Бидон ки абвоби сабр яке несту сабр кардан аз ҳар яке душворӣ дигар дораду алоҷи ваии дигар буд , ҳарчанд ки ҷумлаи алоҷи ваии маъҷуни илм ва амаласт ва ҳарчӣ андари рубъ мӯҳликот гуфтаем ҳамаи доруӣ сабрасту ӣнҷо бар сиблати мисоли яке бигӯем ки он нмўдгорӣ бошад ки дигарҳо аз он ба қиёс бидонанд , бидон ки гуфтем ки маънии сабри саботи боис дайнаст андари муқобилаи боиси шаҳват ва ин навъе аз ҷангаст миёни ду боис ва чун касе ду касро андар ҷанг афганд ва хоҳад ки яке ғолиб ояд , тадбири он буд ки онро ки ҳаме бояд ки ғолиб шавад қӯту мадад ҳаме диҳад ва он дигарро заъиф ҳаме дораду мадад аз вай боз мегирад .

Акнӯн чун касеро шаҳвати мубошират ғолиб шуд ё фараҷ нигоҳ наметавонад дошт ва сабр наметавонад дошт ва агарчӣ хоҳад чашм аз назару дил аз андеша нигоҳ наметавонад дошт ва сабр наметавонад кард , тадбири он буд ки аввали боиси шаҳватро заъиф гардонем . Ва он ба се чиз буд : яке он ки донем ки мадади вай аз ғизоу таоми хуши хезад , пас мадади бозгирим ва рӯза фармойем , чунон ки шабонгоҳи нон тиҳӣ хӯрду гӯшту таоми муқаввӣ албата нахурд . Дувуми он ки роҳи асбоб ки ҳаяҷони шаҳавот аз он хезад бабандему ҳаяҷон аз назар буд ба сӯрати некӯ , пас бояд ки азлат кунаду чашм нигоҳ дорад ва аз роҳгзри занон ва кӯдакон бархезад . Сими он ки вайро таскин кунад ба мубоҳ то бидон аз шаҳавоти ҳароми барраад ва никоҳ кунад ки шаҳватро бидон таскин уфтаду бештари он буд ки беникоҳ аз ин шаҳват нараҳад .

Ва мисли нафас чун сутур саркашаст ки вайро риёзат бидон диҳем ки аввали алаф аз ваии бозгирим то ром шавад ,у дигари он ки алаф аз вай давр дорем то набинаду дигари он ки қадре ба ваии бидиҳем ки сукӯн ёбад . Ин ҳарасаи алоҷ шаҳватаст ва ин , заъиф кардани боис шаҳватаст .

Аммо қавӣ кардани боиси дайн ба ду чиз буд : яке он ки вайро андари фоидаи мсорът бо шаҳвати тамаъи афканӣ , бидон ахбор ки андари савоб касе ки аз ин сабр кунад омадааст , чун аз ин қӯт гирад тааммул кунад бидон ки фоидаи шаҳвати як соъат хоҳад буду фоидаи сабр аз ваии подшоҳӣ абад хоҳад буд то дайн қӯт гирад бар қадари қӯти ин имон . Ва дигари он ки вайро одат кунад ба мухолифи шаҳавоти андаки андак то далер шавад , чун касе ки хоҳад ки қавӣ шавад бояд ки қӯтро май озмоид ва корҳои қавӣ батадрӣҷ мекунад то пораи пораи фаротар ҳаме шавад , чунон ки касе ки киштӣ хоҳад гирифт бо мардии қавӣ бояд ки аз пеш бо касоне ки заъифтар бошад киштӣ ҳаме гираду қӯти ҳамеи озмоид ки аз он қӯт зиёдат шавад . Ва барои ин буд ки қӯти касоне ки кор сахт кунанд беш буд . Ва алоҷи сабр ба даст овардани андари ҳамаи корҳо инаст .