Ва ҳеҷ оқили мабодо ки ғофили вор чун бҳоем дар мубоҳот меравад ва аз нияти некӯ ғофил монад ки хусрони он азим буд ки аз ҳамаи ҳаракот суол хоҳанд кард ва дар ҳамаи мубоҳот ҳисоб хоҳад буд . Агар нияти бад буд бар вай буд ва агар нияти нек буд вайро буд ва агар на сар ба сар буд , влкни вақт зойеъ карда бошад ки бидон сарф карда бошад ва аз вай фоида нагирифта ва хилоф карда бошад ин оятро ки « влотнси нсибки ман алднё » яъне ки дунё гузаронаст . Ту насиби худ аз ваии бустон то бо ту бимонад .

Ва расӯл ( с ) гуфт , « бандаро бипурсанд аз ҳарчӣ карда бошад , то он қадар ки серума дар чашм кунад ё бории кулӯх ба ангушт бимолад ё дасти Фроҷомаҳ бародарӣ кунад » .

Ва илми нияти мубоҳот низ дарозаст , бибояд омухт . Ва мисоли ин он ки буии хуш ба кори доштан мубоҳасту раво буд ки касе рӯзи одина ба кор дораду қасди ваии тафохур буд ба тавонгарӣ ё риёии халқ ё ҷой ҷустани дили занони бегона бар андешаи фасод . Ва амонатҳои некӯи он буд ки қасд ҳурмат дошту таъзими хона худоӣ кунаду ният роҳатӣ кунад ки ба ҳамсоягон вай расад то осӯда шаванд ва он ки буии нохуш аз худ давр кунад то ранҷур нашаванд ва ё дар маъсият ғайбат науфтанд . Ва ният он кунад ки димоғро қӯт диҳад то софӣ шавад ва бар фикру зикр қодиртар шавад . Ину амсоли ин ният фароз ояд касеро ки қасди хайрот бар ваии ғолиб буд . Ва аз ин ҳарякии қрбтӣ буд .

Ва бузургони салаф чунин бӯдаанд ки қасд кардаанд то эшонро бар нон хӯрдан ва ба таҳорати ҷой шудан ва бо аҳли суҳбат кардан дар ҳар яке ниятӣ буд ки ҳеҷ чизи холӣ аз он нест ки на сабаб хайрӣаст , чун он хайри мақсӯд худ созад он савоб ҳосил ояд , чунон ки аз суҳбати аҳли ният фарзанд кунад ки такассури уммати Мустафо ( с ) буд . Ва нияти роҳат аҳл кунаду нгоҳдошти эшону хеш аз маъсият . Ва Сафёни саврии як рӯзи ҷомаи бошгўнаҳ дар пӯшида буд . Вайро гуфтанд . Даст фаро кард то рост кунад , пас бозоистод ва гуфт , « ин барои худоӣ дрпўшидм нахоҳам ки на барои худои бгрдонм » .

Ва закариё ( ъ ) ҷое муздур буд . Қавмӣ дар наздик вай шуданд ва нон мехӯрд , эшонро нагуфт ки бихӯред то тамом бихӯред . Онгоҳ бигуфт агар тамоми нхўрдмӣ аз кори эшон оҷиз омадӣу тамоми нкрдмӣ ва аз барои суннатии фаризае дасти бдоштмӣ . Сафёни саврӣ нон мехӯрд . Яке дршд . Вайро нагуфт бихӯр то тамом бихӯрад . Пас гуфт , « агар на он будӣ ки вом карда будам туро гуфтамӣ бихӯр » . Ва гуфт , « ҳарки касеро гуяд ки бихӯр ва ба дили онро кора бошад , агар он кас нахурд як бузаи бикрад ва он нифоқаст ва агар бихӯрад ду буза кард : яке нифоқу дигари он ки вайро дар хӯрдан чизе афганд ки агар донистӣ нахурдӣ , бо вай хиёнат кард »