Бидон ки хилоф кардаанд ки дарвеши собири фозилтар ё тавонгари шокиру дуруст онаст ки дарвеши собири фозилтар аз тавонгари шокир ва ин ахбори ҷумлаи далел онаст . Аммо агар хоҳӣ ки сари кори бадонеи ҳақиқат онаст ки ҳарчӣ туро аз зикри муҳаббати ҳақи таъолӣ монеъаст он мазмум буд . Кас бошад ки монеъи ваии дарвешӣ буд ва кас бошад ки монеъи ваии тавонгарӣ буд . Ва тафсили ин онаст ки дар миқдори кифоят бӯдан аз нобӯдани аўлитр , чаҳ ин қадар аз дунё чора несту зоди роҳ охиратаст .

Ва аз ин гуфт расӯл ( с ) ки ёрб ! қӯти оли Муҳамади қадар кифоят кун » . Аммо ҳарчӣ зиёдат аз онаст нобӯдани аўлитр , чун дар ҳирсу қаноати ҳоли ҳарду баробар бошад чаҳ фақири ҳарис ва чаҳ тавонгари ҳариси ҳарду овехта моланд ва бидон машғуланд аммо дарвешро сифоти башарияти кӯфта ҳаме шавад ва ба ранҷӣ ки мебинад аз дунё нФўр мешавад . Ва чун дунёи зиндон вай шавад , агарчӣ ваии кораи он буд , ба вақти марги дили вай бо дунё кам илтифот кунад . Ва тавонгар бархӯрдорӣ барграфт аз дунё ва бо он инс гирифту фироқи Н бар вай дшхўортр шуд ва дар вақти марг бисёр фарқ бошад миёни ин дўдл , балки дар вақти ибодату муноҷоти ҳам чунин ки он лиззат ки дарвеш ёбад ҳаргиз тавонгар наёяд ва то дили асир ва кӯфта нашавад ва дар андӯҳу ранҷ гудохта нагардад лиззати зикр дар ботин фурӯ наёяд .

Ва ҳамчунин агар ҳарду дар қаноат баробар бошанд ҳам дарвеши фозилтар , аммо агар дарвеш ҳарис бошаду тавонгари шокиру қонеъ буд ва агар он мол аз вай ҷудо шавад чандон ранҷур нашавад ва ба шукри он қиём ҳаме кунаду дили вай ба шукру қаноат таҳорат меёбад ,у дили дарвеши ҳарис ба ҳирси олӯда ҳаме шавад влкн ба кӯфтагии ранҷу андӯҳ таҳорат меёбад , ин ба як дигар наздиктар уфтад .

Ва ба ҳақиқати даврии ҳарякӣ ба ҳақи таъолӣ ба қадари гусастагии дилу овехтагӣ он бошад ба дунё . Аммо агар тавонгарӣ чунон буд ки вайро бӯдан ва нобӯдани моли ҳардуи яке буду дили вай аз он хориҷ буд ва ончӣ дорад барои ҳоҷат халқ дорад , чунон ки Оишаи разии аллоҳи анҳо як рӯзи сад ҳазор дирам харҷ карду хештанро ба як дирам гӯшт нахарид ки рӯзаи кушояд , ин дараҷа аз дараҷаи дарвешӣ ки дили ваии бад-ӣн сифат набӯд аввалитар .

Аммо чун аҳволи баробар тақдир кунӣ дарвеши фозилтар ки бештари кори тавонгари он буд ки садақа диҳад ва хайр кунад . Ва дар хабараст ки даравишон гила карданду расӯлӣ ба наздики расӯл ( с ) фиристоданд ки тавонгарон хайри дунёу охирати ббрднд ки садақа ва зкўаҳ медиҳанду ҳаҷ ва ғзо мекунанд ва мо наметавонем . Расӯл ( с ) эшонро бнўохт ва гуфт , « марҳабои бку бмни ҷинати ман ъндҳм аз наздик қавмӣ омадӣ ки ман эшонро дӯст дорам . Эшонро бигӯӣ ки ҳарки ба дарвешӣ ср кунад барои худои таъолӣ , вайро се хислат буд ки ҳаргизи тавонгаронро набӯд . Яке он ки дар биҳишт кӯшкҳо бошад ки аҳли биҳишти онро чунон бинад ки аҳли дунёи ситораро ва он нест алои пайғомбарии дарвешро ё шаҳидии дарвешро ё муъминии дарвешроу дигари он ки ба панҷсад соли пештар дар биҳишт шаванд . Ва сими он ки чун дарвеши як бор бигӯед , « субҳони аллоҳу алҳмдллаҳу лои илоҳи алооллаҳи валлоҳи Акбар »у тавонгари ҳам чунон бигӯед , ҳаргиз ба дараҷа вай нарасад агарчӣ даҳ ҳазор садақа бо он бидиҳад . Пас даравишон гуфтанд , « рзино , хушнӯди шудем » .

Ва ин аз он гуфт ки зикр тухмӣаст ки чун дили фориғ аз дунёу андӯҳгин ва шикаста ёбад , дар ваии асар азим кунад ва аз дили тавонгар ки шод бошад ба дунёи ҳам чунон бозҷҳд ки об аз санги сахт . Пас чун дараҷаи ҳарякӣ ба қадари наздикии дил вайаст ба ҳақи таъолӣу машғӯлӣ ба зикру муҳаббат ва он машғӯлӣ ба қадари фароғат буд аз инс ба чизеи дигар . Ва дили тавонгар аз инс холӣ набошад , ҳаргиз кӣ баробар бошад ?

Аммо буд ки тавонгари хештани гумони барад ки вай дар миёни мол аз мол фориғаст . Ва ин ғурур бошаду нишони дурустии ин он буд ки Оиша кард ки моли ҳама харҷ кард чун хок , ва агар чунин будӣ ки мумкин будӣ дунёи доштан бо фароғат аз он , пайғамбарони чандини ҳазар чаро кардандӣ ва чаро Фрмўдндӣ ? то расӯл ( с ) мегуфт , « давр аз ман , давр аз ман ки дунё дар чашми ваии омада буд ва хештан биравӣ арза мекард » . Исо ( ъ ) мегуяд , « дар моли аҳли дунёи мнгрид ки партави он ҳаловати имон аз дили шумо бабрад » . Ва ин аз он гуфт ки чун он ҳаловат дар дил пайдо ояд ҳаловати зикри ҳақи таъолиро заҳмат кунад ки ду ҳаловат дар як дил гирд наёяд .

Ва дунёи худ ду чиз беш нест : ҳақасту ғайри ҳақ . Чун дил дар ғайри ҳақ бастӣ бидон қадар аз ҳақ гусаста шавад ва бидон қадар ки аз ғайри вай гусаста шуд ба ҳақи таъолии наздик тар мешавад . Абусулаймон дороне гуяд ки он як нафаси сард ки аз дил дарвеш барояд ба вақти орзӯе ки аз он оҷиз ояд , фозилтар аз ҳазор соли ибодати тавонгарӣ . Ва яке башари ҳоФиро гуфт , « маро дуо кун ки аёл дорам ва ҳеҷ чиз надорам » . Гуфт , « дар он вақт ки аёли туро гуяд ки нон нест ва орад нест ва ту аз он оҷиз бошӣу дарди он бо дил ту гардад , маро дар Ни вақт дуо кун , дуои ту дар он вақт аз дуои ман фозилтар буд » .