Орифӣ аз зулмати шаб нур ёб

Дидаи фурӯи баст ба куллӣ зи хоб

Шаб ки зи хуршед назар дӯхтӣ

Шамъи назар то саҳар афрӯхтӣ

Ҳар мижа аз дидаи хунобаи даҳ

Буд ба абрӯаш ҳамоно гиреҳ

Рӯзӣ азу кард фузулии савол

К-эй назада роҳи ту хобу хаёл

Чун дили бедори ту аз хоб раст

Дида чаро боядат аз хоби баст

Ранҷ нахуфтан чу гарон дорадат

Икдмаҳи роҳат чаҳ зиён дорадат

Гуфт нишоед ки худои ҷаҳон

Ҳар шабӣ ояд зи нахусти осмон

Бонг занад каз сафи даврони роҳ

Кист ки ояд ба дирами узрхоҳ

То карами хеш сафираш кунам

Раҳмати худ узр пазириш кунам

Ман ба чунин ҳоли нуҳуми сар ба хоб

Гӯши бхўобонми азин хуши хитоб

ӯ назари лутф ба ман карда боз

Дидаи иқболи ман аз ваии фароз

Ҳар ки кунад даъвии савдоӣ ӯ

Хоби кунон аз рухи зебоӣ ӯ

Дъўиш аз сидқ буд бе фурӯғ

Чун нафаси субҳи нахустин дурӯғ

Ҷомӣ агар дидаи ту равшан аст

Дар дилат аз равзаи ҷон равзан аст

Сахт қадам бош дарин раҳ на суст

Чашм бар он дор ки чашмаш ба туаст