Ҳамоно гӯйӣ ки агар азоби алқбр аз ҷиҳати алоқа ӣ диласт ба ин олам , ҳеҷ кас аз ин холӣ набошад ки зану фарзанду молу ҷоҳро дӯст дорад , пас ҳамаро азоб алқбр хоҳад буд ва ҳеҷ кас аз ин нараҳад ҷавоб онаст ки на чунинаст ки касоне бошанд ки аз дунёи сайр шуда бошанд ва эшонро дар дунёи ҳеҷ масаррати гоҳ ва ҳеҷ осоиш ҷой намонда бошаду орзӯманд марг бошанд ва бисёре аз мусулмонон , ки дарвеш бошанд , чунин бошанд он қавм ки тавонгар бошанд низ бар ду гуруҳ май бошндгрўҳии бози он ки ин асбобро дӯст доранд , худоиро , ъзўҷл , низ дӯст доранд , эшонро низ азобӣ набӯду мисоли эшон чун касе буд ки сарое дорад ва шаҳрӣ дорад ки онро дӯст дорад , влкни раёсату салтанату кӯшки боғ аз он дӯсттар дорад , чун вайро маншури султон ба раёсати шаҳрӣ дигар расад , вайро берун шудан аз он ватани ҳеҷ ранҷ набошад ки дӯстии хонау саройу шаҳр , дар он дӯстии раёсат ки ғолибтараст , ночиз гардад ва нопидо шавад ва ҳеҷ асар бинмоанд пас анбиёу авлиёу порсиёни мусулмон агарчӣ дили эшонро ба зану фарзанду шаҳру ватан илтифотӣ бошад , чун дӯстии худо пайдо ояду лиззати инс ба ваии пайвандад , он ҳама ночиз гардаду лиззат ба марг пайдо ояд , пас эшон аз ин эмин бошанд аммо касоне ки шаҳавоти дунёро дӯсттар доранд , аз ин азоби нрҳнду бештар ин бошанд барои ин гуфт эзад , ъзўъло , «у ани мнкми алои воридҳо кони алии рбк ҳатман мқзёи сами ннҷии аллазӣнаи атқўоу назри алзолмини фӣҳо ҷсё » ин қавмро муддатӣ азоб кунанд , пас чун аҳди эшон аз дунё дароз шавад , фаромӯш кунанд лиззати дунёроу асли дӯстии худои таъолӣ ки дар дил бӯда бошад , пои дидор омадани истад ва мисли вай чун касе буд ки ваии сароеро дӯсттар дорад аз сарои дигар ё шаҳриро аз шаҳрӣ ё заниро аз зании дигар ; влкни он дигарро низ дӯст дорад , чун вайро аз дӯсттарин давр кунанд ва бидон дигари аўФтд , муддатӣ дар фироқи он ранҷур бошад , онгоҳи онро фаромӯш кунад ,у хуии фарои он дигар кунаду асли он дӯстӣ ки дар дил бӯдааст ба муддати дароз подидор ояд .

Аммо он касе ки худои таъолиро Аслан дӯст надорад , ваии андари он азоб бимонад ки дӯстии ваии ҳамаи бози он буд ки аз ваии бозстднд , ба чаҳ селоат аз он халос ёбад ва яке аз асбоби он ки азоби кофар мухилладаст инаст .

Ва бидон ки ҳар касе даъвӣ мекунад ки ман худоиро , ъзўҷл , дӯст дорам ё аз дунё дӯсттар дорам ва ин мазҳаби ҳама ҷаҳонаст ба забон , влкни инро маҳакӣ ва меъёрӣ ҳаст ки бидон бишносанд ва ин он буд ки ҳар ки нафасу шаҳват , вайро чизе фармоеду шаръи худои хилоф он фармоед , агар дили худро ба фармони худоӣ моилтар бинад , худ вайро дӯст медорад , чунон ки касе ки ду касро дӯст дорад ва якеро дӯсттар дорад , чун миёни эшон ихтилоф уфтад , худро ба ҷониби дӯсттар моилтар бинад ва худро бад-ӣн бишносад ки вайро дӯсттар медорад ва чун чунин набӯд , гуфт ба забони ҳеҷ суд надорад ки он гуфт дурӯғ буд .

Ва барои ин гуфт расӯл ( с ) ки , « ҳамеша гӯяндагони лоолаҳи алооллаҳи худро аз азоби худоӣ , ъзўҷл , ҳимоят мекунанд то онгоҳ ки сФқаҳи дунё бар сФқаҳи дайн ихтиёр кунанд чун ин бикунанд , худоӣ , ъзўҷл , эшонро гуяд , « дурӯғ мегуяд ки гуфт лоолаҳи алооллаҳ бо зини мъомлти дурӯғ буд . »

Пас аз ин ҷамалат бишнохтӣ ки аҳли басират , ба мшоҳдти ботини бенанд ки аз азоби алқбр кӣ хоҳад раст ва бидонанд ки бештар халқ нахоҳанд раст влкн дар муддат ва дар шиддати тафовут бисёраст , чунон ки дар ълоқти эшон бо дунёи тафовут бисёраст .