Кавокибу табоиъу буруҷи фалаки кавокиб ки ба дувоздаҳ қисматасту арш ки вароӣ ҳамааст аз ваҷҳе чун мисол подшоҳӣаст ки вайро ҳуҷра хос бошад ки вазири вай онҷо нишинаду гирдогирди он ҳуҷраи равоқӣ буд ба дувоздаҳ полгонаҳ ва бар ҳар полгонаҳи нойибӣ аз он вазир нишаста ва ҳафт нақиби савор , беруни он полгонҳо , гирди он дувоздаҳ полгонаҳ мегирданд , аз беруну фармони нойибони вазир ки аз вазири бадишон расида бошад , мешунаванд ва чаҳор каманд дар дасти ин чаҳор пиёдаи ниҳода то меандозанду гуруҳеро ба ҳукми фармон ба ҳазрат мефиристанду гуруҳеро аз ҳазрат давр мекунанду гуруҳеро халъат медиҳанду гуруҳеро уқубат мекунанду арши ҳуҷра хосасту мустақари вазир мамлакатаст ки ваии фириштаи муқарраб таринасту фалаки алкўокби он вроқаст ва дувоздаҳ бурҷ , он дувоздаҳ полгонаҳасту нойибони вазир Фариштагон дигаранд ки дараҷаи эшон дараҷаи фурӯтар фириштаи муқарраб таринаст ва ба ҳар яке амали дигар мФўзаст ва ҳафт ситораи ҳафт савораст ки чун нақибон , ҳамеша гирди он полгонҳо май бароянд ва аз ҳар полгонаҳи фурмоне аз навъи дигар бадишон мерасад ва он ки вайро чаҳор унсур гӯйанд чун оташу обу боду хок , чун чаҳор чокар пиёдаанд ки аз ватани хеши сафари нкнндўи чаҳор табоиъи ҳарорат ва баравадату рутӯбату юбусат , чун чаҳор камандаст дар дасти эшон , Маслан чун ҳол бар касе бигардад ки рӯй аз дунё бигардонаду андӯҳу бим бар вай муставле шавад ва неъматҳои дунё дар дили вай нохуш гардад , вайро андӯҳи оқибати кор хеш бигирад , табиб гуяд ки ин бемораст ва ин иллатро молихулё гӯйанд ,у алоҷи ваии тбих аФтимўнаст ва табиӣ гуяд асли ин иллат аз табиати хушкии хезад ки бар димоғ муставле шаваду сабаби ин хушкии ҳавоӣ зимистонаст ва то баҳор наёяду рутӯбат бар ҳаво ғолиб нашавад , вай салоҳ напазирад , ва мунаҷҷим гуяд ин савдоӣаст ки вайро пайдо омадаасту савдо аз Уториди хезад , ки вайро бо миррӣх мшоклтӣ уфтад нои Маҳмӯд то онгоҳ ки Уторид ба муқоринаи саъдин ё ба таслис эшон нарасад , ин ҳол ба салоҳ наёяду ҳама рост мегӯйанд влкн : злки мблғҳми ман алълм .

Аммо инки дар ҳазрати илоҳяту рубубият ба саодати вай ҳукм карданд ва ду нақиби ҷилду кордонро ки эшонро Уторид ва миррӣх гӯйанд , аз он фиристоданд то пиёда аз пиёдагони даргоҳ ки вайро ҳаво гӯйанд , каманди хушкиро биндозад ва дар сару димоғи ваии афканд ва рӯй вай аз ҳамаи лаззот дунё бигардонад ва ба тозӣонаи биму андӯҳ ва ба зимоми иродату талаби вайро ба ҳазрати илоҳят даъват кунад , ин на дар илми тиб ва на дар табиат ва на дар нуҷум бошад , балки аз баҳри илми набувват берун ояд ки муҳӣтаст ба ҳамаи атрофи мамлакат ва ба ҳамаи уммол ва нақабоу чокарони ҳазрат ва шинохтааст ки ҳар ки барои чаҳ шуғланд ва ба чаҳ фармон ҳаракат кунанду халқро ба куҷо мехонанд ва аз куҷо боз ме доранд

Пас ҳар яке ончӣ гуфт рост гуфт влкн аз сари подшоҳи мамлакат ва аз сари ҷумлаи асФҳсолорони мамлакат хабар надошту ҳақ , субҳонау таъолӣ , бад-ӣни тариқ ба балоу беморӣу савдоу меҳнат , халқро ба ҳазрат хеш мехонд ва мегуяд , « ин на беморӣаст , ки он каманди лутфи мост ки авлиёии хешро бидон ба ҳазрат хеш хонем , « ани алблоءи муваккили болонбёءи сами болоўлёи сами аломсли Фоломсл » , ба чашми беморони фарои эшон мнгрид ки эшон аз моянд , маразати Флми тъднӣ дар ҳақи эшон бад-ӣн меояд .

Пас он мисолии пешин , минҳоҷи подшоҳии одамӣ буд ва дар даруни тани хеш ва ин мисоли ҳам минҳоҷи мамлакат вайаст беруни тани хешу бад-ӣни ваҷҳ , ин маърифат низ ҳам аз маърифати хеш ҳосил ояд , бад-ӣни сабаб буд ки маърифати нафаси худ унвон аввал сохтем .