Пас бидон ки агар касеро дасту пой мафлуҷ шавад , вай бар ҷой хеш бошад , зеро ки « вай » на даст ва пойаст ки дасту пои ваии олат вайасту ваии мустаъмал онасту чўнонкаҳи ҳақиқат « тўӣӣ , ту » на даст ва пойаст , ҳамчунин на пушту шикам ва сараст ва на ин қолаб туаст , агар ҳама мафлуҷ шавад , раво бошад ки бар ҷой бошӣу маънии марг онаст ки ҳамаи тан мафлуҷ шавад ки маънии мафлуҷии даст онаст ки тоъат ту надорад ки агар тоъат медошт , ба сифатӣ медошт ки онро « қудрат » гӯйанд ва он сифати нурӣ буд ки аз чароғи рӯҳи ҳайвонӣ ба вай мерасед , чун дар урӯқ , ки масолики он рӯҳаст , сада Эй афтод , қудрат аз вай бишуд ,у тоъат мутааззир шуд ҳамчунин ҷумлаи қолаб , ҳамаи тоъати ту ки медорад , ҳам ба воситаи рӯҳ ҳайвонӣ медорад , пас чун мизоҷи вай табоҳ шавад ва тоъат надорад , онро « марг » гӯйанд ва ту бар ҷой хеш бошӣ , агар чаҳ тоъатпазир бар ҷой хеш нест .

Ва ҳақиқати тўӣии ту ин қолаб чун бошад ? ва агар андеша кунӣ , доне ки ин аҷзоъи ту на он аҷзост ки дар кӯдакӣ бӯдааст ки он ҳама ба бухори мтҳлл шудааст ва аз ғизо ба дили бози омада , пас қолаб ҳамон нест ва ту ҳамоне пас , тўӣии ту , на бад-ӣн қолабаст , қолаб агар табоҳ шавад , гӯи табоҳи шӯи ту ҳамчунон зиндае ба зоти хеш .

Аммо авсофи ту ду қисмаст , яке ба ба мушорикати қолаб , чун гуруснагӣу тишнагӣу хоб ки ин бемеъда ва беҷисм рост наёяд , ин ба марг ботил шавад ва яке он ки қолабро дар он ширкатӣ набӯд , чун маърифати ҳақи таъолӣу ҷамоли ҳазрати вай ва шодӣ бидон ин сифат зот туаст , бо ту бимонаду маънӣ « албоқӣоти алсолҳот » ин буд ва агар ба дили ин , ҷаҳл буд ба худои ъзўҷл , ин низ сифати зот туаст , бимонад ва он нобенаии рӯҳ буду тухми шақовати ту буд : « ва ман кони фии ҳзаҳи аъамӣ , Фҳўи фии алохраҳи аъамӣу азли сбило » .

Пас ба ҳеҷ ҳол , ту ҳақиқат марг ндонӣ то ин ду рӯҳи бншносӣу фарқи миёни эшону таъаллуқ ба якдигар .