Бидон ки сағираи умедвор буд ки афви вайро дарёбад , валикин ба баъзе аз асбоб азимтар гардаду хатари он низ саъб буд ва он шашаст :

Аввали он ки исрор кунад , чун касе ки пайваста ғайбат кунаду ҷома абрешимин дорад ё самоъ бар млоҳӣ кунад ки чун маъсиятӣ бар давом равад , асари он дар торикии дили азим буд , ҳамчунон ки тоъатӣ ки бар давом равад асари он андари равшании азим буд . Ва барои ин буд ки расӯл ( с ) гуфт , « беҳтарини корҳо онаст ки пайваста буд , агарчӣ андак буд » . Ва мисли ин чун қатра об бошад ки мутавотир бар сангӣ ҳаме ояд , лобуди санг сӯрох шавад . Ва агар он ба як бор бар ваии рихтндии он асар накардӣ , пас ки ҳарки ба сағирае мубтало шавад бояд ки истиғфор ҳаме кунаду пушаймонӣ ҳаме хӯрду азм ҳаме кунад ки низ накунад то гуфтаанд ки кабӣра ба истиғфор , сағираасту сағира ба исрор , кабӣра .

Дувуми он ки гуноҳро хирад дорад ва ба чашми ҳақорат ба вай ҳаме нигарад , гуноҳи бад-ӣн бузург шавад . Ва чун гуноҳро азим дорад хирад гардад , чаҳ азими доштан аз имону хавфи хезад ва ин дилро ҳимоят кунад аз зулмати гуноҳ то пас асарӣ накунад ,у хиради доштан аз ғифлату улфат гирифтан буд бо гуноҳ . Ва ин далел он кунад ки бо дили муносибат гирифтаасту мақсӯд аз ҳама диласт , ҳарчӣ дар дили асар беш кунад он азимтараст . Ва андар хабараст ки муъмини гуноҳи хешро чун кӯҳӣ бинад ки бар зибр вай бошаду ҳамеи тарсад ки бар вай уфтаду мунофиқ чун магасӣ бинад ки бар бинӣ нишинад ва биппарад . Ва гуфтаанд , « гуноҳӣ ки нёмрзнд онаст ки банда гуяд ин саҳласт , кошкӣ ҳамаи гуноҳи ман чунин будӣ » . Ва ваҳй омад ба баъзе аз анбиё ки ба хурдии гуноҳи мнгрид , ба бузургӣ он нигаред ки фармон ӯро хилоф ҳаме кунед ва ҳар банда ки ба ҷалоли ҳақи таъолии орифтар хатар , ин гуноҳи наздики ваии азимтар . Яке аз саҳоба ҳаме гуяд , « шумо корҳо ҳаме кунед ки он чун мӯӣ донед ва мо ҳар яке аз он чанд кӯҳӣ донистемӣ » . Ва бар ҷумлаи схти ҳақи таъолии андари маосӣ пинҳонаст ва мумкинаст ки андар онаст ки ту онро осонтар ҳамеи бинӣ , чунон ки гуфт , «у тҳсбўои ҳиноу ҳўи ъндоллаҳи азим » .

Сеюм он ки шод шавад ба гуноҳ ва онро ғаниматӣ ва футуҳӣ донад ва бидон фахр оварад ва бошад ки ба борномаҳ бигӯед ки фалонро фирефтаму моли ваии ббрдму вайро бимолидам ва дашном додам ва хаҷал кардаму андари мунозираи вайро тшўир додаму амсоли ин . Ва ҳарки ба сабаби ҳалоки худ шод шавад ва фахр кунад , далели о « буд ки дили ваии сиёҳ шудаасту ҳалок аз он он буд .

Чаҳоруми он ки чун парда бар канори вай нигоҳ дорад пиндорад ки ин худ аноятаст андари ҳақи вай . Натарсад аз он ки ин амҳолу астдроҷ буд то бтмомӣ ҳалок шавад .

Панҷуми он ки изҳор маъсият кунад ва стар ҳақи таъолиро аз хештан баргирад ва бошад ки дайгарӣ ба сабаби вай низ рағбат кунаду вайро ваболи рағбату маъсияти дигарон ҳосил ояд ва агар сариҳ касеро тарғиб кунаду асбоб он бисозад то андар вай омӯзад , вабол музоъаф гардад . Ва салаф гуфтаанд , « ҳеҷ хиёнат нест бар мусулмони пеш аз он ки маъсияти андари чашми вай осон кунӣ » .

Шашуми он ки гуноҳ касе кунад олам буду муқтада буд ва ба сабаби кирдори ваии дигарон далер шаванд ва гӯйанд агар набоистӣ кардӣ вай накардӣ , чунон ки олами ҳама абрешим шуд ва ба наздик султон шаваду мол вай бастанду андари мунозираи забони сафоҳат итлоқ кунаду андари ақрони хеш таъна занад ва ба касрати молу ҷоҳ фахр кунад , ҳамаи шогирдон ба вай иқтидо кунанду бадишон низ чун устод шаванд шогирдони дигар низ иқтидо кунанд ва аз ҳарякии ноҳитӣ табоҳ шавад ки аҳл ҳар шаҳрӣ ба яке аз эшон бгрўнд , ночори ваболи ҳамаи андари девон муқтада бошад .

Ва барои ин гуфтаанд , « хунаки он кас ки бимиради гуноҳи вай низ бимирад . Ва ҳарки чунин нагардад гуноҳ вай бошад ки ҳазор соли пас аз марг вай бимонад » . Яке аз уламоӣ банӣ Исроили тавбаи бикрад , ваҳй омад ба расӯли он рӯзгор ки вайро бигӯӣ ки агар гуноҳи миёни ман ва ту будӣ бёмрзидмӣ , акнӯн ту худ тавба кардӣ , он қавмро ки аз роҳи барадӣ ва чунин бимонаданд онро чаҳ кунӣ ? ва барои инаст ки уламо андар хатаранд ки гуноҳи аёшни яке ҳазор буду тоъати эшон яке ба ҳазор ки эшонро савоби касоне низ ки бадишон иқтидо кунанд ҳосил ояд . Ва бад-ӣни сабаб воҷиб ояд бар олам ки маъсият накунад ва чун кунад пинҳон дорад , балки агар худ мубоҳӣ бошад ки халқ бидон далер шаванд бар ғифлат , аз он ҳазар кунад . Заҳрӣ ҳаме гуяд , « аммо аз пеши ҳамеи хндидмӣ акнӯн муқтадо гаштем , моро табассум низ раво нест » . Ва ҷиноятии бузург буд ки касе зулати олам ҳикоят кунад ки бидон сабаби халқ бисёр аз роҳ беафтанд ва далер шаванд , пас зулати ҳамаи халқ воҷибаст пӯшидан ва аз он , олами воҷибтар .