Бидон ки муҳаббати гавҳарӣ азизасту даъвии муҳаббат осонаст , пас набояд ки одамии гумони барад ки аз ҷумла муҳибонаст . Влкни муҳаббатро нишон ва бурҳонаст . Бояд ки аз худ талаб кунад ва он ҳафтаст :

Аввали он ки маргро кора набошад . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳаркии дидори худоӣ дӯст дорад маргро кора набошад » . Бўитии якеро аз зоҳидӣ гуфт , « маргро дӯсти дорӣ ? » таваққуф кард . Гуфт , « агар содиқ будӣ дӯст доштӣ » . Аммо раво буд ки муҳаббат буду кора буд таъҷили маргро на асли маргро ки зоди он ҳануз насохта бошад то сохта кунаду нишони он буд ки дар сохтани зод беқарор буд .

Аломати дувуми он буд ки маҳбӯби ҳақи таъолӣ бар маҳбӯби хеш эсор кунад ва ҳарчӣ донад ки сабаби қурбат вайаст наздики маҳбӯб фурӯ нагузорад ва ҳарчӣ сабаби баъд вайаст аз он давр буд ва ин касе буд ки худоиро таъолӣ ба ҳамаи дил дӯст дорад , чунон ки расӯл ( с ) гуфт , « ҳарки хоҳад ки касеро бинад ки худоиро ба ҳамаи дил дӯст дорад , гӯ дар солими нигари мавлои ҳзиФаҳ » . Пас агар касе маъсиятӣ кунад далел накунад бар он ки муҳиб нест , бал бар он ки дӯстии вай ба ҳама дил нест ,у далел бар ин он ки Наимонро чанд бори ҳади бзднд ба сабаби шароб хӯрдан . Яке вайро лаънат кард . Расӯл ( с ) гуфт , « лаънат макун ки худоироу расӯлро дӯст дорад » . Ва Фзил гуфт ки агар туро гӯйанд худои таъолиро дӯсти дорӣ хомӯш бош ки агар гӯйӣ на , кофар шудӣ ва агар гӯйӣ дорам феъли ту бо афъол дӯстон намонад .

Аломати сими он ки ҳамеша худои таъолӣ бар дили ваии тоза буд ва дар он мўлъ буд бетакаллуф ки ҳаркии чизеи дӯст тар дорад зикри он бисёр кунад ва агар дӯстии тамом буд худ ҳеҷ фаромӯш накунад , пас агар дил ба такаллуфи зикр мебояд дошт бим онаст ки маҳбӯби вай онаст ки зикр ӯ бар дили вай ғолибаст , пас бошад ки дӯстии худои таъолӣ ғолиб нест локини дӯстии вай ғолибаст ки вай мехоҳад ки дӯст дораду дӯстӣ дигарасту дӯстии дӯстии дигар .

Аломати чаҳоруми он ки қуръонро калом вайасту расӯли вайро ва ҳарчӣ ба вай мансӯбаст дӯст дорад ва чун дӯстӣ қавӣ шуд ҳамаи халқро дӯст дорад ки ҳамаи бандагон вайанд , балки ҳамаи мавҷӯдотро дӯст дорад ки ҳамаи офарӣда вайаст , чунон ки ҳар касеро дӯст дорад , таснифу хати вай дӯст дорад .

Аломати панҷуми он ки бар хилвату муноҷот ҳарис бошад ва орзӯманд бошад ки шаби даройад то заҳмат ъўоиқ бархезаду вай ба хилват бо дӯстон муноҷот кунад , чун хобу ҳадис аз хилват ба шабу рӯз дӯст дорад , дӯстии ваии заъиф буд . Ваҳй омад ба Довӯд ( ъ ) ки ё Довӯд ! бо ҳеҷ кас аз халқи худои инси мгир ки аз ман мунқатиъи шӯй , ба тахсӣс бо ду кас : яке он ки таъҷил кунад дар талаби савоб ва чун дайр ба вай расад коҳил шавад . Ва дигари он ки маро фаромӯш кунад ва ба ҳоли хеши қаноати намояду нишони он буд ки вайро бо худ гузорам ва дар дунёаши ҳайрон май дирам . Пас чун дӯстии тамом буд ба ҳеҷ чизи дигар инс намонад .

Ва дар банӣ Исроили обидӣ ба шаби намози хеш ба зери дарахтии барадӣ ки мурғии хуши овози онҷо бонг мекард . Ваҳй омад ба расӯли он рӯзгор ки вайро бигӯӣ ки ба махлуқӣ инс гирифтӣ , дараҷае аз ту биФтод ки ба ҳеҷ амал бидон нарисӣу гуруҳе дар инс ба вай дар муноҷот бидон дараҷа расидаанд ки оташ дар дигари ҷониби сарой афтодааст хабар надоштаанд , ва якеро ба сабаби иллатӣ дар намози пой аз вай бибридаанд , огоҳ нашудааст . Ваҳй омад ба Довӯд ( ъ ) ки дурӯғ гуфт касе ки даъвии дӯст ман кард ва ҳама бихуфт . На дӯсти дидор дӯст хоҳаду ҳарки маро ҷӯяд ман бо вайам . Ва Мӯсо ( ъ ) гуфт , « ёрб куҷое то туро талаб кунам ? » гуфт , « қасд талаб кардӣ ёфтӣ » .

Аломати шашуми он ки ибодат бар вай осон шаваду сиқли он аз вай биафтад . Ва яке мегуяд бист соли хештан ба ҷон кандан фарои ибодати доштам , онгоҳи бист сол бидон тнъм кардам . Ва чун дӯстӣ қавӣ шуд ҳеҷ лиззат дар ибодат нарасад , дшхўор чигуна бошад ?

Аломати ҳафтуми он ки ҳамаи бандагони мутӣъи вайро дӯст дорад ва бар ҳамаи раҳиму мушфиқ буд ва ҳамеша осӣонроу кофаронро душман дорад , чунон ки гуфт , « ашдоءи алии алкоФри рҳмоءи бинҳм » . Ва яке аз пайғомбарон пурсед ки борхдоёи авлиёу дӯстон ту кӣанд ? гуфт , « онҳо ки чунон ки кӯдак бар модар шефта бошад ба ман шефта бошанд ва чунон ки мурғи паноҳ бо ошён диҳад эшон бо зикр ман диҳанд ва чунон ки паланг хашмгин шавад ки ба ҳеҷ чиз бок надорад , эшон хашмгин шаванд ки касе маъсиятӣ кунад » .

Ину амсоли ин аломат бисёраст . Ҳаркии дӯстии ваии тамом буд ҳама дар ваии мавҷӯд буд ва он ки дар ваии баъзе аз ин буд дӯстии вай ба қадари он буд .