Мардумон чунин гӯйанд ки ҳар чаҳ хуш буд он неъмат буд . Ва хушӣҳо ва лиззатҳо бар се дараҷааст : яке онаст ки он хасис тараст ва он лиззати шикам ва фараҷаст ки халқи бештар он донанд ва бидон машғӯл бошанд ва ҳар чаҳ талаб кунанд барои он кунанд . Ва далели хасисӣ инаст ки ҳама бҳоем дар ин шарик бошанд ва дар пеш одамӣанд дар ин лиззат ки хӯришу гшни ҳайвонот бешаст , балки магасу мӯр бо одамӣ шариканд . Андари ин чун касе ҳамагии хеш бад-ӣн диҳад ба дараҷаи ҳашароти замин кифоят кардааст .

Дараҷаи дувуми лиззати ғалабау раёсату беҳтар омаданаст аз дигарон ки он қӯт хашмаст ва он гарчи шарифтараст аз лиззати шикаму фараҷ , локини ҳам хасисаст ки баъзе аз ҳайвонот дар ин шарикаст . Ки агар ҳамаро нест шеру палангро шараи кибру ғалаба кардану беҳтар омадан ҳаст .

Дараҷаи сими лиззати илму ҳикмату маърифати ҳақи таъолӣу аҷоиби сунъ вайаст ва ин шарифаст . Ки ин ҳеҷ бҳимаҳро нест , балки ин сифат млоикаҳаст ва балки аз сифоти ҳақ таъолӣаст . Ҳар киро лиззати вай дар инаст комиласт ва ҳар киро дар ин ҳеҷ лиззат нест ноқисаст балки беморасту ҳолк . Ва бештари муъминон аз ин ду қисм бошанд ки ҳам лиззат ин ёбанд ва ҳам лиззати дигари чизҳо чун лиззати раёсату шаҳват , влкн ҳар киро бар ваии ғолиби лиззати маърифат буд он дигари бад-ӣни мастуру мғФўр буд . Ва ҳар ки он дигари ғолиб буд ва ин ба таклиф буд ба дараҷаи нуқсони наздиктар буд агар ҷаҳд он накунад то ин ғолиб ояду маънии руҷҳони каффаи ҳасаноти ин буд .