Бидон ки ризо ба қазои ҳақи таъолии баландтарӣн мақомотаст ва ҳеҷ мақоми вароӣ он нест . Чаҳ муҳаббати мақом беҳтаринасту ризоӣ ба қазои худои таъолии самара муҳаббатаст , на самара ҳар муҳаббатии бали самара муҳаббатӣаст ки бар камол буд . Ва аз ин гуфт расӯл ( с ) , « алрзои болқзои боби аллоҳи алаъзам » гуфт , « даргоҳи маин ҳақ таъолӣ ризост ба қазои вай » . Ва чун расӯл ( с ) аз қавмӣ бипурсед ки нишон имон чист ? гуфтанд , « дар бало сабр кунем ва бар неъмат шукр кунем ва ба қазои ризои диҳем » . Гуфт , « ҳкмоинду уламо . Наздикаст аз азимии қӯти эшон ки анбиё бошанд » . Ва гуфт , « чун қиёмат буд гуруҳеро аз уммати ман пару боли офаринад то ба биҳишт паранд . Фриштгони эшонро гӯйанд ҳисобу тарозуи сирот ҳама бидидед ? гӯйанд аз ин ҳамаи ҳеҷ чиз надидем . Гӯйанд шумо кистед ? гӯйанд аз уммат Муҳамадем . Гӯйанд пас амали шумо чаҳ буд ки ин ҳама каромат ёфтед ? гӯйанд дар мо ду хислат буд : яке он ки дар хилват шарм доштем ки маъсият кунем . Ва дигари он ки розӣ будем ба ризқи андак ки худоӣ таъолӣ дод моро . Млоикаҳ гуфтанд ҳақаст шуморо ин дараҷа » .

Қавми Мӯсо ( ъ ) вайро гуфтанд ки аз худоӣ таъолӣ бипурс то он чист ки хушнӯдии вай дар онаст то он кунем ? ваҳй омад ки аз ман хушнӯд бошед то аз шумо хушнӯд бошам . Ваҳй омад ба Довӯд ( ъ ) ки авлиёии маро ё андӯҳу нёҳт кораст . Ки он ҳаловати муноҷоти ман дар дили эшон биафзояд . ё Довӯд ! ман аз дӯстони хеши он дӯст дорам ки рӯҳонӣ бошанд , ғами ҳеҷ чиз нахуранду дили ҳеҷ чиз дунё набанданд . Ва гуфт расӯл ( с ) худоӣ ки худоӣ таъолӣ мегуяд , манам он худоӣ ки ҷузи ман худоӣ нест . Ҳар ки бар балои ман сабр накунад ва бар неъмати ман шукр ба ҷой наёрад ва ба қазои ман розӣ набошад , ӯро гӯии худои дигар талаб кун » .

Ва гуфт , « худоӣ таъолӣ мегуяд тақдири бкрдм ва тадбир кардаму сунъи хеши муҳками бкрдм ва ба ҳар чаҳ хоҳад буд ҳукм кардам . Ҳар ки розӣаст ризои ман ваии рост ва ҳар ки нест хашми ман ваии рост то онгоҳ ки маро бинад » . Ва гуфт , « худоӣ гуфт : хайру шари бёФридм . Хунаки он ки ӯро барои хайри офаридам ва бар дасти ваии хайри осони бкрдм вау вой бар он ки вайро барои шари офаридам ва бар дасти ваии шари осони бкрдму вой бар он ки гуяд чаро ва чун » .

Ва яке аз анбиёи бист сол ба гуруснагӣу бараҳнагӣу меҳнат бисёр мубтало буд ва дуо мекард , иҷобат набӯд . Ваҳй омад ки пеш аз он ки осмону замини офаридами насбяти ту аз қисмату тақдири ман ин буд . Май хоҳӣ ки офаридани осмону замину тадбири мамлакат бо сар шавам барои туу ончӣ ҳукм кардаам бадал кунам то он буд ки ту хоҳӣ на он буд ки ману кори чунон буд ки ту дӯсти дорӣ на чунон ки ман ? ба иззати ман агар ин низ дар дил ту биҷунбад номи ту аз девони набувват маҳв кунам .

Ва инс мегуяд , « бист сол хизмат кардам расӯл ( с )ро ки ҳеҷ чизро ки бкрдм нагуфт ки чаро кардӣ ва он ки накардам нагуфт ки чаро накардӣ , локин чун бо ман касе хусуматӣ кардӣ гуфтӣ ки агар қазо карда будӣ карда омадӣ . Ва ваҳй омад ба Довӯд ( ъ ) ки ё Довӯд ! ту хоҳӣ ва ман хоҳам . Ва набӯд алои ончӣ ман хоҳам , агар таслим кунӣ ба ончӣ ман хоҳам кифоят кунам ончии ту хоҳӣ , ва онгоҳ набӯд алои ончӣ ман хоҳам . Умри бен абдулазиз гуфт , « шодии ман дар онаст ки тақдираст , то тақдир чаҳ буд ? ва гуфтанд , « чаҳ хоҳӣ ? » гуфт , « ончии вай қазо кардааст » .

Ибн масъӯд гуяд , « оташ хӯрам дӯст тар дорам аз он ки чизе ки буд гӯям кошк набӯдӣ ё чизе ки набӯд гӯям кошк будӣ » . Ва яке аз ибод банӣ асроиили ҷаҳд бисёр кард дар ибодати рӯзгории дароз . Пас хоб дид ки рафиқи ту дар биҳишти фалон занаст . Пас вайро талаб кард то ибодат бинад аз вай . На намоз шаб дид ва на рӯзаи рӯзи магари фароиз . Гуфт , « маро бигӯӣ кирдор ту чист ? » гуфт , « ин ки дидӣ » . То бисёре алҳоҳ кард . Охир ёд оварад ва гуфт як хслткӣ дар манаст ки агар дар бало ва беморӣ бошам нахоҳам ки дар офият бошам ва агар дар офтоб бошам нахоҳам ки дар соя бошам ва агар дар соя бошам нахоҳам ки дар офтоб бошам , ва бидонча вай кунад розӣ бошам обиди дасти барсари ниҳод ва гуфт ин хслткӣ нест ки хислатӣ бузургаст .