Бидон ки гуфтем ки таваккулро банно бар ду имонаст : яке тавҳид ва он шарҳ кардему дигари он ки бадоне ки офаридагор вайасту ҳама ба вайаст ва бо ин ҳама раҳимасту ҳаким ва латифасту анояту шафқати вай дар ҳақ ҳар мӯрчаеу пашшае то ба одамӣ расад бештараст аз анояти шафқати модар бар фарзанд , чунон ки дар хабар омадааст .
Ва бадоне ки олам ва ҳарчӣ дар оламаст бар ваҷҳе офарӣдааст аз камолу ҷамолу лутфу ҳикмат ки варои ин мумкин набӯд . Ва бадоне ки ҳеҷ чиз аз раҳмату лутф бознгрФтаҳаст ва ҳарчӣ офарӣдааст чунон май бояд ки офарӣдааст ва агар ҳамаи уқалоӣ рӯй замин ҷамъ шаванд ва эшонро ба камоли ақлу зиракӣ роҳ диҳанд , андеша кунанд то сари мӯе ё пари пашша Эй ҳаст ки на чунон ки май бояд ё камтар май бояд ё меҳр ё некӯтар ё зишттар , ин наёбанд ва бидонанд ки ҳамаи чунон май бояд ки ҳаст . Ва ончӣ зиштаст камол дар онаст ки зишт буд ва агар набӯдӣ ноқис будӣу ҳикматӣ фӯт шудӣ ки агар зишт набӯдӣ Маслан каси худии қадар некуӣ надонистӣ ва аз он роҳат наёфтӣ ва агар ноқис набӯдӣ худ комил набӯдӣ ки комилу ноқис ба азоФти тавон шинохт , чунон ки чун писар набӯд падар набӯд ва чун падар набӯд писар набӯд ки ин чизҳо дар муқобила як дигаранду муқобилаи миёни ду чиз буд ва чун дуе бархезад яке дар муқобила наёяду онгоҳи муқобила ботил шавад .
Ва бидон ки ҳикмати корҳо раво буд ки бар халқи пӯшида буд , влкн бояд ки имон буд бидон ки хайрат дар он бошад ки вай ҳукм кардааст ва чунон май бояд ки ҳаст , пас ҳарчӣ дар олами беморӣ ва аҷзаст , балки маъсият ва куфрасту ҳалок ва нуқсонасту фақру дард ва ранҷаст дар ҳар яке ҳикматӣаст ва чунон май бояд ки онро дарвеши офарид аз он буд ки салоҳи вай дар дарвешӣ буд ки агар тавонгар будӣ табоҳ шудӣ ва онро ки тавонгари офарид ҳамчунин ва ин дарёӣ азимаст ҳам чун дарёии тавҳид ва бисёр кас низ андари ин ғарқ шудаанд ва ин ба сари қадар пайвастааст , дар ошкор кардан он рухсат нест , ва агар хавз кунем дар ин дарёи сухан дароз шавад , аммо срҷмлаҳи имони вай инасту таваккулро низ бад-ӣн ҳоҷатаст .