Бидон ки бар бало низ шукр бояд кард ки ҷузи куфру маъсияти ҳеҷ бало нест ки на мумкин буд ки андари он хайрӣ бошад ки ту ндонӣу худои таъолии хайри ту беҳтар донад , балки дар ҳар блоӣӣ аз панҷ гӯнаи шукр воҷибаст :

Яке он ки мусӣбат ки буд дар тан буд ва дар кори дунё . Ва дар кор дайн набӯд . Яке саҳли тстриро гуфт , « дузд дар хона ман рафту колои бабрад » , гуфт , « агар шайтон дар дил шудӣу имони ббрдӣ чаҳ кардӣ ? »

Дувуми он ки ҳеҷ беморӣ ва бало нест ки на бтар аз он тавонад буд . Шукр бояд кард ки бтар аз он набӯд . Ки ҳаркии мустаҳаққи ҳазор чӯб буд ки бизананд чун сад беш назананд вайро ҷои шукр буд . Яке зо аз машойихи таштии хокистар ба сар фурӯ карданд , гуфт , « чун мустаҳаққ оташ будам ба хокистар сулҳ карданд неъматӣ тамомаст » .

Сеюм он ки ҳеҷ уқубат нест ки агар ба охират афтодӣ азимтар будӣ , шукр бояд кард ки дар дунё будӣ . Ва ин сабаби он буд ки бисёре уқубати охир аз вай биафтад . Ва расӯл ( с ) гуфт , « ҳаркиро дар дунё уқубат карданд дар охират накунанд , чаҳ балои куффорат гуноҳонаст , чун бигноаҳ гардад уқубат аз куҷо буд ? » пас табиб ки туро доруӣ талх диҳад ва Фсд кунад агарчӣ бо ранҷ буд ҷои шукр буд ки бад-ӣни ранҷ аз ранҷи бемории сахти брстӣ .

Чаҳоруми он ки ин мусӣбат бар ту набишта буд ва дар лавҳи маҳфӯз ва дар роҳ буд , чун аз роҳ бархест ва бозпас карда омад ҷои шукр буд . Шайхи Абӯсаид аз хари дарафтод . Гуфт , « Алҳамдулиллоҳ » гуфтанд , « чаро ? » гуфт , « аз он ки балои бозпас пушт афтод » . Яъне ки воҷиб буд ки ин ббўд ки дар қазои азалӣ ҳукм карда буд .

Панҷуми он ки сабаби савоб охират бошад аз ду ваҷҳ : яке он ки савоби бузург буд чунон ки дар ахбор омадааст . Ва дигари он ки сари ҳамаи гуноҳони улфат гирифтанаст бо дунё , чунон ки дунёи биҳишт ту шавад ва рафтан ба ҳазрати илоҳяти зиндон ту шавад . Ва ҳаркиро дар дунё ба балоҳо мубтало карданд дили вай аз дунё нФўр шавад . Ва ҳеҷ бало нест ки на тодибӣаст аз ҳақи таъолӣ ва агар кӯдаки оқил буд , чун вайро адаб кунанд бидонад ки фоидаи он бисёр буд .

Ва дар хабараст ки , » худои таъолӣ ба балои дӯстони хешро таъаҳҳуд кунад , чунон ки шумо беморро ба шаробу таом таъаҳҳуд кунед » . Ва яке расӯл ( с )ро гуфт ки моли ман ббрднд гуфт , « хайр нест дар касе ки мол вай нашаваду тани вай бемор нагардад ки худои таъолӣ чун бандаеро дӯст дорад бало бар ваии резад » . Ва гуфт , « бисёр дараҷотаст дар биҳишт ки банда ба ҷаҳд хеш бидон натавонад расед , худои тъоли вайро ба балои расонад » .

Ва як рӯзи расӯл ( с ) ба осмон менигаред . Бихандед ва гуфт , « аҷаб бимонадам аз қазои худои таъолӣ дар ҳақи муъмин ки агар ба неъмат ҳукм кунад ва агар ба бало , ризо диҳаду хайр вай бошад , яъне ки бар ин сабр кунад ва бар он шукр . Ва дар ҳар ду хайри вай буд » . Ва гуфт , « аҳли офият дар қиёмат хоҳанд ки дар дунёи гӯшти эшон ба нохуни пирои ббридндӣ , аз баси дараҷот ки аҳли балоро бенанд » , ва яке аз пайғомбарон гуфт , « борхдоё ! неъмат бар кофарон май резӣу бало бар муъминон . Чаҳ сабабаст ? гуфт , « бандау балоу неъмати ҳама аз он мананд . Муъминро гуноҳ буд . Хоҳам ки ба вақти марги пок ва бегуноҳ маро бинад . Гуноҳони вайро ба балои ин ҷаҳон куффорат кунаму кофарро некуӣҳо буд . Хоҳам ки мукофоти он ба неъмати дунёи бозкнм то чун маро бинад вайро ҳеҷ ҳақ намонда бошад то уқубати вай тамом битавонам кард » .

Ва чун ин оят фурӯд омад ки ҳарки бадӣ кунад ҷазо бинад . Ман иъмли сўои иҷзбаҳ , садиқ гуфт , « ё расӯли аллоҳ ! чигуна халос ёбем ? » гуфт , « на бемор шавед ва на андӯҳгин шавед . Ҷазои гуноҳи муъмини ин буд » . Сулаймон ( ъ )ро фарзандӣ буд . Фармон ёфт . Ранҷур шуд . Ду Фриштаҳ бар сӯрати хасми пеш вай омаданд . Яке гуфт , « тухм дар замин афгандам . Ин дигар дар зер пой оварад ва табоҳ кард » . Дайгарӣ гуфт , « тухм дар шоҳроҳ афганда буд . Чун аз чап ва рост набӯд роҳ дар зер пой оварадам » . Сулаймон ( ъ ) гуфт , « надонистӣ ки тухм дар шоҳроҳи афканӣ аз рўндгон холӣ набӯд ? » гуфтанд , « пас ту надонистӣ ки одамӣ дар шоҳроҳ маргаст ки ба марги писари ҷомаи мотами дрпўшидӣ ? » пас сулаймон ( ъ ) тавба карду омурзиши хост .

Умри бен абдулазизи писари хешро бемор дид бар хатари марг . Гуфт , « эй писари ту аз пеш бирав то дар тарозуӣ ман бошӣ ки ман дӯст тар дорам аз он ки ман дар тарозуӣ ту бошам » . Гуфт , « эй падари ман он хоҳам ки ту дӯсттар дорӣ » . Ибни аббосро хабар доданд ки духтарат бамурд . Гуфт , « анои ллаҳу анои илайҳи роҷъўн , уратӣ бапушеду мўнтӣ кифоят карду савобии нақди гашт » . Пас бархест ва ду ракаат намоз кард ва гуфт , « чунин фармӯдааст ки : астъинўои болсбру алслўаҳи мо ҳарду ба ҷо оварадем » .

Ва ҳотам асл гуфт , « худои таъолӣ дар қиёмат ба чаҳор кас бар чаҳор гуруҳ ҳуҷҷат кунад : ба сулаймон бар тавонгарон ва ба Юсуф бар бандагон ва ба исо бар даравишон ва ба Айюб бар аҳли бало » . Ин қадар аз илми шукри кифоят буд дар ин китоби валлоҳи аълами болсўоб .