Ман сӯратӣ чунин нишнидам ба дилбарӣ

ё раб чаҳ гӯямат ки чаҳ покизаи манзарӣ

Сояи зи мо дареғи мадор , эй ки ме кунад

Дар боғи ҳасани қади баландати санавбарӣ

Қади туро чу сарв чаман дид саҷда кард

Гуфтои зи ман ба як сару гардани фузун тарӣ

Ҳамсояи туам ки ту осори раҳматӣ

Дар сояи туам ки ту хуршеди анварӣ

Маърӯф гашта наргиси шӯхат ба дилбарӣ

Машҳур гашта ғамзаи мастат ба соҳирӣ

Халқӣ ба раҳгузор ту оварда ҷон ба лаб

Зинҳор аз он замон , ки биёе ва бигузарӣ

Зевар мабанд бар руху рухсорае чу моҳ

эй офтоби ҳасан ! чаҳ муҳтоҷи зеварӣ

Чун сабр ва ҳуш рафт баравад , кӯи дилати ҷалол

Бода Эй бирехт пок ва ту дар банди соғарӣ