Гумон мабар ки ин паёмбаронро махсӯсаст ки гавҳари ҳамаи одамиён дар асли фитрати шоиста инаст , чунон ки ҳеҷ оҳанӣ нест ки ба асли фитрати шоиста он нест ки аз вай ойӣна барояд ки сӯрати оламро ҳикоят кунад , магари он ки зангор дар ҷавҳари вай ғўз кунаду вайро табоҳ кунад ҳамчунин ҳар дил ки ҳирси дунёу шаҳвату маосӣ бар вай ғолиб шавад ва дар вай мутамаккин гардад , бад-ӣн нарасад ва ба дараҷаи рин ва табъ расад ва ин шойистагӣ аз вай ботил шавад : «у кули мавлуди иўлди алии алФтраҳи Фобўоаҳи яҳудонау инсронаҳу имҷсонаҳ » .
Ва аз улӯми ин шойистагии ҳақи таъолӣ хабар дод бад-ӣни иборат ки гуфт : « аласти брбкми қолўои балӣ » чунон ки агар касе гуяд ҳар оқил ки бо ваии гӯйӣ : на ду аз яке бештараст ? гуяд ки : « балии рост буд » агар чаҳ ҳар оқилии ин ба гӯш сар нашунида бошад ва ба забон нагуфта бошад ,у лекини ҳамаи даруни ваии бад-ӣни тасдиқ оканда бошад , ҳамчунон ки ин фитрат одамиёнаст , маърифати рубубият низ фитрат ҳамааст , чунон ки гуфт : «у лӣни солтҳми ман халқи алсмўоту аларзи лиқўлни аллоҳ » ва дигар гуфт : « Фитраи аллоҳи алтии Фитри анноси алайҳо » ва ба бурҳони ақлӣ ва ба тҷрбти маълум шудааст ва ин ба паямбарон махсӯс нест , чаҳ паямбари ҳам одамӣаст : « қул анмои анои башари мслкм » .
Лекин касе ки вайро ин роҳ кушода шуд , агар салоҳи ҷумлаи халқи вайро бинмоӣанд ва бидон даъват кунанд ончии вайро намуданд , онро шариъат гӯйанду вайро паямбар гӯйанду ҳолати вайро муъҷиза гӯйанд ва чун ба даъвати халқ машғӯл нашавад , вайро вале гӯйанду ҳолоти вайро каромот гӯйанд ва воҷиб нест ки ҳар киро ин ҳол падед ояд , ба халқ ва ба даъват машғӯл шавад , балки дар қудрати ҳақ таъолӣ ҳаст ки вайро ба даъвати халқ машғӯл накунад , аммо бидон сабаб ки ин ба вақте буд ки шариъати тоза буд ва ба даъвати дигар ҳоҷат набӯд ва ё бидон сабаб ки даъватро шартии дигар буд ки дар ин вале мавҷӯд набӯд .
Пас бояд ки имони дурусти дорӣ ба вилояту каромати авлиёу бадоне ки аввали кор ба муҷоҳидат таъаллуқ дораду ихтиёрро ба вай роҳ ҳаст , влкн на ҳар ки корд , дуруд ва на ҳар ки равад , расад на ҳар ки ҷӯяд ёбад , влкн ҳар кор ки азизтар буд , шароити он бештар буд ва ёфт он нодиртар буд ва ин шарифтарин дараҷот одамӣаст дар мақоми маърифату талаб кардан ин , бемуҷоҳидат ва бе перии роҳи рафтау пухта , рост наёяд ва чун ин ҳар ду бошад то тавфиқ мусоидат накунад ва то дар азали вайро бад-ӣни саодат ҳукм накарда бошанд , ба мурод нарасад ва ёфтан дарҷати имомат , дар илми зоҳир ва дар ҳамаи корҳои ихтиёрӣ ҳамчунинаст .