ то фардо ва омадани фардо ба даст ту нест . Бошад ки наёяд ва ту ҳалоки шӯй » . Ва бад-ӣн сабабаст ки андар хабараст ки бештари фарёди аҳли дӯзах ӯ тсўиФаст . Ва бо вай гӯйанд , « имрӯз чаро тавбаи тохир ҳаме кунӣ ? агар аз он ки тарки шаҳват ба гуфтани имрӯз душвораст , фардо ҳамин хоҳад буд ки худои таъолии ҳеҷ рӯз наёфаридааст ки ба тарки шаҳавоти бгФтни андари ваии осонтар буд ва мисли ту чун касе буд ки вайро гӯйанд ки дарахтӣ аз бех бикун , гуяд ки ин дарахт қавӣаст ва ман заъифам . Сабр кун то дигари сол . Гӯйанд эй аблаҳи дигари соли қавитар шуда бошад ва ту заъифтар !

Дарахти шаҳавот ҳар рӯзи қавитар шуда бошад ки ба ваии кор ҳаме кунад ва ту ҳар рӯз аз мухолифати оҷиз тар бошӣ , ҳарчанд ки зўдтргирии осонтар . Ва аммо он ки эътимод бар он ҳаме кунад ки ман муъминаму ҳақи таъолӣ аз муъминон афв кунад , гӯйем бошад ки афв накунад ва бошад ки чун тоъат накунӣ дарахти имон заъиф шавад ва ба вақти марги андари ъўосФи сакароти марг канда ояд ки имон дарахтӣаст ки об аз тоъат хӯрд , чун об аз вай бозгрФтаҳ бошад андари хатар буд , балки имон бетоъат ва бо маосӣ бисёр чун ҳоли беморӣ буд бо иллат бисёр ки ҳар соъати бим буд ки ҳалок шавад . Агар имон ба саломати бабрад мумкинаст ки афв кунад ва мумкинаст ки уқубат кунад , пас бад-ӣни умеди нишастани ҳамоқат буд ва мисли вай чун касе буд ки ҳарчӣ дорад зойеъ кунаду аёлро гуруснаи бигузорад . Гуяд , « бошад ки эшон андари вайрона Эй шаванд ва ганҷӣ биёбанд » . Ва ё чун шаҳрро ғорат ҳаме кунанд коло пинҳон накунад ва дар сарои бозгзорд ва гуяд , « ин золим бошад ки ба хонаи ман ки расед бимирад ва ё ғофил монад ва ё кӯр гардад ва дар хона ман набинад » . Ин ҳама мумкинасту имкони афв низ ҳаст , валикини бад-ӣни эътимод кардану дасти бдоштн аз тавбаи ҳамоқат буд .