Бидон ки ёдкрдни марг бар се ваҷҳаст : яке ёдкарди ғофил ба дунё ки машғӯл буд , ёд кунад ва онро кора буд аз бими он ки аз шаҳвати дунё боз монад , пас маргро бнкўҳд ва гуяд ин бад корӣаст ки дар пешаст . Ва дариғо ки ин дунёи бад-ӣни хушӣ мебибояд гузошт ва ин зикри бад-ӣни ваҷҳи вайро аз худои ъзўҷл давртар мекунад , влкн агар ҳеҷ гӯнаи дунё бар вай мнғс шаваду дили вай аз дунё нФўр гардад аз фоида холӣ набошад . Ва дувум ёд кард тоиб ки барои он кунад то хавф бар ваии ғолиб тар шавад ва дар тавбаи собит тар бошад ва дар тадоруки гузаштаи мўлътар буд ва дар шукр ба ҷаҳдтар бошаду савоби ин бузург буду тоиби маргро кора набошад , локини таъҷили маргро кора бошад аз бими он ки носохта набояд рафту кроҳити бад-ӣни ваҷҳ зиён надорад .

Сими ёд кардани ориф ки аз он буд ки ваъдаи дидори пас аз маргасту ваъдаи гоҳи дӯст фаромӯш нашавад , ҳамеша чашм бар он дорад балки дар орзӯӣ он бошад . Чунон ки ҳзиФаҳ дар вақт марг гуфт , « ҳабиби ҷоءи алии фоқа , дӯст омад ва ба вақт ҳоҷат омад » . Ва гуфт , « борхдоё ! агар донеи дарвешии дӯст тар дорам аз тавонгарӣу бемории дӯст тар дорам аз тандурустӣу марги дӯст тар дорам аз зиндагонӣ , марг бар ман осон кун то ба дидор ту биёсоем » . Ва варои ин дараҷаи дараҷа дигараст бузургтар аз ин ки маргро на кора бошад ва на толиб . Ва на таъҷил он хоҳад на тохир , балки он дӯст тар дорад ки худованд ҳукм кардаасту тасарруф ва боист вай дар боқӣ шуда бошад ва ба мақоми ризоу таслими расида ва ин он вақт буд ки марг бо ёд вай ояд ва дар бештари аҳвол аз марг наяндешад ки худ дар ин ҷаҳон дар мушоҳида бошаду зикри вай бар дили ваии ғолибу маргу зиндагонии наздики ваии яке буд ки дар ҳамаи аҳвол мустағриқ хоҳад буд ба зикру дӯстии ҳақи таъолӣ .