Агар хоҳӣ ки худро бишносӣ , бидон ки туро ки офарӣдаи андар аз ду чиз офарӣдаанд : яке ин колбуди зоҳир ки онро тан гӯйанду вайро ба чашми зоҳир метавон дид ва яке маънии ботин ки онро нафас гӯйанд ва дил гӯйанд ва онро ба басирати ботини тавон шинохт ва ба чашм зоҳир натавон диду ҳақиқати ту он маънӣ ботинаст ва ҳар чаҳ ҷуз онаст ҳамаи табаъ вайасту лашкару хидматкор вайаст ва мо онро номи дили хоҳеми ниҳод .

Ва чун ҳадис дил кунем бидон ки он ҳақиқати одамиро май хоҳем ки гоҳи онро рӯҳ гӯйанду гоҳи нафасу бад-ӣни дил на он гӯшти пора май хоҳем ки дар сина ниҳодааст аз ҷониби чап , ки онро қадре набошад ва он сутуронро низ бошаду мурдаро бошад ва онро ба чашм зоҳир битавон дид ва ҳар чаҳ онро бад-ӣн чашм битавон дид , аз ин олам бошад ки онро олам шаҳодат гӯйанд .

Ва ҳақиқати дил аз ин олам несту бад-ӣни олами ғариб омадааст ва ба роҳи гузар омадааст ва он гӯшти пораи зоҳир , мураккабу олат вайасту ҳамаи аъзоъи тани лашкар вайанду подшоҳи ҷумлаи тан вайасту маърифати худои таъолӣу мшоҳдти ҷамоли ҳазрати вай сифатасту таклиф бар вайасту хитоб бо вайасту итобу уқоб бар вайасту саодату шақовати аслии ваии росту тани андари ин , ҳамаи табаъ вайасту маърифати ҳақиқати вайу маърифати сифоти ваии калиди маърифати худоӣ таъолӣаст ҷаҳд он кун то вайро бишносӣ ки он гавҳар ки он гавҳар азизаст ва аз гавҳар Фариштагонасту маъдани аслии ваии ҳазрат илоҳятаст аз онҷо омадааст ва ба онҷо боз хоҳад рафту ӣнҷо ба ғурбат омадааст ва ба тиҷорату ҳрост омадааст ва пас аз ин маънии тиҷорату ҳростро бишносӣ , аншоءи аллоҳи таъолӣ .