Бидон ки аввали мақом аз мақомоти дайн яқинасту маърифат , пас аз маърифати хавфи хезад ва аз хавфи зуҳду сабру тавбау сидқу ихлосу мувозибат бар зикру фикр бар давом падед ояд . Ва аз он инсу муҳаббати хезад ва ин ниҳоят мақомотаст . Ва ризоу тафвизу шавқи ин ҳамаи худ табаъ муҳаббат бошад . Пас кимиёии саодати пас аз яқину маърифат ки худроу худоро бишнохт , хавфаст ва ҳарчӣ пас аз онаст бевай рост наёяд ва ин ба се тариқ ба даст ояд :

Яке ба илму маърифат ки чун худроу ҳақи таъолиро бишнохт ба зарурат битарсад ки ҳарки дар чангол шер афтоду шерро бишносад , ӯро ба ҳеҷ алоҷу ҳила ҳоҷат набошад то битарсад , балки айн хавф гардаду ҳаркии худоиро таъолӣ ба камолу ҷалолу қудрат ва бениёзӣ аз халқ бишнохт ва худро ба бечорагӣ ва дармондагӣ бишнохт , хештанро ба ҳақиқат дар чангол шер бидид , балки ҳаркии ҳукми худоӣ таъолӣ бишнохт ки ҳарчӣ хоҳад буд то ба қиёмати ҳукм бкрдаҳаст , баъзеро саодат бевсилтӣ ва баъзеро шақоват беҷиноятӣ , балки чунон ки хост ва он ҳаргизи бнгрдд , лобуди тарсад .

Ва барои ин гуфт расӯл ( с ) ки Мӯсо ( ъ ) бо одам ( ъ ) ҳуҷҷат оварад . Одами Мӯсоро низ оварад . Мӯсо гуфт , « худои туро дар биҳишт фурӯд оварад ва бо ту чунин ва чунин кард . Чаро осӣ шудӣ то худро ва моро дар балои афкандӣ ? » одам гуфт , « он маъсият бар ман набишта буд ва дар аввали ҳукми вайро хилоф натавонистам кард . Фҳоҷи одам , Мӯсо » . Сухани Мӯсо дар дасти одам мунқатиъ шуд ва ҷавоб надошт .

Ва абвоби маърифат ки аз он хавфи хезад бисёрасту ҳаркии орифтар хоиФтар то дар ривоятаст ки Ҷабраилу расӯл ( с ) ҳарду мегиристанд . Ваҳй омад ки чаро мегарӣед ва шуморо эмин кардаам ? гуфтанд , « борхдоё ! аз макри ту эмин наем » . Гуфт , « ҳамчунин мебошед » . Ва аз камоли маърифати эшон буд ки гуфтанд набояд ки ончии моро гуфтаанд ки эмин бошед озмоишӣ бошад ва дар таҳти вай сиррӣ бошад ки мо аз дарёфт он оҷиз бошем .

Ва дар рӯзи бадари ибтидои лашкари мусулмонон заъиф шуданд . Расӯл ( с ) тарсид ва гуфт , « борхдоё ! агар ин мусулмонон ҳалок шаванд бар рӯй замин касе намонад ки туро бпрстд » . Садиқ гуфт , « савганд бар худои таъолӣ чаҳ диҳӣ ки туро ба нусрат ваъда додааст . Лобуди ваъдаи худ рост кунад » . Мақоми садиқ дар ин вақти эътимод буд бар ваъда ба караму мақоми расӯл ( с ) хавф буд аз макр . Ва ин тамомтар буд ки донист ки касе асрори корҳои илоҳӣу таъбияи вай дар тадбири мамлакату сарриштаи тақдири ваии бознёбд .

Тариқи дувум онаст ки чун аз маърифат оҷиз ояд суҳбат бо аҳл хавф кунад то хавфи эшон ба вай сироят кунад ва аз аҳли ғифлат давр бошад ва аз ин хавф ҳосил ояд агарчӣ ба тақлид буд . Чун хавфи кӯдак аз мор ки падарро дида бошад ки аз он май гурезад , вай низ битарсад ва бигурезад , агарчӣ сифат мор надонад . Ва ин заъифтар буд аз хавфи ориф ки агар кӯдаки борӣ чанд мъзмро бинад ки даст ба мор май барад , чунон ки ба тақлиди тарсади ҳам ба тақлид эмин шавад ва даст бидон барад . Ва он ки сифат мор донад изоин эмин буд . Пас бояд ки муқаллид дар хавф аз суҳбати аҳли амну ғифлат ҳазар кунад , хосса аз касе ки ба сӯрати аҳл илм бошад .

Тариқи сими он ки чун ин қавми наёбад ки бо эшон суҳбат кунад ки дар ин рӯзгори камтар мондаанд , ҳол эшон башнаваду кутуб эшон бархонад ва мо бад-ӣни сабаби баъзе аз аҳволи анбиёу авлиё дар хавф к-эйат кунем то ҳаркии андаки моя хирад дорад бидонад ки эшон оқилтарину орифтарин халқ буданд ва чунон тарсиданд , дигаронро аввалитар буд ки битарсанд .