Ҳамоно ки гуруҳе аз аҳмақон ва мағрурон гӯйанд ки агар азоб алқбр бошад , мо аз ин эминем ки моро ҳеҷ ълоқтӣ нест ва ҳастӣ ва нест он наздики мо якеаст ва ин даъвӣ маҳол бошад ва то нёзмоид банданд агар чунонаст ки ҳар чаҳ вайро ҳаст ҷумлаи дузди бабрад ва ҳар қабул ки вайро ҳаст ба дайгарӣ шавад аз ақрони вай ва ҳар мурӣд ки вайро бошдози ваии бигардаду вайро мазаммат кунад , аз он дрдли ваии ҳеҷ асарӣ накунад ва ҳамчунон бошад ки моли дайгарии бдзднду қабули дайгарӣ ботил шавад , онгоҳи ин даъвии ваии рост буд ва бошад ки гуяд ки ман бар ин сифатаму мағрур буд то банд заданд ва аз вай барнагарданд , банданд пас бояд ки мол аз хештан ҷудо кунад ва аз қабул бигурезад ва худро биёзмоед , онгоҳ эътимод кунад ки бисёр кас буд ки пиндошт ки вай бо зану канизаки ҳеҷ ълоқтӣ надорад , чун талоқ доду бФрўхт , оташи ишқ ки дар дили ваии пӯшида буд падедор омаду девонау сӯхтаи гашт .

Пас ҳар ки хоҳад ки аз азоби алқбр руста бошад , бояд ки вайро бо дунёи ҳеҷ ълоқтӣ набӯд ало ба зарурат , чунон ки касеро ба таҳорати ҷои ҳоҷат буд , вайро дӯст дорад ба зарурат ва бихоҳад ки аз он барраад , пас бояд ки ҳирси вай ба таом ба меъдаи расонӣдан ҳамчунон буд ки бар фориғ кардани меъда аз таом , ки ҳар ду заруратасту ҳамаи корҳои дигар ҳамчунин пас агар дил аз ин алоқаи холӣ натавонад кард , бояд ки бо мувозибат бар ибодат ва бар зикри худои таъолии зикр бар дили хеш ғолиб гирданд , чунон ки ғолибтар шавад ин дӯстӣ бар дӯстии дунёу ҳуҷҷат ва бурҳон мехоҳад бар ин маънӣ ба мтобъти шариъату тақдими фармони ҳақ бар ҳавои хеш агар нафаси ваии вайро итоат дорад , бар ин маънии худ эътимод кунад ки аз азоб алқбр раст ва агарна чунин буд , тан ба азоби алқбри бунаад , магар ки афви эзад дар расад ва ӯро дар ёбад .