Ва манеҳам : Сироҷи вақту мушаррафи офоти мқт , Абулҳасани аҳмдбни абии алҳўорӣ , разии аллоҳи анҳу

Аз ҷлаҳи машойихи шом буду мамдуҳи ҷумлаи машойих ; то ҳаддӣ ки ҷунайд гуфт : « аҳмдбни абии алҳўории райҳонаи алшом . »

Вайро калом олӣасту ишорати латифи андари фунуни илми ин тариқату ривоёти саҳеҳ аз ҳадиси пайғамбар , алайҳи ассалому руҷӯъи аҳли вақти бадв буд андари воқеъоти эшон ва ӯ мурӣди Абусулаймони дороне буд , разии аллоҳи анҳуу суҳбати Сафёни бен ъиинаҳу Марвони бен Муъовияи алФзорӣ ва нбоҷӣ карда буд ва аз ҳар як адабу фоидаи гирифта .

Ва азуӣ меояд ки гуфт : « алднёи мзблаҳу маҷмаъи алклобу أқли ман алклоби ман ъкФи алайҳо ; ?фони алклби иأхзи минҳои ҳоҷатау инсрФи анҳоу алмҳби лҳои лоизўли анҳо баҳол . » дунё чун мзблаҳ Эйасту ҷойгоҳи ҷамъи гаштани сегону камтар аз сегон бошад он ки бар сари маълум дунё боистад ; аз он чаҳ саг аз мзблаҳи ҳоҷати худ раво кунад ва бараваду дӯсти дорандаи дунё аз ҷамъ кардан он барнагардад . Ва аз ҳақирии дунё буд ба наздики ҳиммати он ҷавонмард ки дунёро ба мзблаҳ монанд карду аҳли онро ба камтар аз сегон ва иллат оварад ки чун саг аз мзблаҳи баҳра хеш бигирад аз он фаротар шавад ; аммо аҳли дунёи пайваста бар сари ҷамъ кардан дунё нишастаанд ва аз муҳаббату гирд кардан он ҳаргиз барнагарданд ва ин аломати инқитоъ вайаст аз дунёу ахўоти ону эърози вай аз асҳоби ону мари аҳли ин тариқатро гусастагӣ аз дунёи маҷолии хушу равзае хуррамаст .

Ваии андари ибтидои талаб илм кард ва ба дараҷа аъимма расед . Онгоҳи кутуби худ бардошт ва ба дарёи барад ва гуфт : « нъми алдлили канту أмои алإштғоли болдлили баъди улвусули маҳол . »

Некӯи далелу роҳбарӣ ки туе мари мурӣдро ; аммо пас аз расидагӣ ба мақсӯд , машғӯл бӯдан ба далел маҳол бошад ; ки далел то онгоҳ буд ки мурӣди андари роҳ буд . Чун пешгоҳ падед омад даргоҳу роҳро чаҳ қимат бошад ?

Ва машойих гуфтаанд ки : ин дар ҳоли скр буд вондри ин роҳи он ки гуфт : « васлат » Фқди фасл ; чун расӣдан бозмондан буд . Пас шуғли шуғл буду фароғати фароғату вусӯли вусӯли андари шуғл ва фароғат набастааст ; ки ин ҳар ду сифат банда бошаду васли анояти ҳақу иродати азалии вай ба некӯи хости банда ва ин андари шуғлу фароғат банда наёяд . Пас вусӯлашро усӯл нау мулозимату қурбу муҷовират бар ваии норавои васлаши каромати банда буду ҳиҷраши иҳонати вай . Тағайюр бар сифоти ваии раво на .

Ва алии бен Усмони алҷлобии разии аллоҳи анҳу чунин гуяд ки : муҳтамиласт ки он пери бузургро андари лафзи вусӯли мурод ба васли роҳ ҳақ бӯдааст ; аз он чаҳ дар кутуби роҳ ҳақ нест , ки иборот аз онаст ; ки чун тариқ возеҳ шавад иборат мунқатиъ гардад ; ки иборатро чандон қӯт буд ки андари ғайбати мақсӯд буд , чун мшоҳдт ҳосил омад иборат муталошӣ шавад . Чун дар сиҳҳати маърифати зФонҳо гунг буд аз иборат , кутуби аввалитар ки зойеъ буд . Ва аз машойихи разии аллоҳи анҳуам ба ҷузи вай ҳамин карданд чун шайхи алмшоихи Абӯсаиди фазли аллоҳи бен Муҳамади алмиҳнии раҳмаи аллоҳу ғайри вай ки кутуби худ ба об доданд . Ва гуруҳе аз матарсмон аз коҳилӣу мадади ҷаҳлро бидон аҳрор тақлид карданду моно ки он аҳрор бидон ба ҷузи инқитоъ алойиқ нахостанду тарки илтифоту фароғати дил аз модӯни вай ва ин ҷуз аз скри ибтидоу оташи кӯдакӣ рост наёяд ; аз он чаҳ мутамаккинро кунин ҳиҷоб накунад , коғази порае ҳам ҳиҷоб накунад . Чун дил аз алойиқ мунқатиъ шуд , порае коғазро чаҳ қимат буд ?

Аммо он ки гуяд : « шустани китоби муроди нафй иборатаст азтҳқиқи маънӣ » чунон ки гуфтеми пас аввалитар ан буд ки иборат аз забон манфӣ бошад ; аз он чаҳ дар китоби иборатӣ мактубаст ва бар забони иборатии ҷорӣу иборатӣ аз иборатии аввалӣ тар набошад .

Ва марои чунин сӯрати бандад ки аҳмдбни абии алҳўории рҳмҳоллаҳи алайҳи андари ғалабаи ҳоли худ мустамеъ наёфту шарҳи ҳоли худ бар коғази пораҳо набшат . Чун бисёр фароҳам омад аҳл наёфт то нашр кардӣ . Ба об фурӯ гузошт вагуфт : « некӯи далелии ту ; аммо чун муроди баромад аз ту , машғӯл шудан ба ту маҳол буд . » ва низ эҳтимол кунад ки вайро кутуб аз авроду муомилот боз медошт ва машғӯл мегардонид , шуғл аз пеши худ бардошту фароғат дил талабед мари маъниро ва ба тарк иборот бигуфт .